Lesbók Morgunblaðsins - 22.11.1925, Side 2

2
LESBÖK MORGUNBLAÐSINS
22. nóv. ’2Ö.
ráðið mann um hábjargræðistím-
ann, fætt hann og goldið honum
kaup, sjeð um hann í Reykjavík
og komið honum vestur. Það vildi
Snorrason ekki þótt jeg sýndi
honum, að ferðalagið væri auð-
velt fram með fjörðunum, aðeins
kaflinn frá Látrabjargi til Reykja
víkur gæti orðið mjer örðugur
sökum svefnleysis, en jeg var van-
ur að vaka og ætlaði auk þess
að sofa á leiðinni; hvernig jeg
færi að því varðaði mig en ekki
hann. Gekk því ekki saman með
okkur þá.
Um þetta leyti var unglings-
piltur að sunnan á flækingi á ísa-
firði. Hjet hann Guðjón Jónsson,
ættaður að austan og var ekki með
fullu ráði. Var hann stór og sterk-
ur og var farinn að hafa ýmsa
óknytti í frammi og kom að því,
að sýslumaður, H. Hafstein ætlaði
að sinna kærum á piltinn. Einn
dag mætti jeg Guðjóni og spurði
hann hvað hann væri að starfa.
Sagði hann mjer þá, að hann vildi
helst komast suður; foreldrar sin
ir væru í Ameríku og hefðu sent
sjer fargjald og væri það hjá Sig-
fúsi Eymundsen í Rvík og vildi nú
fara, þótt sig hefði ekki langað
til þess fyr. Hann sagðist hafa
verið á skipi Magnúsar Blöndahl í
Hafnarfirði og einnig hjá Geir
Zoega. Einnig sagði hann mjer,
að hann hefði verið kærður fyrir
Hafstein og vissi ekkert hvað gera
skyldi. Jeg spurði hann þá, hvort
hann vildi koma með mjer, ef jeg
færi. og vildi hann það. Eftir það
hafði jeg lítinn frið fyrir honum.
Þenna sama dag fór jeg til Haf-
stein og spurði hann, hvort nokk-
uð væri bví til fyrirstöðu, að jeg
tæki strák með mjer, ef jesr sigldi
,,Kára“ suður. Hann leyfði mjer
það, en rjeði mjer til að hugsa
ekkert um þessa ferð.
Síðan fór jeg til L. Snorrasonar
og sagði honum að nú hefði jeg
mann á bátínn og skyldum við
þegar fara að búa til ferðar, en
það kvað hann mig verða að ann-
ast. Jeg heimtaði af honum troð,
bik og tjðru, en við það var ekki
komandi, en Áeúst Benediktsson
biáinnði mjer um ýmislegt, sem
mer burfti.
27. mai var báturinn settnr nið-
pr f fjðru og stóð þar um nóttina,
en næsta morgun sást til íss og
komu skip undan honum, þar á
meðal „Einar Simers“ hvaldrátt-
arskip Ellefsens. Klukkan 4 e. h.
var ís kominn inn á Skutulsfjörð
og þá fluttu öll skip sig, sem í
Sundunum voru, inn á Poll.
'fs þessi lá ekki lengi og 4.
júní settum við „Kára“ á flot og
voru þá 3 kunningjar mínir með
mjer á bátnum, og hjeldum við
það, sem við kölluðum pínulítið
reisugildi, meðan „Kári“ var að
fyllast, því hann lak eins og hrip.
Þegar hann var hálffullur, virt-
ist sjór hætta að streyma inn og
ályktuðum við fjórir ,að nú væri
hann að þjettast og fórum í land.
Morguninn eftir var lítið meiri
sjór í honum en kvöldinu áður.
Var síðan sjó dælt út og bátur-
inn sæmilega þjettur. Jeg flutti
hann síðan að bryggju og tók
nokkra vírbúa, gamla ’ofna, 3—4
kassa og gamlan dívan, sem Teit-
ur Jónsson átti. Margt fleira átti
jeg að taka en þverneitaði því.
