Tíminn - 27.02.1966, Blaðsíða 8

SUNNUDAGUR 27. febrúar 1966
8
TÍMINN
Áttræð í dag:
Jónína Dagný
Hansdóttir
FJAÐRIR
OG
FJAÐRAGORMAR
fyrir
OPEL REKORD
OPEL CARAVAN og
OPEL KAPITAN.
BÍLABÚÐIN
HVERFISGÖTU 54.
Jónína er fædd að Svignaskarði
í Borgarfirði 27. febr. 1886. Móð-
ir hennar var Þóra Jónsdóttir,
bónda að Búrfelli í Hálsasveit
Sveinssonar. Þóra var vel greind
og hagmælt. Hún var fátæk ekkja
er Jónína fæddist, í vinnumennsku
og gat því ekki haft hana hjá
sér. Hún var tekin í fóstur af
Jóni og konu hans Málfríði í
Ferjukoti. Þau létust þegar Jö-
nína var 11 ára. Síðan var Jó-
nína í Galtarholti hjá Jóni land-
pósti og Sigríði konu hans.
Hún giftist 12. febr. 1909, Jóni
Þorlákssyni og voru þau fyrst að
Litlu-Gröf, en fluttust svo til
Reykjavíkur. Þau slitu samvistum.
Börn þeirra eru, Jón bakari kvænt
ur Adele Emilsdóttur, Ólafur
kvæntur Jytte Jensen, Laufey gift
Hilmari Welding. Fyrsta barn
misstu þau. — Seinni maður Jó-
nínu var Ólafur Sæmundsson,
Halldór Kristinsson
Sullsmiður — Sími 16979
sjómaður og var mörg ár á Súð-
inni. Jónína og Ólafur áttu þessi
börn: Svanhvít Stella gift Brynj-
ólfi Eyjólfssyni, Guðlaug gift
Þórarni Ólafssyni og Ólafur Sverr-
ir kvæntur Brynhildi Vagnsdóttur.
Bamabörn hennar eru 27 og
bamabarnaböm 15.
Jónína er vel hress og hin
ernasta. Hún hefur búið hjá Guð-
laugu dóttur sinni og Þórarni
tengdasyni síðastliðin 16 ár , að
Tunguvegi 10, Reykjavík.
H.J.G.
Barnaleikritið Grámann verður sýnt f 15. sinn í Tjarnarbæ í dag
kl. 3 Góð aðsókn hefur verið enda leikritið gott og skemmtilegt bæði
fyrir börn og fullorðna. Á myndinni eru kóngur og drottning og kóngs-
dóttir ásamt Grámanni, sem hefur brugðið sér í náttserk meðan hann er
að leika á þau.
Kóng og drottningu leika þau Steindór Hjörleifsson og Sigríður Haga-
lín en kóngsdóttur og Grámann Stefanía Sveinbjarnardóttlr og Sigmundur
Örn Arngrímsson.
Verkamanna-
félagið Dagsbrún
Reikningar Dagsbrúnar
fyrir árið 1965 liggja frammi í skrifst. félagsins.
Aðalfundur Dagsbrúnar
verður í Iðnó sunnudaginn 6. marz kl. 2 e.h.
T rúnaðarráðsf undur
verður í Lándarbæ fimmtudaginn 3. marz kl. 8.30
e.h.
Stjórnin.
ÞÁTTUR KIRKJUNNAR
Kjarni kristnínnar
„Drottinn Guð þinn átt þú að
tilbiðja og þjóna honum ein-
um,“ eru lokaorð Krists á
stundu freistinganna.
En er þetta ekki einmitt
kjarni kristins dóms, kenning-
anna allra?
Og hvað mundi þá Jesús eiga
við með þessu? Drottinn Guð?
Hvað er það samkvæmt lífs-
skoðun hans? Það er Alfaðir
lífsins, sem birtist í kærleika,
sannleika, réttlæti og fegurð til
verunnar og þó einkum manns
sálinni hugsun, tilfinningum
og vilja mannsvitundar. Þá
nefnist þessi lífskrafur Guðs
heilagur andi og er hið skap-
andi afl til dæmis í mótun
listamanns eða tjáningu hans
í orðum, tónum eða litum. En
ekki síður birtist þessi kraftur
þessi andi Guðs í göfgi og
fórnarlund drengskap og dáð-
um göfugmanna og góðra
manna og kvenna, sem finna
æðsta takmark og lífsfyllingu
I kærleiksþjónustu við um-
hverfi og samferðafólk á lífs-
leiðinni.
Stundum virðist fólkið, sem
ekki er mótað af bókstafslær-
dómi skilja þetta betur en
lærða fólkið, skilja með hjart-
anu, það sem hugsunin kann-
ske aldrei nær. Og þannig var
það einnig á dögum Krists og
meðal samtíðarmanna hans.
Hann nefndi þetta skilnings-
ríka ÍeitanSi fólk „hina fátæku
í anda“ og sagði það hungra
og þyrsta eftir „réttlætinu."
En „réttlæti“ gat þýtt guðs-
þjónustu, og verður vikið að
því síðar hér.
í sumar sem leið fékk ég
yndislegt og langt bréf frá
einum slíkum manni, sem ég
gæti nefnt speking af guðs náð.
