Vísir - 17.07.1975, Page 2

2
TÍSBSPYR:
Hver verða viðbrögðin erlendis
við útfærslunni?
Sveinb jörn Magnússon, af-
greiðslumaður: Ég geri ráð fyrir
að Bretar og Austur-, ekki siður
en Vestur-Þjóðverjar, muni
hegða sér þannig að strið verði
óumflýjanlegt. Við megum samt
ekki láta óttann við það kúga okk-
ur til samninga.
Sigurður Guðmundsson, sjómað-
ur: Það verða allir óðir úti, sem
einhverra hagsmuna hafa að
gæta. Ég reikna þó ekki með
þorskastriði. Ef við neyðumst til
samninga megum við alls ekki
hleypa þeim inn fyrir 50 milurn-
ar.
Páll Guðmundsson, skipstjóri:
Ég er hræddur um, að að minnsta
kosti Bretar muni ekki sam-
þykkja útfærsluna mótmæla-
laust, enda þótt ég voni að ekki
komi til annars þorskastríðs.
Bágt eiga þeir þó með að segja
nokkuð, þar sem rætt er um út-
færslu í Bretlandi.
Hallgrimur Pétursson: Bretarnir
halda örugglega áfram að sækja
á okkar mið. Það eina, sem við
getum gert, er að efla gæzluna.
Dagrún Kristjánsdóttir, hús-
mæðrakennari: Hætta er á að
Bretarnir haldi áfram að sækja á
miðin og séu þvi ekki ýkja hrifnir
af útfærslunni. Vænlegast er
sennilega að reyna að fara samn-
ingaleiðina að þeim, en semja við
þá sem sá sterki.
Sven Brander, danskur feröa-
maður: Flestar þjóðir munu
styðja ykkur, en ég er hræddur
um að Bretarnir muni enn reyna
að þvinga með vopnavaldi. Þið
vinnið hins vegar móralskt séð.
Vísir. Fimmtudagur 17. júli 1975.
u
LESENDUR HAFA ORÐIÐ
LEYNIÞRÁÐUR MILLI MANNS,
HESTS OG HUNDS" heimilisdýrið?
Tryggur gamli skrifar:
„Undarlegt þykir mér það
innlegg Sambands islenzkra
dýraverndarfélaga i hundamál-
inu.að „milli manns og hests og
hunds hangi leyniþráður.” Ég
vissi ekki betur en hundamálið
væri einskorðað við hundahald i
þéttbýli, en nú læðist að mér sá
skelfilegi grunur, að hesturinn
verði næsta mál á dagskrá.
Ég get alveg áætt mig við að
hundar séu i stöku húsi i þétt-
býli, sé þeirra þokkalega gætt
og vel með þá farið. Ég hef
sjálfur reynslu af þvi, að hundar
sem alast upp i þéttbýli, sakna
engan veginn viðáttunnar sem
þeir kynntust aldrei, né heldur
sjá þeir eftir rollunum. Þeir
hafa þessa árans þéttbýlisketti
i staðinn.og ég segi bara eins og
er: Mér liður alltaf vel þegar ég
sé hund hlaupa ærlega i kött.
Kötturinn er nefnilega.... nei,
sleppum þvi, nóg að halda sig
við hunda og hesta.
Ég vona af alefli, að næsta
baráttumál andhundbanninga
verði ekki að leyfa hross i bif-
skúmum eða holinu. Það er yfr-
ið nóg að hafa þetta allt i kring-
um þéttbýlið og geta ekki einu
sinni ekið friðsamlega um ná-
grennið i góða veðrinu fyrir
hrossafólki, sem hefur ekki skil-
ið að skemmtilegra er að hross-
ast út um mela og móa heldur
en halda sig við bilagöturnar,
sjálfum sér og hrossunum og
öðrum vegfarendum til ama og
hættu. Fyrir nú utan það, að
sumir ættu að fara i felur með
hvemig þeir sitja blessuð hross-
in og meðhöndla þau.
Ég hefði haldið, að i þétt-
býlinu væri nóg — og raunar
æskilegt — að hafa leyniþráð
milli manns og hunds, þótt hest-
urinn lægi rnilli hluta. Ég tek
heilshugar undir með konunni
minni, sem sagði einn morgun-
inn þegar við vöknuðum og
fundum börnin okkar, köttinn og
hundinn i rúminu auk okkar:
„Guði sé lof að við eigum ekki
hest”.”
