Vísir - 25.01.1975, Síða 8

8
Vísir. Laugardagur 25. janúar 1975.
MEÐ
MÍNUM
EYRUM
ÖRN
PETERSEN
VINSÆLDALISTAR
London
1. (2) Ms Grace: Tymes.
2. (5) Never can say goodbye: Gloria Gaynor.
3. (1) Streets of London: Ralph McTell.
4. (3) Down down: Status Quo.
5. (4) The bump: Kenny.
6. (8) Stardust: David Essex.
7. (11) Are you ready to rock: Wizzard.
8. (7) Get dancing: Discotex and the sex-o-letters.
9. (6) 1 can help: Billy Swan.
10. (16) Help me make it through the night: John Holt.
New York
1. ( 2) Please, Mr. postman: The Carpenters.
2. ( 1) Mandy: Barry Maniiow.
3. ( 3) Laughter in the rain: Neil Sedaka.
4. ( 6) Boogie on reggae woman: Stevie Wonder.
5. (11) Your’re no good: Linda Ronstadt.
6. (10) Morning side of the mountain: Donny og Marie Osmond.
7. ( 8) One man woman, one man woman: Paul Anka.
8. ( 9) Never can say goodbye: Gloria Gaynor.
9. (16) Pick up the pieces: Average White Band.
10. (18) Fire: Ohio Players.
Amsterdam
1. ( 1) I can heip: Biliy Swan.
2. ( 5) Voulez-vous coucher avec moi ce soir: Labelie.
3. ( 2) Juke box jive: The Rubettes.
4. ( 6) De liefde van de man: Ria Valk.
5. ( 8) Maietje: Hydra.
6. ( 4) Lady of the night: Donna Summer.
7. ( 3) Killer Queen: Queen.
8. (15) Shout: The Tramps.
9. ( 9) My boy: Elvis Presley.
10. (17) Malle Barbe: Rob de Nijs.
Bonn
1. ( 1) Tránen liigen nicht (tears don’t lie): Michael Holm.
2. ( 2) Kung Fu fighting: Carl Douglas.
3. ( 4) Nothing from nothing: Billy Preston.
4. ( 3) I can’t leave you alone: George McCrae.
5. ( 5) Turn it down: Sweet.
6. ( 6) Please, please me: David Cassidy.
7. (14) You ain’t seen nothing yet: Bachman-Turner Overdrive.
8. ( 7) Whatever gets you thru’: John Lennon.
9. ( 8) Far far away: Slade.
10. ( 9) Longfellow Serenade: Neil Diamond.
Mistök
Já, mér urðu á smámistök
hérna i síöustu viku, er ég gat
um frammistöðu einstakra liðs-
manna hljómsveitar Jakobs
Magnúsonar á tónieikum þeirra
i Sigtúni, þ. 16.1. Þar sagði ég að
Asgeir óskarsson hefði flutt
u.þ.b. fimm mfnútna
trommusóló viö góðar undir-
tektir, en þar með var aöeins
hálf sagan sögð.
Trom muleikararnir voru
nefnilega tveir, og aðaiþáttinn i
þessari frábæru trommusöió
átti trommari hljómsveitar-
innar Júdas, Hrólfur Gunnars-
son, þó að þeir báðir hefðu lamiö
húðirnar alihressilega.
— örp
örn Petersen er hér I góðum félagsskap tveggja liðsmanna Slade
Slade: „Slade in flame".
Þetta albúm inniheldur tónlist
úr kvikmynd þeirri er Slade
nýlega sendi frá sér. Slade fer
þar vissulega með aðalhlut-
verkið, en það er hljómsveitin
Flame.
Það virðist vera eins og Slade
séu uppgefnir á hinni frægu
„Stomp-músfk” sinni og séu
komnir niður á öllu rólegra
plan.
Þar með er ekki sagt að þeir
séu orðnir rómantiskir, þvi á
albúminu má finna lög eins og
„Them Kinda Monkeys can’t
swing” og „O.K. yesterday was
yesterday”, sem minna örlitið á
fyrri „hit-lög” Slade.
Aðra breytingu má heyra i
tónlist Slade á þessu albúmi,
þvi nú nota þeir i fyrsta sinn að-
stoðarmenn við hljóðupptöku
(blásturshljóðfæri), og skapar
það tónlist þeirra öllu skemmti-
legri fyllingu.
Ég verð nú samt að játa það,
að tónlist Slade hefur aldrei ver-
ið mitt uppáhald, en þessi plata
kemur mér mjög á óvart. „Far
Far Away”, verð ég t.d. seint
leiður á. Tónlistarlega séð er
þetta albúm einnig gott, örugg-
lega það bezta sem komið hefur
frá Slade hingað til.
Hin hrjúfa og háa söngrödd
Noddy Holders er það góð, að
ég efa að margir rokk-
söngvarar slái honum þar við.
Jim Lea getur meira en sýnt
leikfimi á sviði, hann kann svo
sannarlega á bassann sinn lika,
það má m.a. heyra i laginu
„Wishing you were here”.
Dave Hill nær ýmislegu úr
gitar sinum, sem fáir aðrir
reyna, eða geta, auk þess sem
hann er ágætur á „Slide”
Og Don Powell er einn af
þessum fáu trommurum, sem
kunna að halda uppi sæmilegu
„beati”, enda mun trommusett
hans vera anzi einfalt
Nafnið SLADE hefur lengi af
mörgum verið talið skylt
sleikibrjóstsykri eða tyggjói
og sérstaklega hentugt fyrir
yngstu kynslóðina, sem ekkert
botnar i hinni „þróuðu” tónlist.
