Vísir - 28.09.1974, Qupperneq 2

2
Vlsir. Laugardagur 28. september 1974.
rismsm:
Nýútskrifaðar ljósmæður svara
spurningunni: Ertu búin að fá
vinnu sem Ijósmóðir?
Bára Jósepsdóttir: — Ég fer að
vinna sem slik uppi á Akranesi,
þaðan sem ég er ættuð. Þar tókst
mér að fá vinnu d sjúkrahúsinu,
raunar förum við þrjár nýút-
skrifaðar þangað.
Sigrún Magnúsdóttir: — Ég þarf
fyrst að vinna af mér barneignar-
frl, sem ég varð að taka mér. Ég
vinn I 3 mánuði enn sem nemi, en
ég hef ekki ákveöið ennþá, hvað
ég geri eftir þaö.
Sofffa Þórðardóttir: — Já, ég
verð að vinna hér á fæðingar-
deildinni i Reykjavik og byrja um
næstu mánaðamót. Það er mis-
skilningur, að ljósmæðrastéttin
sé að deyja út. Min barátta fyrir
að komast i þessa stöðu stóð t.d.
ekki nema í 10 minútur.
Guðbjörg Jóna Hermannsdóttir:
— Ég fór i þetta nám eftir að ég
lauk hjúkrunarnámi. Það er að
visu óvanalegra að hjúkrunar-
kona læri að verða ljósmóðir en
öfugt, en þó erum við 4, sem það
höfum gert, og ég tel þessa leiðina
mun léttari en hina, að verða
fyrst ljósmóðir og fara svo i
hjúkrunarnám. Ég reikna með að
starfa sem ljósmóðir fyrst um
sinn.
Kristin (Kibba) Þórðardóttír: —
Ég hef hugsað mér að taka á móti
krökkunum heldur eldri en þær
hinar og vinna sem fóstra. Mig
langar i hjúkrunarnám eins og
flestar hinar sem útskrifuðust, en
ég verö að biða i eitt ár eftir að
komast inn.
Rósa Bragadóttir: —Ég verö aö
vinna i tvö mánuði i viöbót sem
lærlingur vegna barneignarfris,
sem ég tók mér. Eftir næstu ára-
mót ætla ég svo að fá mér vinnu
sem ljósmóðir.
Eina vitnið að sprengingunni ó Akureyri:
f/
SA ÞAKIO IYFTAST"
— sag og rusl gaus upp í 3-4 metra hœð í miklum mekki
Múrbrot úr
Löngumýri 20 á Akur-
eyri, á að gizka allt að
100 kg að þyngd, þeytt-
ust 30 metra til austurs
inn á barnaleikvöll, er
húsið sprakk i gærmorg-
un, Önnur múrstykki
lentu á húsum handan
við götuna, og minna
brak fannst i vfir 100 m
fjarlægð frá húsinu.
Unnið var sleitulaust i allan
gærdag að þvi að grafa i brakiö
og flytja burtu stykkin, en húsiö
er gerónýtt, að sögn Gisla ólafs-
sonar, yfirvarðstjóra á Akureyri.
Aðeins suðurhliðin stendur enn,
en með gapandi sprungum.
Innanstokksmunir eru flestir i
spónum.
Gisli sagði Visi, að skipaðir
hefðu verið rannsóknarsér-
fræðingar til að kanna orsakir
sprengingarinnar, en niðurstaða
1 gær var hafizthanda um aðhreinsa til eftir sprenginguna og voru not-
uð til þess stórvirk vinnutæki. Nýlegur blll, sem stóð við húsið, mun
gjörónýtur eftir útreiðina. Ljósm. Sigurður Þorgeirsson.
Næstu hús fór ekki varhluta af gauraganginum. Yfir þau rigndi múr-
brotum og braki, eins og sjá má á þessari mynd Jóns Einars Guðjóns-
sonar.
væri engin fengin. Grunur hefði
beinzt að hitavatnsgeymi hússins,
og komið er i ljós, að endinn hef-
ur gersamlega sprungið úr hon-
um. Eru menn á Akureyri mjög
spenntir fyrir niðurstöðu
rannsóknarinnar, því hitakerfiaf
þessu tagi, lokað næturhitunar-
kerfi, er i mörgum húsum á
staðnum.