Hann var þá sjúklingur á
Landspítalanum, en ég vona,
að hann sé nú hraustur orð-
inn og taki enn þátt í önn-
um dagsins á heimili sínu, glað-
ur og gæfusamur.
Hann segir í bréfinu:
„Hvað er kjarninn í kenn-
ingum Jesú Krists? Mér finnst
það vera að boða Guð föður
alls lífs og ríki hans hið
innra í hverrl mannssál. Mér
finnst, að allt hans líf, og öll
hans kenning hafi miðazt við
það eitt að sýna fólki fram á,
hvernig þetta mætti verða.
Hann sagði að Guð væri andi
kærleikans og að ríki hans væri
innra með okkur sjálfum og
sagði svo „Leitið fyrst guðsrík-
is og réttlætis þess, þá mun
ailt annað veitast yður að
auki.“
Allt sitt líf reyndi hann að
koma fólki í skilning um þetta.
Og ræðu sinni til stuðnings dró
hann fram dæmi úr lífi fólks-
ins sjálfs fremur en úr bókum.
Hann sagðist líka vera kom-
inn til að bera sannleikanum
vitni. Og sá sannleikur var
æðstur að Guð væri sem faðir
allra manna og allir menn því
bræður, sem ættu að elska hver
annan.
Þetta finnst mér hafa verið
gleðiboðskapur hans og allt
annað í lögmáli þjóðarinnar
réðist hann á og vítti, ef það
var ekki í samræmi við þessa
lífskoðun hans. Þess vegna
hötuðu lærðir menn hann,
hæddu hann og krossfestu.
Krossdauðinn var þarna eðli-
leg afleiðing lífsskoðana hans
og lífsstarfs, sem ekki gat sam-
rímzt þröngsýnum og hrokafull
um bókstafslýð samtíðarinnar.
Hvað sem prestariíir segja
um „friðþægingu," þá sagði
hann: „Það sem maðurinn sáir
það mun hann og uppskera,"
en sterkari réttlætinu er þó
kærleikurinn.
Kenningar kirkjunnar, álykt-
anir kirkjuþinga og klerka hafa
ekki alltaf verið í samræmi við
þennan boðskap Krists. Og þó
heldur kirkjan oftast fast í
þessar mannasetningar, þótt
þær séu ekki orðnar annað en
dauður bókstafur, sem fólk skil
ur ekki, og fælir það síðan frá
hinni heilnæmu kenningu Jesú
sjálfs.
En það þarf að sýna okkur
Guð og guðsríkið í okkur sjláf-
um og samfélaginu, efla það
og göfga. Kenna okkur að sjá
hann jafnt í hinu smáa sem
hinu stóra. Það þarf að koma
okkur í skilning um, að hann
sé lífið og krafturinn og allt
þurfi að lúta þeim krafti, þar
sem hann leiði hverja lífseind
fra-m til fullkomleika og sælu.
Það er hægt að hjálpa Kristi
þannig á hverjum degi. Og það
eigið þið prestarnir sérstak-
lega að gera. Flytjið því lifandi
kenningu, ekki dauðan bókstaf,
starfið úti meðal fólksins, sem
ekki kemur í kirkjurnar, í
hópi barna og æskulýðs inni
á samkomum og skemmtistöð-
um og í útvarpinu. Verið alls
staðar að opna fyrir Guðs kraft-
inum. Jafnvel þjáning böl og
synd getur varðað leiðina til
Guðs, ef hrein hræring anda
hans fær svo að skína inn á
hjartað sem ljómi Guðs dýrð-
ar og ímynd hans væru.
Gegnum reynsluna liggur
beinasta leiðin til fullkomnun-
ar, þess vegna er freistingin,
reynslan, einn þátturinn í
uppeldi mannssálar."
Hér lýkur þættinum úr bréfi
þessa vinar míns, sem ég raun-
ar þekki lítið persónulega, en
veit þó að er einn af heiðurs-
mönnum íslenzkrar bændastétt
ar.
Og hér vildi ég aðeins bæta
við skýringu orðsins að tilbiðja.
Tilbeiðslan er orðið yfir hina
æðstu guðsþjónustu eins og
hún er í kirkjum og á helgi-
stöðum. Hin æðsta tilbeiðsla er
beint samband við Guðs anda
og kraft, ef svo mætti segja.
Og má teljast gott, ef við finn-
um slík augnablik helguð him-
insins náð í messu, bænum, orð-
um og söngvum. Það er þetta
innsæi til guðsríkisins, sem
bréfritarinn minn talar um.
En að þjóna Guði er hins
vegar miklu víðtækara. Öll
störf, sem unnin eru af trú-
mennsku og í kærleika eru
guðs þjónusta.
En höfum við þetta allt í
huga, mundi þé ekki sanni nær
að kjarni alls kristins dóms sé
í orðunum, sem hér voru tek-
in úr freistingasögu Drottins,
er hann svaraði hvatningu
freistarans til þjónustu við
sig: Drottinn Guð þinn átt þú
að tilbiðja og þjóna honum ein
um.
Svo þakka ég bréfritaranum,
Gísla V. Vagnssyni bréfið og
vona, að það verði til blessun-
ar.
Árelíus Níelsson.