Vísir - 28.09.1974, Blaðsíða 8

Vísir - 28.09.1974, Blaðsíða 8
Umsjón: Steinar Berg MEÐ MÍNUM EYRUM Halló aftur, þið munið eftir mér.... er það ekki? Jæja, ailavega bað örn Petersen mig að hiaupa i skarðið, meðan hann sólaði sig aðeins. Ég ákvað að taka fyrir 3 góðar plötur (sem mér finnst) og leiða fyrir sjónir ykkar, þar sem ég veit að enginn þeirra þriggja sem hér er fjaliað um, er sérlega þekktur. Svo að þú get- ur hætt aðlesa hér, ef þú ert einn af þeim, sem hefur mest gaman af þvi að sjá piötur rifnar i tætlur. HLUTUR SEM HANN HEFUR UNUN AF Richard Betts: Highway Call. Það skyldi enginn undrast yfir þvi að þessi plata, frá gitar- leikara einnar virtustu rokk- hljómsveitar heims, Allman Brothers, hafi að geyma sterk country-áhrif. Ef við litum að- eins um öxl þá sjáum við að country-músik hefur lengi verið Dicky Betts hugleikin, sem dæmi nefni ég lög eins og „Blue Sky” á „Eat a Peach”, og hið fræga „Ramblin Man” af „Brothers and Sisters”. Hlið I, sem hefur að geyma 4 lög, öll sungin, er i sama stil og tvö fyrrnefnd lög, fremur einföld en mjög melódisk, þó koma country-áhrifin hér held- ur greinilegar i ljós og er það mest að þakka hljóðfæraskipan þeirri, sem I þeim er, frábær stálgitarleikur John Hughey og hinn geysismekklega notkun kvenrraddanna Gftarleikur Betts er silkimjúkur og einstak- lega vandaður, eða svo ég noti orðalag gagnrýnanda tima- ritsins Rolling Stone „tónarnir dansa eins og sumarregn- dropar á ryki”. Hlið 2 er eingöngu leikin, og hefur að geyma 2 lög. Burðarásinn er hið rúmlega 14 min. langa „Hard Picked”, en I þessari sérstæðu, fallegu melódiu, skiptast þeir Betts, Hughey, Vassar Clements, sem er sennilega bezti starfandi fiölari I country músik, og Chuck Leavell, hinn ótrúlegi pfanisti Allman Brothers, á sólóum, auk þess sem samspil gítars Betts og fiðlu Clements er einstaklega samstillt og skemmtilegt. Platan endar svo á frasa frá fiðlaranum frábæra, svona hálfgert framhald á því sem á undan fór. Nokkuð stór orð hafa verið látin falla um gæði þessarar plötu og má helzt nefna þá ástæðu, að mér finnst það skfna út úr tónlistinni að Richard Betts er hér með góðum félögum að gera hluti, sem hann hefur gaman og unun af að gera. Sjálfur tel ég mig heppinn að vera þannig innstilltur að fá þess notið sem þarna er að finna, en ef þú, les- andi góður, færð ekki það sama út ég ég, hlýtur það að vera einfaldlega af þvi að þú ert öðruvisi stilltur. (og þarna lá við að ég setti mig á háan hest og segði vanstilltur). Beztu lög: Long Time Gone (R. Betts) Let Nature Sing (R. Betts) Handpicked (R. Betts) Visir. Laugardagur 28. september 1974. Óaðgengileg í fyrstu, en Little Feat: Feat’s Dont Fail Me Now. Þeim, sem fá þessa plötu i hendur, finnst hún örugglega frekar óaðgengileg og kannski dálitið skritin. Tökum til dæmis myndina utan á albúminu, Marilyn Monroe og George Washington akandi á þverhnfpt- um fjallvegi i þrumum og eldingum i ca ’50 árgerð af ein hverjum dreka. Og tónlistin sem platan hefur að geyma, ja f sjálfu sér ekkert annað en rokk og ról, og þó allt öðruvisi en það rokk sem við erum vön en samt.... rokk er’ða. Vissuð þið annars hver upp- áhalds hljómsveit félaganna i Nazareth er, (og meðan ég