Lesbók Morgunblaðsins - 22.11.1925, Side 3

22. nóv. ’25.
LBSBÓE MOBGUNBLAÐSINS
S
inu út og jeg fór fram á skip, skar
bönd þau, sem hjeldu akkerinu og
slepti því með keðju; svo þyngdi
það ekki. Eftir það festi jeg
flaggið við fokkustaginu og fór
síðan að hjálpa Guðjóni og var
báturinn þá hálfur af sjó, og
hækkaði hann æ. Jeg skildi eftir
lítið eitt af vír í lestinni til stöðv-
unar og bjóst við að báturinn
mundi fljóta fyrir því, þótt fullur
yrði, og svo varð. Meðan á þessa
stóð, slóst seglið og fór nú bát-
urinn að súpa á — og var jeg
hræddur um að Guðjón mundi
fara útbyrðis. Jeg bauð honum
olíukápu mína til skjóls og fór
úr henni og gat talað svo um fyrir
honum, að jeg fjekk að binda
hann við sigluna og að því búnu
fór jeg að stýrinu og festi mig
þar með kaðli, reyndi að draga
í skautið og ía vind í seglið til
þess að sjá hvort flakið ekki
mjakaðist undan vindi, hrað-
ara en því vindlausu. Jeg sá
ekkert skip, en bjóst við að hitta
Frakka á sínum gömlu miðum,i
ef flyti og líf okkar entist. í ólög-
unum stóð jeg í mitti í sjó, úr
mitt var fult af sjó og jeg vissi
ekki hvað tímanum leið. Svo leið
dagurinn. Vatnstunnuna hafði jeg
sjeð fljóta burtu og í mat gat jeg
ekki náð.Guðjón bundinn við sigl-
una og alt var ömurlegt Síðari hl.
dags, kom jeg auga á skip í
fjarska. Eftir nokkra stund sá
jeg að saman dró. Því næst varð
jeg þess var að við vorum að
nálgast skipið og það mundi halda
kyrru fyrir. Jeg kallaði til Guð-
jóns og sagði honum, að líklega
mundum við komast af, en hann
svaraði engu, aðeins leit á mig og
Voru augu hans voðaleg.
Klukkan var 6 um kvöldið er
jeg komst að skipinu og gat kall-
að hvort þeir gætu sótt okkur eða
*
jeg ætti að reyna að komast að
hlið þess og gáfu þeir mjer bend-
ingu að leggja að; leysti jeg nú
Guðjón og bað hann að reyna að
komast upp á skipið er við kæm-
Um að því.
Jeg komst til hljes af skipinu
Og fjekk þar skjól; svo rak það
að okkur og vorum við af mörg-
um höndum dregnir inn á þilfar.
Guðjón gat ekkert aðhafst, en
kápa sú sem jeg lánaði honum
hjelt og á henni var hann dreg-
inn þar til tökum varð á hann
komið. Þar misti jeg föt mín, dag-
bækur og íleira, engu varð náð;
við losnuðum við ,Kára‘ og hann
hjelt sína leið, marrandi í kafi.
pá var ferð okkar Guðjóns
lokið og vorum við nú staddir á
fiskiskipinu „Neptunus“ frá Rvík
og var skipstjóri á því Stefán
Snorrason en stýrimaður Benedikt
bróðir Daníels Daníelssonar dyra-
varðar í Stjórnarráðinu. Gekk
hann og aðrir skipverjar vel fram
að ná okkur upp á skipið og við-
tökur voru hinar bestu.
Jeg var þjakaður og stirður og
ekki var Guðjón betri. Vorum við
færðir í þur föt og vísað á ,koju.‘
Jeg sofnaði þegar og þurfti jeg
þess, því jeg haíði þá vakað í 60
tíma, staðið í sjó í 8 og setið og
staðið við stýri í hjerumbil 40
tíma samfelda. Það var langt
„Rortörn.* ‘
Klukkan 12 um nóttina vakn-
aði jeg og vay þegar borinn mat-
ur og kaffi og leið mjer þá prýði-
lega. Síðan hjelt jeg áfram að
~~ sofa.
’J, ,Neptunus‘ var á siglingu langt
í hlje af okkur og af hendingu
sáu skipsmenn flaggið, sem á
fokkustag okkar var og höluðu
þeir þá niður og biðu, og ætluðu
mjer að komast til sín, því allir,
sem þektu „Túna“ gamla vissu
að, að vísu mátti slag^a á honum,
en hann varð að hafa tímann fyr-
ir sjer, þar sem hann var í sinni
tið mesti sleði landsins. Skömmu
áður hafði skipið verið á ísafirði
og skipsmenn heyrðu þar, að til
tals hefði komið, að jeg færi suð-
Ur með „Kára“ og grunaði þeg-
ar, að jeg væri í nauðum stadd-
Ur — og þangað kominn.
Um kvöldið 12. júní vörpuðum
við akkeri á Reykjavíkurhöfa •—
og ferðin var á enda.
i». .JÉfeiL-
Eftirmáli.
Ferðin í sjálfu sjer var ekkert
athugaverð. Báturinn var lítið
lekur, en ónýtur og grunaði mig
ekki, að saurnur væri það ryð-
brunninn, að alt hrykki í sundur
yrði báturinn fyrir kviku, eða
rjettara sagt, jeg hafði ekki vit á
því. Búið var að ráða 7 menn á
bátinn fyrir sunnan óg átti hann
að stunda lúðuveiðar og leggja
skötulóð í Faxaflóa.
Hefði ekkert orðið að, og jeg
komist til Reykjavíkur með bát-
inn, hefði jeg efalaust talið hann
góðan og mælt með honum, og
óbeinlínis lagt miun skerf til, að
menn dræpu sig á honum síðar,
því jeg var sannfærður um það,
þegar hann rifnaði, að hefði hann
lagt í „krus“ í landsynnings
stormi í Faxaflóa þá hefði hann
allur liðast í sundur.
Ryð hefir margan drepið og var
nærri því búið að drepa okkur
Guðjón.
Um hann er það að segja, að
fargjald hafði lengi verið hjá Ey-
mundsen. Hann átti að sigla og
menn úr hans sveit að koma honum
á skip, en hann strauk úr höndum
þeirra og komst vestur að lokum
og með mjer til Reykjavíkur. 8vo
fór hann til Ameríku og þar fór
illa tfyrir honum — en sleppum
því. Hann var hálf- og albrjálaður
meðan hann var með mjer og mun
hafa verið það þar.
Stefán Snorrason var veikur er
við komum inn, og bað Sturla
Jónsson mig að fara í hans stað,
vestur á „Neptunus“ og kom jeg
þá til ísafjarðar þrem vikum eft-
ir jeg fór þaðan. Hafði það frjest
þangað, að við hefðum druknað.
í ágúst sigldum við Markús
heit. skólastjóri, Loftur í Bolla*
görðum og jeg á „Botniu“, til
að sækja skip til Færeyja og
komum hingað með „Slangen' ‘
hinn 3. september.
Er við komum, frjettum við
um hina miklu jarðskjálfta eystra
og hjer hjeldust þeir eftir að við
stigum á land — og hætta ekki
minni en á „Kára“ garminum og
fólk á landi bar sig engu betur í
kippunum en við Gaui gerðum á
flakinu.
Það er víðar hætta en á sjó.
Rvík, 15. nóvember 1925.
Sveinbjorn Egilson.
■m—W** •**
Smælki.
Líkast til bannlagabrot. — Tvö
gummihjól sprengd! Þessi strákur
sem við ókum yfir, hlýtur að hafa
haft brennivínsflösku í vasanum.