Vísir - 01.11.1975, Blaðsíða 4

4
ViSIR. Laugardagur 1. nóvember 1975
KIRKTAN O O ÞTÓÐIXr
Helga og Gisli Sigurbjörnsson á
móti gestunum opnum örmum.
Guðsþjónustu flutti sr. Magnús
Guðmundsson fyrrv. próf. frá
Ólafsvik i Hveragerðiskirkju
við góða aðsókn. Siðan var
gengið um hús og lendur Ass
undir leiðsögn forstjórans, sem
sýndi gestunum siðustu fram-
kvæmdir, þ.á.m. hús fyrir vist-
menn, sem senn verða tekin til
notkunar.
Yfir rausnarlegu kaffiborði
flutti forstjórinn fróðlega ræðu
fyrir gestina og kom viða við að
vanda. En formaður hinna
öldruðu presta, sr. Jón Skagan,
þakkaði fyrir hönd sinna félaga.
Siðan var haldið heim með
góðar minningar um glaðan dag
i nesti til framtiðarinnar.
Frú Ingibjörg Briem og ýmsir kringum hana.
Kr. Guðrún Melax og fr. Aslaug Gunnlaugsdóttir.
(Myndirnar tók Björg
Þorleifsdóttir).
NYSKÖPUN
Opinb. Jóh. 21. 1-7.
tdag— á Allraheilagramessu
— er hugleiðingarefnið texti i
Opinberun Jóhannesar.
Svo er taliö aö það rit sé skrif-
aö á þeim tíma, sem kristnu
söfnuðirnir urðu fyrir miklum
ofsóknum af rikisvaldinu, til
þess að veita hinum trúuðu
huggun og hughreystingu og
telja f þá kjark og dug til að
standast pislir og raunir.
Höfundur Opinberunarbókar-
innar hvetur alla kristna menn
til aö legg ja heldur lífið í sölurn-
ar en aö ganga aftur heiðninni á
hönd. Þess vegna dregur hann
upp litsterkar myndir af dýrð
pislarvottanna og þeirri
himnesku sælu sem þeir eigi i
vændum ef þeir reynist trúir og
standi stöðugir allt til enda.
Eina lýsingu á þeirri sýn
höfundarins er að finna i 7. kap.
Óteljandi manngrúi er frammi
fyrir hinu himneska hásæti.
Þeir eru skrýddir hvltum
skikkjum, hafa pálma i höndum
og hefja upp lofsöng til dýröar
honum sem i hásætinu situr. Og
öldungurinn segir sjáandanum
að þetta séu þeir sem gengið
hafa meö hreinan skjöld gegn-
um þrengingu jarðlifsins og
hvitfágast I lambsins blóði.
Þeirra kvöl er á enda. Þá mun
ekki framar hungra, ekki fram-
ar þyrsta, eigi mun heldur sól
brenna þá, þvi að lambið mun
gæta þeirra og leiða þá til lif-
andi vatnslinda — og Guð mun
þerra hvert tár af augum
þeirra. Þessar voldugu sýnir
ber fyrir augu höfundarins og
þær hafa oröið mörgu sálma-
skáldinu mikil yrkisefni:
Sjá þann hinn mikla flokk
sem fjöli,
er fjölsett gnæfa i skrúöi af
mjöll,
hið prúða lið,
sem pálmavið
fyr’ hástól heldur á.
Ó, mikli, frlöi hetjuher
af hjarta með þér gleöjumst
vér,
þú reyndist trúr
og raunum úr,
ert leiddur, laun aö fá.
En þó aö Op. Jóh. fjalli fyrst
og fremst um þau laun sem hin-
ir staðföstu og trúú hljóta þegar
lifsstríði þeirra er lokið, þá
hljóma þar lika aðrir tónar.
Höfundi er það ljóst að visu aö
hinnar fullkomnu sælu guðs-
barna er fyrst að vænta handan
viö dauöans djúp. En hann veit
aö þessi jörð er lika hluti af
Guðs viðu veröld og að hann læt-
ur sér lika annt um börnin sin
meðan þau eiga hér dvöl.