Svo tók jeg vatn í tunnu, brauð,
smjör, dósamat, kaffi, sykur og
kol. Síðan fór jeg að leita að Guð-
jóni og spurði hann, er jeg fann
hann, hvort hann ætlaði að koma
með og var hann þá á báðum
áttum og sagði jeg honum þá,
að mjer væri svo hjartanlega
sama, en bað hann aðeins að
ákveða sig, því nú færi jeg. Svo
skildum við. Síðari hluta dags
hinn 6. júní borðaði jeg á „Nord-
polen“ með Snorrason og kvaddi
hann þar, fór síðan og kvaddi
frændfólk mitt, tók brjef fyrir
hina og aðra eins og siður er til
þegar samgöngur eru slæmar —
og drógst svo tíminn og kl. 10
kom jeg út f bát og mjer til
undrunar var Guðjón þar fyrir,
og sá jeg þá, að hann var ekki
með fullu ráði. Var hann afarilla
útbúinn til sjóferðar og ljet jeg
hann þegar fá gömul föt, sem„jeg
átti og búa sig eins og mann. Að
því búnu drógum við upp segl og
byrjuðum ferðina kl. 11 e. h., hinn
6. júnf.
Perðin.
Jeg vil geta þess, að Ágúst
Benediktsson lánaði mjer flagg
suður og það bjargaði okkur.
Vindui' var hagstæðnr út Djúp-
ið og mjakaðist „Kári“ í áttina
út með Stigahlíð og gekk alt vel
fram með fjörðunum, að öðru en
því, að jeg vissi að jeg sigldi með
hálfbrjáluðum manni. Jeg reyndi
að fá Guðjón til að leggja sig
og sofa, en hvort sem það hefir
verið af hræðslu eða kvíða, þá
stóð mjer stuggur af æði því, er
á honum var. Jeg fjekk hann til
að dæla, en leki var ekki svo, að
það gæti dasað hann.
Hefði jeg verið einn, hefði jeg
farið inn á Patreksfjörð og sætt
leiði frá Látrabjargi yfir Breiða-
fjörð, en nú vorum við tveir og
þar sem jeg var ekki úrkula vonar
um, að jeg gæti eitthvert gagn
haft af Guðjóni, þá hjelt jeg
beina leið yfir röst og fór fram
hjá Bjargtöngum, klukkan 2 að
morgni hinn 8. júní. Vindur var
snarpur svo rjett þoldi með órif-
uðu — og stóð hann út Breiða-
fjörð. Skömmu síðar tók jeg eitt
rif í stórseglið og minkaði klýver
og gekk svo sæmilega suður eftir.
Guðjón lá nú fyrir og var jeg
því feginn. Jeg hafði stýrt alla
leiðina og kaffisopa hafði jeg
einu sinni fengið, því hvernig sem
Guðjón hefir eldað hjá Blöndahl,
þá var hann tregur til gangs hjá
mjer og með því báturinn var að
nokkru opinn (farmrúm, kassi í
miðjum bát), þá þorði jeg ekki
að láta hann stýra.
Klukkan 9 um morguninn var
sjór orðinn úfinn og ólag kom
fram yfir bátinn. Þá kom Guðjón
fram úr skýlinu, sem fram í var
og hrópaði að við værum að
sökkva. Jeg gaf þegar eftir á
skautinu svo ekki færi yfir stag
og hljóp fram í og sá þegar, að
sjór fossaði inn þar sem tvö borð
voru sprungin frá stefninu og nú
var að duga eða drepast.
Það fvrsta sem jeg gerði, var
að ná í flaggið, því stakk jeg inn
undir treyju mína, fleygði síðan
lúkum af framrými og rak Guðjón
til þess að fleygja útbyrðis, dí-
van, ofnum og öllu. Sjálfur tók
jeg langan kaðal sem lá efst í
farmrúmi og hnýtti honum við
vír, sem jeg fleygði í sjóinn og
gaf eftir á kaðlinum til enda,
festi honum í skut bátsins og fiell
hann þá af og stefndi til hafs.
Guðjón hamaðist að fleygja gúss-