man, Jón, hvernig væri að skila peningakassanum, sem ég lán- aði þér). Jú, rétt til getið, Little Feat. Sama gildir einnig um marga aðra tónlistarmenn og gagnrýnendur starfandi við nútfmatónlist. Aðalmaður Little Feat heitir Lowell George, en hann semur og syngur flest lög hljómsveit- arinnar, auk þess sem hann sér um hinn sérstæða slide-gitar- leik, sem svo mjög er áberandi i tónlistarflutningi þeirra. En áð- ur en Lowell George stofnaði Little Feat var hann m.a. með Frank Zappa í Mothers. Ef reyna ætti að lýsa tónlist Little Feat með þvi að bera þá saman við aðrar hljómsveitir starfandi i rokkheiminum, þá yrði það bezt gert með þvi að segja að I tónlist þeirra sé að finna hluti svipaða og hægt er að finna i tónlist ólikra hljómsveita eins og t.d. Band, Allman Broth- ers, Slones, Doobie Brothers og jafnvel smáZappa öðru hverju. Þó er engin hætta á að rugla Little Feat saman við einhverja af fyrrnefndum, þvi tónlist þeirra er þeirra tónlist. „Feat’s Dont Fail Me Now” er fjórða og bezta plata Little Feat, og þótt hún sé kannski ekki sérlega aðgengileg í fyrstu, þá er hún I þeim flokki platna sem vinna á við hverja hlustun, og eins og dæmin sanna þá eru þaö beztu plöturnar. Beztu lög Oh Atlanta (Bill Payne) Feats Don’t Fail Me Now (Lowell George — Fred Martin). Wait Till the Shit Hits the Fan (Bill Payne — Lowell George). ÁKVEÐINN ÁFANGI Roger Mcguinn: Peace On You. Þegar fyrsta sólóplata Roger Mcguinn kom út fyrir u.þ.b. ári, var hún sólóplata i orðsins fyllstu merkingu. Þar var Mc- guinn að gera það sem hann langaði til. Lögin voru óllk hvert ööru og þó flest væru þau góð varö platan dálitið ósamstæð sem heid. Á „Peace On You” er Roger Mcguinn einnig að gera það sem hann langar til, en nú hefur hann ákveðnari hugmyndir um hvað það er sam hann vill. Tæp- ur helmingur laga plötunnar er eftir Mcguinn og Jacques Levy, textahöfund hans, eða fimm, eitt er algérlega eftir Mcguinn, ber það nafnið „Same Old Sound” og fjallar um þau vand- kvæði sem þvi fylgja, að i flestra augum var Mcguinn Byrds, og vill fólk þvf heyra gamla Byrds „soundið” sem auðvitað er mun þekktara en hið nýja Mcguinn „sound”, sem svo skýrt er á þessari plötu. Hin fimm lögin fær hann svo hjá fjórum ágætismönnum, þeirra þekktastir eru Charlie Rich og A1 Kooper en þeir eiga sitt lagið hvor hér, hvort tveggja frábært framlag og athyglisvert hve miklu betri meðferð Mcguinns er á lagi Charlie Rich en upp- hafleg meðferð Rich sjálfs. Hljómsveit sú sem hér er Mc- guinn til aðstoðar er skipuð nokkrum færustu hljóðfæra- leikurum vesturstrandar Bandarikjanna. En sjálfur leik- ur Mcguinn stórleik á 12- strengja gitar, auk þess sem rödd hans er I sinu bezta formi. Að lokum er ástæða til að óska Roger Mcguinn til hamingju með þennan ákveðna áfanga, sem þessi plata er, og ég vona aö sem flestir taki sig til og veiti plötunni áheyrn, þvi hún er hin áheyrilegasta og er að þvl leyti til eins og Tarzanbækurnar, að hún er aðgengileg öllum frá sex ára til sextugs. Beztu lög: Pleace On You (Charlie Rich) (Please Not) One More Time (A1 Kooper) Same Old Sound (Roger Mc- guinn) Together (Roger Mcguinn og Jaques Levy)

x

Vísir

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.