Og þaö veitir sanriarlega ekki
af. Hver getur i raun og veru
hjálpað og hjúkrað þessu særða
og hrjáða jarðarbarni nema
hinn góði Guð? Frá honum sem
i hásæti situr skal hjálpin
koma til mannanna hér á jörð
og gera hana að betri og byggi-
legri stað fyrir mannkynið til að
skapa hér meira réttlæti,
öryggi, friö og sanna farsæld.
Og svo mikils var hér vant, að
dómi hans, sem skrifaði Op.
Jóh. að hér dugði ekkert minna
en ný jörð.
Já, ný jörð! Hver er meining
þeirra orða i Op. Jóh.? Getum
við tekið þau i bókstaflegri
merkingu? Það er nú að visu
svo aö á síðustu timum eru
menn farnir i alvöru að tala um
þann möguleika, að endalok
mannkynsins séu i nánd. En þau
eru ekki að nálgast vegna yfir-
náttúrlegra atburða heldur
vegna þess að viti, þekkingu og
snilligáfu mannanna er þannig
beitt að það geti leitt til eyðing-
ar — endaloka — dauða.
A sama hátt getur hin nýja
jöröorðiö til með þvi móti, ekki
vegna þess að yfirnátturlegir
kraftar gripi i taumana, sundri
þessum jarðarleir og búi annan
nýjan, heldur að Guð umskapi
svo hjörtu mannanna að þeir
noti efnisgæðin til að byggja upp
betri heim heldur en nokkru
sinni, búa mönnum meira frelsi,
rýmri kjör heldur en þeir hafa
áður átt við að búa. I þessu tilliti
ætla mennirnir sér að byggja
nýjan og betri heim. Og öll von-
um við þaö að svo muni verða.
Þó efumst við stórlega aö þetta
takist. Og sá efi er svo rikur i
huga okkar vegna þess að það er
ekki byrjað á réttum stað. Þaö
er ekki byrjað á sjálfri undir-
stöðunni — hjörtum mannanna.
Til þess að gera þetta þarf mað-
urinn aö verða nýr maður.
Minna dugir ekki. Þetta er
krafa kristindómsins. Svona
djúpt vill hann rista fyrir rætur
meinanna, svona róttækur er
hann af þvi að hann sér að ekk-
ert annað getur hjálpað. A þetta
leggur kristin kenning megin
áherslu! Sá sem er i samfélagi
við Krist Jesúm, hann er nýr
maöur. Gjörið iðrun, takiö
sinnaskiptum, er boðskapur
hans. Yður ber að endurfæðast
o.s.frv. A þessum boðskap um
hiö nýja mannkyn, endurfæö-
ingu þess, hafa mennirnir alltaf
henykslast. En er þetta samt
ekki alveg hið nauðsynlega, hið
eðlilega. Til hvers er að öðlast
frelsi en hafa ekki vit á að nota
það? Til hvers er að fjölga tóm-
stundum og verja þeim til auö-
virðilegra '„skemmtana” eða
spillandi nautnalifs? Til hvers
er aö smiða vélar og gera upp-
finningar ef þær notast ekki
mönnunum til blessunar? Já,
vissulega ættum við að vera bú-
in aö fá nóg af þeim stefnum og
kenningum sem ætla að bjarga
mannkyninu einungis með þvi
að bæta þess ytri kjör, breyta
hinu ytra skipulagi. Vitanlega
getur það valdiö miklu en
umbætur á þvi taka ekki til
aðalmeinsemdanna og þess-
vegna sækir aftur i sama horf.
En þessi nýsköpun mann-
kynsins, þessi umsköpun
hjartnanna, hvernig má hún
veröa? Er hún á valdi nokkurs
manns? Nei, vitanlega ekki.