Sprengingin varð i norðurhluta
hússins en i þeim hluta munu hafa
verið svefnherbergi og eldhús, en
stofur i suðurhluta. Þarf litlum
getum að leiða að þvi, hvernig
farið hefði fyrir fólki, sem statt
hefði verið i húsinu, en ibúar þess,
Sigmundur Björnsson og Sigrún
Gisladóttir, voru suður i Reykja-
vik, þar sem Sigmundur lá lasinn.
Sá þakið lyftast
Hallgrimur Stefánsson, 15 ára
sonur Stefáns Hallgrimssonar út-
varpsvirkjameistara, mun vera
eini maðurinn, sem sá sprenging-
AÐFOR AÐ LOGUM
Sturlaugur Þorsteinsson skrifar:
„Vinur minn ferfættur slapp út
af heimili minu i Kópavogi á dög-
unum og hafði ekki verið úti nema
nokkrar minútur, þegar lögregl-
unni hafði borizt kvörtun um, að
hvolpur gengi laus i hverfinu.
Þeir komu tafarlaust á vett-
vang og tóku að eltast við hvolp-
inn, sem tók á rás heim. Þegar
stúlka úr okkar húsi kallaði til
hvutta, varaði yfirvaldið hana
við, þvi að hann væri hættulegur.
Um leið greip laganna vörður i
hnakkadramb hvutta og fleygði
honum inn á lóð hússins, en tókst
ekki betur til en svo, að hvutti
náði að glefsa i höndina á honum.
Þarna kom ég að og gerði lög-
regluþjónunum grein fyrir þvi, að
hvutti litli væri skipshundur
minn. Eftir vingjarnlegar sam-
ræður fóru þeir og létu hvolpinn
eftir hjá mér.
Hálfri stundu siðar er kvatt
dyra hjá mér, og úti fyrir er 1
rannsóknarlögreglumaður og 2
einkennisklæddir lögregluþjónar.
1 lögregluþjónn til viðbótar sat úti
i lögreglubifreið, meðan önnur
lögreglubifreið stóð þar mann-
laus. — Minna dugði ekki til þess-
arar aðfarar.
Spurning
Þú, sem svíkur
þjóð þina daglega.
Hvenær inun þér
detta I hug
aö ganga út
og hengja þig.
Nú hófst mikið mas. Ég var
krafinn skýrslu, en gat ekki farið
að heiman vegna veikinda, og þá
varð rannsóknarlögreglan að út-
vega sér ritvél o.s.frv., o.s.frv.
Ég var krafinn um hvolpinn og
hótað fógetaúrskurði og annarri
aðför að lögum, þegar ég neitaði.
Undan þessu gafst ég upp og sá
á eftir vini minum i hunda-
geymslu lögreglunnar.
Ekki voru það þó málalok —
Mér var stefnt á fund bæjarfó-
geta. Sú ferð er mér ógleymanleg
reynsla um réttvisinnar gang, en
ég sleppi að lýsa henni hér.
Ég leitaði i nauðum minum til
mikils mannasættis og bað hann
að hlutast til um að hvolpinum
yrði þyrmt og að gott yrði gert úr
málinu. — En það mundi vist létt-
ara að klifa þverhniptan hamar-
inn fertugan en reyna að hafa
áhrif á dómarann i Kópavogi i
jafnmikilvægu máli.
A öðrum degi eftir að hvolpur-
inn var af mér tekinn komst ég á
snoðir um, að hann var enn á lifi i
vörzlu lögreglunnar. — Gramdist
mér mjög að vita af honum lokuð-
um i einhverri kytru i 2 daga og 2
nætur, áður en hann yrði aflifað-
ur. Hamingjan veit, hvort hann
fékk nokkuð i svanginn þann
tima, greyið litla.