Sleppum svoleiðis vitleysu,
Slade eru góðir á sinu sviði, og
engin hljómsveit fær slegið
þeim við hvað sölu á litlum plöt-
um viðvikur, og þá geta þeir nú
varla verið svo vitlausir
tónsmiðir?
Beztu lög:
„Far Far Away”
„How Does It Feel?”
„Wishing You Were Here”.
Alvin Lee: „In flight".
Það er yfirleitt óttalegt
happdrætti að eyða pening i
,,live”plötur, en hér er samt
tvöfalt „live” albúm, sem svo
sannarlega er peninganna
virði.
Það var hljóðritað 1 Rainbow
Theatre i London seinni hluta
siðasta árs og er fyrsta albúm
Alvins eftir úrsögn hans úr Ten
Years After (þó fyrr hefði
verið). Hér nýtur Alvin sin,
rispandi gitarsólóar, blues,
rythmi, rokk skinandi góður
söngur og aðstoðarhljóðfæra-
leikarar, sem halda mætti að
heföu verið með honum i tiu ár.
Það ánægjulegasta við þetta
albúm er samt, að það sannar
að tónlist er hægt að koma á
framfærián ýmiss konar tækni-
legs brasks.
Alvin býður okkur aðallega
upp á frumsamin lög sin, þó að
einnig megi heyra gamla rokk-
slagara eins og t.d. „Money
Honey” og gamla Presley lagið
„Don’t be Cruel”, sem Alvin
tekur meö hreinni Presley
stælingu.
En Alvin er ekki einn um það
að gera fallega hluti.
Saxófónleikur Mel Collins nýtur
sin einnig mjög vel og ber hrein-
lega af i laginu „Freedom for
the Stallion”. Tim Hinkley á
stórfallega kafla á pianó og org-
el, og Alan Spenner er pottþétt-
ur á bassanum.
Ekki má gleyma Ian Wallace,
en trommuleikur hans er frábær
i öllum lögunum, hvort sem um
er að ræða blues eða rokk.
1 þessu albúmi felst mjög
róandi andrúmsloft, þó svo að
sum lögin séu ekki beint róleg,
en það er rokkmúsik eins og hún
á að vera og blues eins og það
gerist bezt i dag.
„Every Blues you’ve ever
heard” er eitt af betri blues-
lögum albúmsins, i „All life’s
Trials” bregður Alvin fyrir sig
kassagitar og stórgóðum söng i
rólegu lagi. 1 „Mystery Train”
er hann svo kominn yfir i
„country-rock” og i lögunum
„I’m writing you a letter” og
„Keep a Knocking” er hann
kominn yfir i krassandi rokk.
Ekki vil ég telja hér upp fleiri
lög, þvi erfitt er að gera upp á
milli laganna 19, en albúmið er
mjög gott, reyndar bezta „live
album”, sem ég hef heyrt, ef
frá eru talin „Four way street”
(Grosby Still Nash & Young) og
„Arlo” (Arlo Guthrie)
Að lokum vona ég bara aö
Alvin Lee haldi sig við þetta lið
er kemur þarna fram með hon-
um, þvi það er pottþétt.
Yes: „Relayer".
Þetta er fyrsta albúm YES
eftir breytinguna sem varð á
hljómsveitinni, er Rick Wake-
man ákvað aö hætta á
síðastliðnu ári.
Nú er nýr maður i hópnum
Patrick Moraz (fyrrum liðs-
maður Trapeez) og má glöggt
heyra að hæfileikar hans eru
eigi minni en Wakemans.
Við þessa breytingu hefur Yes
ekki tekið neinum tónlistar-
legum stefnubreytingum, þeir
eru bara betri og samstilltari
en nokkru sinni fyrr. Moraz
fellur inn i grúppuna eins og
hnifur I lint smjer, og á þar að
auki bráðfallega sólókafla i hin-
um ýmsu köflum albúmsins.
„A „A” hlið albúmsins er eitt
samfellt tónverk „The Gates of
Delirium” (ekki búbónis). Það
er i fyrsta lagi kveðskapur og
söngur Jons, sem þar ber af,
textinn kannski tormeltur i
fyrstu, en söngurinn kristaltær,
fer vart fram hjá nokkrum. Aö
ööru leyti er þetta ekta „Yes-
lag”, býrjun róleg með Moraz i
aðalhlutverki, siðan hæg upp-
bygging i rokk með trommur
Whites i aðalhlutverki á milli
fallegra gitarsólóa Howes.
Lagið fellur siöan aftur niður,
og enn er það Moraz, sem sýnir
fram á hæfileika sina.
A hlið „B” eru tvö lög, og hið
fyrra, „Sound Chaser” að öllum
likindum eftir Moraz.
Þar má heyra mjög gott
samspil þeirra Moraz á orgel og
Whites á trommur á milli sóló-
kafla Howes.
Pottþéttur tónlistarflutningur
þar.
Fyrri hluti siðasta lagsins,
„To be over”, er einnig eign
Moraz, þar til Yes bregða upp
óvanalegu „commericial”,
andliti, þar til sólókafli Howes
gerir verkið öllu flóknara og
„Yes-legra”.
„Relayer” er góð plata að
minum dómi sú bezta frá Yes
siöustu þrjú árin. Þeir, er ekki
hafa kynnzt tónlist Yes áður,
ættu samt að hafa allan varann
á þvi þó ég telji hana góða, þá
er smekkur manna misjafn eins
og gefur aö skilja.