Vísir - 07.09.1974, Page 2

2
Vísir. Laugardagur 7. september 1974.
vfeutsm:
Hafiö þér orðið að dvelja á
sjúkrahúsi?
Sigurlina Eðvalds, húsmóðir: —
Já, þaðhef ég gert. Það er náttúr-
lega aldrei gott að dvelja á
sjúkrahúsi, en ég hef ekkert
undan sjálfri þjónustunni að
kvarta. Sumir eru að kvarta
undan löngum biðtima. Svo stóð
þó á hjá mér, að ég þurfti inn
strax, svo ég komst inn eins og
skot.
Marteinn Jónasson, fram-
kvæmdastjóri: —- Já, ég hef þurft
þess einu sinni og þá dvaldi ég
aðeins i 8 daga. Mér þykir það vel
sloppið, þar sem ég er kominn á
sextugsaldur. Ég kunni mjög vel
við þjónustuna. Maður fær allt,
sem beðið er um, og meira til. Ég
þurfti alls ekki að biða, heldur
fékk pláss á sjúkrahúsinu um leið
og ég þurfti á þvi að halda.
Siguröur Kristjánsson, verk-
stjóri: — Ég hef einu sinni orðið
að dvelja á sjúkrahúsi, nánar til-
tekið á Landakoti. Það var i þrjár
vikur. Þjónusta var góð, svo og
matur.
Hjörtur Björnsson, úrsmiður: —
Ég hef nú aldrei á sjúkrahús
komið. Ekki þá nema til að hitta
fólk, sem þar liggur. Ég er orðinn
74 ára, og það er varla svo, að ég
hafi heldur komið til læknis nema
þá augnlæknisins.
Grimur Gestsson: — Það hef ég
aðeins orðið að gera einu sinni.
Þaö eru ein 20 ár siðan og þá
dvaldi ég þar vegna mænuveiki i 5
eða 6 vikur. Þjónusta var góð og
matur nægur.
Kristinn Einarsson, kaupmaður:
— Sem betur fer hefur nú verið
litið um það. Ég hef tvisvar orðið
að leggjast inn i 10 daga I hvort
skiptið og þjónustán var mjög góð
og maturinn lika. I raun og veru
var alls ekki svo slæmt að liggja á
sjúkrahúsi og ég fékk fljótan og
góðan bata i bæði skiptin.
ÞAÐ ER AÐEINS EINN
HESTUR í MJÓAFIRDI
— þaðan sem nýi menntamálaróðherrann Vilhjálmur Hjálmarsson er
,,Kannski má líta á
mig sem eins konar
ráðskonu i augnablik-
inu, á meðan mamma
er austur á Brekku,”
segir Anna, dóttir Vil-
hjálms. ,,Já, hún
Margrét, konan min,
hótar að koma ekki
fyrr en eftir sláturtið,”
segir hinn nýi mennta-
málaráðherra,
Vilhjálmur Hjálmars-
son, en við erum i
heimsókn hjá honum.
Vilhjálmur þarf ekki að
kvarta yfir einstæðingsskap i
húsinu við Ásvallagötu 18, þvl
að fleira af börnum hans og
barnabörnum býr i húsinu. ,,Og
ég geng á milli hæða og hef það
notalegt”, segir Vilhjálmur.
Vilhjálmur og Margrét Þor-
kelsdóttir kona hans eiga 4 börn
fyrir utan önnu, sem er handa-
vinnukennari: Hjálmar fiski-
fræðing, Pál stýrimann, Sigfús
, Mar bónda og Stefán lifefna-
fræðing. Barnabörnin eru 12.