HUNDAEIGENDUR ERU
BARA„ELSKU ÉG"
Hundarnir urðu hásir
Ég held að það æðisgengnasta
ofstæki, sem til er i heiminum,
séað finna höfði þeirra persóna
sem hafa hunda og gera sam-
borgurum sinum lifið leitt, þá
kvartað er undan tillitsleysi
þeirra. Á tímabili voru ekki
færri en 6 stórir úlfhundar
gjammandi nótt og nýtan dag
fyrir utan hjá mér i S.-Afriku,
og varð mér sjaldan nýtileg nótt
þrátt fyrir langan og strangan
vinnudag. Það var gjammað og
gelt. Fyrst byrjaði hundurinn á
horninu, siðan hinum megin við
götuna, og þegar hundanir i
hverfinu voru orðnir hásir,
heyrðist gjammið dvina út
lengst I suðri, I öðrum hverfum,
slðan var gjammað upp á nýtt.
Dagblöðin i S.-Afriku hafa löng-
um skrifað um hundavanda-
málið, en engin lausn hefur
fundizt til þessa.
Að vekja upp
Vegna minnar alkunnu hug-
vitssemi hefi ég fundið upp á-
gætis aðferð til að ná mér niðri á
hundafólkinu sem raskar svefn-
friði mínum. Ég fer á fætur um
miðja nótt, þegar gauragangur-
inn er sem mestur, fer i silki-
slopp og skó og tek sterkan staf
og gaskönnu og hringi bjöllunni
á hundaheimilinu eða dunka
duglega i dyr og glugga. Ef
hundafólkið eyðileggur fyrir
mér nóttina, fær það engan
svefnfrið heldur. Sumir verða
sér úti um simanúmer hunda-
fólksins og hringja þegar hund-
arnir hafa hátt og setja tólið á,
þegar þeir hafa vakið ófriðar-
seggina. Aðrir fara á fætur á
nóttunni og henda pulsum með
rottueitri I flækingshunda sem
ekki eru hafðir inni eða gelta á
nóttunni, eða fjarlægja þá og af-
lifa. Þannig er hundaplágan þar
sem hún geristverst i útlöndum.
Þjóðnlðingurinn
Á íslandi er það aðalverkefni
löggunnar að fjarlægja fylli-
byttur en erlendis að vesenast i
hundarifrildi. Væri það ekki litil
upplyfting fyrir lögregluliðið i
Reykjavik og þorpum úti um
land að bæta þessum ófögnuði á
óskalista borgaranna, eða
„þorparanna”. Um nokkurt
skeið hefur Reykjavik verið
heiminum til fyrirmyndar með
að banna box sem iþrótt
hundahald i slnu lögsagnarum-
dæmi. Heimurinn er undrandi
og orðlaus yfir þessari menn-
ingu sem er óviðráðanleg er-
lendis: ótöluleg slys, manndráp,
limlestingar, götubardagar
milli fjölskyldna og illindi i
hverfinu vegna hávaðasamra
hunda. Út yfir tekur, þegar for-
svarsmenn hundamanna á Is-
landi básúna yfirgang sinn og
virðingarleysi sitt fyrir lögum
og rétti með þvi að stelast til að
hafa hunda, þar sem þeir eru
bannaðir á íslandi: þvi ,,á ís-
landi leyfist allt”.Ef kvartað er
undan yfirganginum eru skeyti
send um allan heim og borgar-
stjórinn i Reykjavik gerður að
miðpunkti haturs og kúgunar á
mannréttindum og nfðingsskap
á liundum og gæludýrum i heild.
Hundamenn á Islandi hóta að
kæra ofstæki sitt og litilsvirð-
ingu gegn samborgaranum til
„mannréttindanefnda” erlend-
is.
London
Hundar eru skitugir og gera allt
skitugt, mesta ófriðarefni
manna á meðal i heiminum.
Þetta munu tslendingar finna ef
Þeir eru margir heldur skritnir i
útliti hundarnir, og ótal eru teg-
undirnar eins og skoðanir
manna eru ólikar um hvers
vegna á að eiga hund eða eiga
hann ekki. Meðal annarra orða,
þessiá myndinni er fjárhundur,
ættaður frá Ungverjalandi.