Þegar maður mætir embættis-
valdinu i svona mynd, hvarflar að
manni, hvort algjörlega sé
gleymt, að embættið varð til fyrir
kaupstaðarbúa og byggðarlagið,
en ekki byggðarlagið og ibúarnir
fyrir embættið.
Og skyldu þeir, sem setja
reglugerðirnar og mæla fyrir um
bönnin, gá að þvi, hve djúpt þeir
grafa undan áliti almennings og
virðingu fyrir lögum og rétti,
þegar þeir setja ámóta fáránleg-
ar reglur og fylgja þeim eftir á
svo óbilgjarnan hátt. — Það, sem
er algjörlega eðlilegt i næsta
byggðarlagi, kostar aðför fjög-
urra lögreglumanna i tveim lög-
reglubifreiðum að sauðmeinlaus-
um borgara (og skattgreiðanda
og kjósanda), stefnu fyrir fógeta,
hótanir, illindi og vandræði. — 1
næsta hreppi verða ekki ibúarnir
fyrir slikri áreitni af sinu starfs-
fólki.
Hvi mátti ekki gera út um mál-
ið i rólegheitum?”
u
Ben.Ax.
AFENGISFRÆÐSLA I SKOLUM
Nú er skólastarfið hvarvetna
að hefjast. Óteljandi mega þau
fræði kallast, sem krakkarnir
eiga þar að kynnast.
En er þeim kennt sem skyldi
um áhrif og hættur þeirra eitur-
nautna, sem bein tizka og blá-
ber auragræðgi leiða þau að svo
að segja dag hvern?
Hvarvetna standa „sjopp-
urnar” opnar svo að segja við
skóladyrnar, þar sem flest er á
boðstólum annað en áfengið
sjálft, sem leiðir þau samt svo
að segja blind að borðum
brennivinssalanna.
Sælgæti og tóbak — og þó sér-
staklega tóbakið — eru fyrstu
tröppurnar á ógæfuferli fjölda
unglinga. Þar skyldi þvi vel á
verði staðið af skólastjórum og
kennurum, sem oft gætu haft og
telja sig jafnvel eiga að hafa enn
meiri áhrif til uppeldis en heim-
ilin sjálf, sem viða eru auð dag-
lengis.
Lengi munu hafa verið til lög
og reglur um áfengisfræðslu i
skólum. Hitt er svo annað mál,
hvernig þeim hefur verið fram-
fylgt. Gizka verður á, að þar sé
ekki eins vel að verki staðið og
ætla mætti, þegar hugsað er um
það afhroð, sem þjóðin geldur af
ofneyzlu sterkra drykkja. Og
það böl eykst með ári hverju,
þrátt fyrir það, að skólahúsin
eru viðast hvar orðin milljóna-
hallir með nýtizku kennslutækj-
um og kennaraskólinn að há-
skóla með lektorum og doktor-
um á hverjum gangi. öðruvisi
mér áður brá, meðan enn voru
bara kennarar og klerkar þar
við kennslu. Með nýju kennslu-
ári, nýrri stjórn og nýjum
menntamálaráðherra ætti nú að
taka þessa fræðslu um hættur af
eiturnautnum, ekki sizt áfengi,
til lifandi framkvæmda bæði i
orði og verki, sögn og sýningum,
prófum og strangleika i fullri al-
vöru.
Einn af „hinum skynsömu
hófsmönnum” talar um það i
dagblaði nýlega, að nú skuli slik
fræðsla tekin úr höndum og af
vörum „áhugafólks með ofstæk-
isæsing”, sem að hans dómi
gera aðeins illt verra. Skyldi
það ekki vera sjálfsagt að not-
færa sér krafta og kynngi hinna
„lærðu” og „ofstækislausu”.
Kannski tækist þá jafnvel að
kenna krökkunum rétta með-
ferð áfengis við skólaborðið?
Hver veit?
Arelius Nielsson
í