„Fjölskyldan er ekki mjög
iþróttalega sinnuð, nema pabbi
fer i sund á hverjum morgni,”
segir Anna. Fólk i sveit fær lika
venjulega næga hreyfingu við
störf sin. Fjölskyldan tekur
lifinu með ró, þegar hún er
heima, enda vön þvi frá fá-
menninu I Mjóafirði. þar sem
ekki eru nema 9 heimili að
Vilhjálmur sezt á hvalbein frá Mjóafirði og segir skrýtlu, um leið og Bjarnleifur ljós. smellir af. Frá
vinstri Kolbrún kona Hjálmars, Vilhjálmur, Anna, Vilhjálmur litli, Kristin Anna og tna Björg, börn
Hjálmars og Hjálmar.
meðtalinni vitastöðinni á Dala-
tanga. Sigfús Mar hefur nú
tekið við búinu á Brekku. Það
er aðallega fjárbú með yfir
200 kindur og svo kýr rétt
til þess að hafa nóga mjólk
handa heimilisfólkinu. „Það
er aðeins einn hestur i Mjóa-
firði. Konan min er ekki
sérlega ánægð með það, hún vill
gjarnan eiga hest og það viljug-
an,” segir Vilhjálmur. Þegar
smalað er, fara menn fót-
gangandi, ekki er hægt að nota
hest, þvi að fjöllin eru viða
snarbrött. Allar samgöngur
teppast á landi yfir veturinn en
bátur heldur uppi áætlunar-
ferðum tvisvar i viku á milli
Mjóafjarðar og Neskaupstaðar.
„Það er ekki mikið beðið um
að kaupa fyrir sig nú orðið þótt
maður dvelji i Reykjavik. En
það var ekki alls fyrir löngu,
að ég fékk áriðandi slmtal
frá Mjóafirði, þar sem ég sat
fund i fjárhagsnefnd. Ná-
granni minn var I simanum
og bað mig að kaupa fyrir sig
hatt handa tengdasyni hans i
jólagjöf. Stærð 6 7/8, milligrár
litur, lágur kollur og með frekar
mjóum börðum. Ég fór i há-
deginu ásamt Matthiasi Bjarna-
syní tifað velja hattinn. Nei, það
var engin sérstök ánægja með
hattinn. Kollurinn var nefnilega
aflangur, en átti að vera kringl-
óttur. Eigandinn, skipstjórinn á
Mjóafjarðarbátnum, átti hann
allavega ekki lengi. Hann missti
hann i sjóinn I næstu kaupstað-
arferð,” segir Vilhjálmur, og
með það kveðjum við.
—EVI—
LESENDUR HAFA ORÐIÐ
Slœm býtti í
getraununum
Getraunafíkinn skrifar:
Siðan Getraunir hófu starfsemi
sina árið 1969, hefi ég haft mikla
ánægjuaf þátttöku i getraununum
og nokkrum sinnum orðið var. En
þegar Getraunir hófu starfsemi
sina að afloknu sumarhléi i
siöasta mánuði, neyddist ég til
þess að hætta þátttöku, og er
ástæðan sú, að stjórn Getrauna
hefir tekið þá óhyggilegu ákvörð-
un að hækka verðið, og minna
mátti nú ekki gagn gera en 100%.
Og greinilegt er, að ég er ekki sá
eini, sem hefir hætt, eins og eftir-
farandi samanburður um veltu
Getrauna sýnir: í fyrstu leikviku
Getrauna i ágúst 1973 var veltan
677 þúsund, en i sömu viku 1974
479 þúsund. í annarri leikviku
1973 var veltan 883 þúsund, en I
sömu viku 1974 var veltan 686
þúsund. 1 þriðju leikviku 1973 var
veltan 886 þúsund en 740 þúsund i
sömu viku 1974. Þannig er heildar
sölutap Getrauna á fyrstu þremur
vikunum 1974 krónur 540 þúsund,
og tap iþróttafélaganna, sem fá
25% I sölulaun, 135 þúsund. Get-
raunir tapa sömu upphæð úr
rekstri sinum.
Er þetta ekki nægileg reynsla
fyrir stjórn Getrauna til þess að
endurskoða afstöðu sina og færa
verðið aftur niður i það, sem það
var á siðasta ári, enda er þetta
verð svo hátt, að ekki mun þekkj-
ast I viðri veröld. Þvi miður hef
ég ekki verð til samanburðar frá
nágrannalöndum almennt, en get
þó upplýst að verð á röð i dönsku
getraununum er 35 aurar danskir,
en það þýðir, að hægt er að kaupa
meira en sjö raðir i Danmörku á
móti einni hér.