Skyldi hann nokkuð geta séð?
þeir passa sig ekki, en þá er það
oröið of seint. í London er dæmi-
gerð hundaplága, þeir skita um
66 tonnum daglega á götur,
garða og hvar sem drepið er
niður fæti. Þeir míga sömuleiðis
um 500 tonnum af hlandi utan i
nýþvegna bila eða tré, grind-
verk, húsveggi og annað sem
fólki er annt um. Lundúnabúar
eyða um 50 þúsund milljón
krónum árlegaihundamat til að
fæða 6 milljón hunda. Auk þess
drepa hundar fjölda ungbarna
árlega, meiða, limlesta og
skemma föt og verðmæti sem
engar tölur geta áætlað. Hunda-
dek.ur veldur hjónaskilnuðum
og hvers konar leiðindum á
heimili og óvináttu og haturs
milli nágranna, vegna hávaða
og tillitsleysis hundafólksins.
Ormaveiki og aðrir hundasjúk-
dómar grassera, hversu ströng
viðurlög sem sett eru, lög og
lagaviðaukar samdir.
Elsku ég
Hundaeigendur eru bara
„elsku ég,” þeim finnst hundur-
inn vera eins konar endurlifun
sinna beztu ára, þegar börnin
voru að alast upp, hundar verða
aldrei að mönnum, þeir verða
ætið ósjálfbjarga, sóðalegir og
hávaðasamir eins og ungbörnin.
Ég hefi það fyrir satt að tiunda
hvert barn í Bandarikjunum sé
sýkt af hundasjúkdómum, orm-
um og öðrum hliðarpestum.
Sullaveikin á íslandi er fjarlæg
hilling sem getur orðið að veru-
leika á ný, þvi leit er að ólög-
hlýðnari samkundu en á tslandi.
„Bannsettur borgarstjórinn”
sem gerður er að heimsgrýlu,
sem traðkar á persónufrelsinu, i
augum hundamanna á íslandi.
Ekkert hálmstrá er einskis virði
hjá þeim ef ófrægja þarf Islend-
inga á erlendum vettvangi. Það
er ekki verið að hugsa um það,
hversu hundaeigendur misbjóða
réttlætiskennd fjöldans með ó-
löglegu atferli sinu, „að brjóta
lögin á eins áberandi hátt og
unnt er,” og sleppa með það.
A islandi leyfist allt,sagði Gotti
Bernhöft, þegar hann lét ljós-
mynda sig og hund i' bandi fyrir
framan aðalstöðvar leynilög-
reglunnar við Frikirkjuveginn
fyrir nokkrum árum. Þannig er
mórallinn á tslandi:
Að brjóta allt sem er bannað,
að brenna allt sem er byggt.
öllum stendur á sama,
og ekkert er tryggt.
(Bara heimta styrki og loka
augunum)
Viggó Oddsson,
Jóhannesarborg.
,Erfitt að beygja sig undir eldgömul lög'
Hundavinur hringdi.
„Ég leyfi mér að fræða Jón
Bjömsson um það að hann veit
ekkert um meðferð hunda og
tlka. Margur hundaeigandi leit-
ar til héraðsdýralæknisins,
Brynjólfs Sandholts, og lætur
gefa tikum hormónalyf, sem
kemur I veg fyrir að þær verði
hvolpafullar. (Kostnað borgar
hundaeigandi sjálfur). Erlendis
er algengt að tikur séu geltar.
Þvi miður hefur dýralæknirinn
ekki aðstöðu til þess háttar að-
gerða hér. Ef hundaeigandi get-
ur aðeins gefið 2 hvolpa (dýra
vini,sem hefur góða aðstöðu) er
dýralæknirinn beðinn að svæfa
hina, sem hún hefur átt, strax
við fæðingu. (kostnað borgar
hundaeigandi sjálfur). Þessi
ósiður að gefa „Pétri og Páli”
hvolp er að mestu leyti hættur.
Hundar eru lika dýrir, þótt þeir
séu ekki eins dýrir og hestar.
Svo er nú erfitt fyrir upplýst
fólk að beygja sig undir hunda-
bannslögin sem voru sett árið
1924, þegar Reykjavik var enn
sveitaþorp og tslendingar höfðu
varla nóg að éta sjálfir hvað þá
að fæða hund.”