Hvernig ætti maðurinn sem
„mengar ei hið minnsta blað að
mynda á blómi smáu”, hvernig
ætti hann að geta skapað nýja
veröld, nýjan heim? Og alveg
sama er að segja um andans
heim, það hjartalag, þann
sálarlega grundvöll, sem að
baki verknaðarins býr. Slikt
getur enginn skapað nema'hann,'
hinn eini, sem er skaparinn.og
af náð sinni hefur hann unnt oss
mönnunum að eiga þátt i þeirri
sköpun, og ef við höfnum þeirri
þátttöku fáum við ekki lifað.
Guð er hinn mikli gróðursetjari
sem hefur plantað eilifum anda
i okkar holdlegu hjörtu. Við vit-
um hve gróðurinn — ávöxturinn
— er mikið undir jarðveginum
kominn. Hann einn er á okkar
valdi. Það eina sem við getum
gert er aö þiggja hina guðlegu
gjöf, gera okkur hæfa fyrir hana
svo að við megun bera ávexti
andans sem eru hin eina sanna
nýsköpun. Kærleikur — friðun-
argleði — langlyndi — góðvild.
Þetta er lögmál hins nýja
heims, ritað á mannanna lifandi
hjörtu.
Einu sinni var maður önnum
kafinn við vinnu sina. Sonur
hans, ungur drengur, var alltaf
að ónáða hann með spurning-
um. Til þess að fá honum eitt-
hvað að sýsla tók hann blað úr
bók, sem á var prentað stórt
landabréf, klippti það i
smáhluta og sagði honum að
una sér við að setja það saman.
Faðir hans varð hissa á, hve
stuttan tima drengurinn þurfti
tilað koma þvi i rétt horf. Þegar
hann gáði betur að, sá hann, að
hinum megin á blaðinu var stór
mynd af manni. Hana hafði
drengurinn strax fundiö og
henni gat hann auðveldlega rað-
aö.
Er það ekki einmitt þetta sem
þarf til aö koma lagi á skipun
málanna? Er það ekki að finna
leiðina inn að mannshjörtunum
og greiða áhrifum Guðs veg inn
i sálir mannanna svo aðhann fái
mótaö þær með skapandi
kærleiksmætti sinum.
Þessvegna skal hugsun okkar
á þessari Allraheilagramessu
vera fólgin i bæninni i þessu al-
kunna versi:
Þinn andi, Guð, mitt helgi og
betrihjarta
og hreinsi það af allri villu
ogsynd.
Og höll þar inni byggi dýra og
bjarta
er blfða sifellt geymi Jesú
mvnd
________________________________
A götu i Hveragcrfti.
Vift gluggann út I garftinn.
Það var glaður hópur,
sem hélt austur yfir
Hellisheiði þennan dag
Nú ermikiðrættumþað, hvað
gert skuli fyrir hina öldruðu,
ekki aðeins til aö sjá þeim fyrir
efnalegu öryggi, viðunandi hús-
næði sæmilegri aðbúð o.s.frv.,
heldur einnig að gera þeim
kleift að njóta lifsins eins og ald-
urinn, heilsan og aðstaðan leyf-
ir. Eyða einmanakennd þeirra,
fylla tómið kringum þá, gera
þeim öðru hverju glaðan dag.
Hér á Kirkjusiðunni að þessu
sinni verður getið um einn
slikan dag á s.l. sumri. Það er
þegar fyrrverandi prestar
ásamt konum sinum, svo og
prestsekkjur, nutu þeirrar
ánægju að heimsækja As i
Hveragerði í boði Elli-
heimilisins Grundar i Reykja-
vi'k. Þetta var hásumardagur,
sunnudagtur seint i júli, veður
milt og kyrrt en þykkt I lofti.
Það var glaður hópur, sem hélt
austur yfir Hellisheiði þennan
dag. Til þessa dags hafði fólkið
hlakkað. Það varð heldur ekki
fyrir vonbrigðum, þótt hið vot-
viðrasama sumar léti sig ekki
án vitnisburðar hér sunnan-
lands frekar en endranær.
Fyrir austan tóku þau frú
Þrir á tali.