Greinilegt er, að tilraun
stjórnar Getrauna til tekju-
aukningar hefir algjörlega haft
áhrif til tekjuminnkunar. En
þátttöku má auka á ný með hóf-
legra þátttökugjaldi, og svo
einnig með þvi að gera þessa
starfsemi meira lifandi fyrir all-
an almenning, en á þvi hefir verið
algjör misbrestur frá upphafi, og
margt fólk hefir aldrei tekið þátt i
islenzku getraununum, þó að
sama fólk verji miklum peningum
I happdrætti. Og hvernig á svo að
fá fleiri til að taka þátt i getraun-
um? Það er auðvelt. en til þess
verður að koma hjálp dagblað-
anna. Þau verða að segja meira
áberandi frá þeimheppnu, er fá
„þannstóra”.OgIþeim tilfellum,
sem það er hægt, þarf að birta
viðtöl við þá heppnu. Þetta er gert
erlendis með góðum árangri. Og
þá fækkar þeim, sem segja: „Ég
hef ekkert vit á þessu,”og þeir
verða með. Og þannig eykst þátt-
takan, potturinn stækkar,
vinningar verða meira spenn-
andi, og það ýtir undir kaup á
fleiri röðum. Þetta er sú vitamin-
sprauta, sem getur orðið Get-
raunum lyftistöng. Ég veit, að ég
mæli fyrir hönd allra þátttakenda
I islenzku getraununum, þegar ég
að lokum vil segja þetta við stjórn
Getrauna: Viðurkennið mistök
ykkar. Lækkið verðið. Þið verðið
meiri menn iokkar augum, þvi að
það er mannlegt að skjátlast.
Ef útreikningar bréfritara eru
réttir, þá er ekki annað að sjá en
sala getraunaseðlanna sé rétt tæp
40% af þvi sem hún var á gamla
verðinu.
Þjóðhátíðarpósturinn ókominn frá Þingvöllum
H.B. skrifar:
„A þjóðhátiðinni var ég staddur
á Þingvöllum, þegar hæst hóaði.
Sonur minn, þótt lágur sé i loft-
inu, safnar frimerkjum og fyrsta-
dagsumslögum.
Ég keypti handa honum
frimerki þarna austur frá og
skrifaði utan á umslag, sem við
sendum okkur sjálfum heim. —
Umslaginu varð ég að stinga i
póstkassann þarna i afgreiðsl-
unni, þvi að drengurinn náði ekki
sjálfur svo hátt upp.
Næstu daga spurði snáðinn
sýknt og heilagt: „Pabbi, er ekki
bréfið að fara að koma?”
Ég róaði hann með þvi að það
hlyti að taka það nokkra daga að
komast i póstkassann til okkar.
Nú eru liðnar allmargar
Ein forvitin skrifar:
„Á þróunarsýningunni i Laug-
ardalshöll var i gangi bæði happ-
drætti og hlutavelta. Það var sagt
frá þvi, að strax og dregið hefði
verið út vinningsnúmerið, þá
vikurnar svo, að ekkert hefur
bólað á bréfinu. — Við erum
orönir úrkula vonar, enda bréfið
sjálfsagt að eilifu glatað.
skyldi það auglýst rækilega. —
Það átti að vera samdægurs.
Ég er orðin langþreytt að biða
eftir birtingunni. Þótt ég hafi að
visu fylgzt vandlega með i flest-
um blöðunum næstu daga eftir
sýninguna, þá kann það að vera,
En mikinn hnekki hefur traust
sonar mins á mönnunum beðið
við þetta. Eða þá mitt á póstþjón-
ustunni.”
að hún hafi farið framhjá mér. Þó
þykir mér það hæpið. — Það hefur
þá varla verið birt á mjög áber-
andi stað.
tir þessu finnst mér að mætti
bæta með þvi að birta vinnings-
númerin aftur.”
Birtust vinningsnúmerin?