Lesbók Morgunblaðsins - 29.11.1925, Blaðsíða 2

2
LESBÖK M0RGUNBLAÐ8INS
29. nóv. ’25.
gy í!:|!Hi!!1í!!,!lj!1;:!':!
== HIANIFEST. FARMSKÍRTEINI.
= UPPRUN ASKÍRTEINI.
Fjölritunarpappir (dnplicator) í folio og 4to. Þerri-
' pappir, skorinn niðnr ókeypis, eftir óskum. Karton,
= límpappír, kápupappír, prentpappír, skrifpapp-
= ír, ritvjelapappír, alt í mörgum litum. Nafnspjöld,
= ýmsar stserðir llmslög, stórt úrval. Faktúru- og reikn*
ingseyðublöð, þverstrikuð og óþverstrikuð <&»
1 selur ÍSAFOLDARPRENTSMIOJA H.F. - SÍMI 48.
gilllllllllllllllllllIllllllllllllllllllllllllllllllBlllllllllllllllllll
sem vissulega gerir listina að lifa
auðveldari. '
Þetta var það, sem mjer kom
fyrst í hug, þegar jeg heyrði um
kirkjuþingið. Það næsta var, að
mig langaði til að hjóða þingið
velkomið. Því hvernig svo sem
tilrauninni reiddi af, var hugsun-
in, sem lá að baki, stór og
djarfleg og verð þess, að henni
væri fagnað, sem tákni um bjart-
ari tíma.
Leyfist mjer, að halda áfram
sögunni um æfi og lífsverk skip-
brotskonunnar. Yiðfangsefnið, er
liún vildi ráða fram úr, var hið
sama og þessa fundar, þó á ann-
an mælikvarða væri. Og jeg verð
að viðurkenna, að þegar jeg rifj-
aði upp fyrir mjer æfisögu henn-
ar, fór titringur gegn um hjarta-
ræturnar. Fyrir hugsjónum mín-
um blasti rit, skrifað með fingri
guðs, rit til leiðbeiningar og trú-
arhvatningar, sem einmitt þessi
samkoma ætti að lesa.
Jeg skal þá fyrst taka það fram,
að þessi unga Bandaríkjakona,
Anne Spafford, tók boðskapnum,
sem hún hafði fengið slysnóttina,
eins og hann í raun og veru var,
frá guði kominn. Hún reyndi ekki
að telja sjer trú um, að hrópið
væri misheyrn, eða höfuðórar, en
skildi' það sem guðlega skipun,
sem henni væri falið að koma í
framkvæmd.
Samt sem áður liðu nokkur ár
svo, að hún gerði ekki neina al-
varlega tilraun til þess. Hún var
kramin af sorg yfir barnamissin-
um. Tvær nýjar dætur hennar
komust á legg; en söknuðurinn
hvarf eigi að heldur. Loks varð
henni það ljóst, að hún mundi
ekki fá hjálp og huggun, fyr en
hún hefði helgað líf sitt viðleitn-
inni á því, að efla eining í þess-
um sundrungarinnar heimi.
En eining, hvað er eining? —
Hvernig er hana að fá? Hvernig
er hægt að lifa í einingu við
mennina, þegar þeir eru eins og
þeir eru: sjálfselskir, sjergóðir,
ósannir og glæphuga. Útheimtist
ekki í rauninni að allir sjeu full-
komnir, til þess að einingin verði
ráðandi á jarðríki? Mundi ekki
einstaklingurinn, sem reyndi að
lifa í einingu við nágranna sinn,
verða hafður að spotti, fótum
troðinn og krossfestur?
Anne , Spafford tók venjulegu
leiðina. Hún, maðurinn hennar
og tuttugu vinir þeirra, mynduðu
fjelag og skuldbundu sig til að
lifa í einingu innbyrðis og þjóna
og hjálpa öðrum mönnum.
Þau reyndu á engan hátt að
boða nýja trú. 011 voru þau inni-
leg og reynd í kristinni trú og
söktu sjer niður í söguna um starf
postulanna, til þess að finna sjer
leiðarstjörnu fyrir lífið í breytni
og líferni hinna fyrstu kristnu
rnanna. Eftir fyrirmynd þeirra
fluttu þau saman og höfðu sam-
eiginlegt heimili. Þau höfðu sam-
eign, þjónuðu hvert öðru án end-
urgjalds, og urðu forviða á hve
líf þeirra varð öruggara og ljett-
ara eftir breytinguna.
pannig reyndu þau að feta í
fótspor hinna fyrstu • játenda
Jesú, og líf þeirra í Jerúsalem
var þeim sífelt fyrir hugskots-
sjónum. Þá barst þeim til eyrna,
að hungursneyð og sóttir væru í
borginni helgu, og þeim varð á-
hugamál að flytja starfsemi sína
þangað. Þetta komst líka í fram-
kvæmd. Máske hafa mörg drög
legið til þessa. Þau lifðu í yl og
von hinnar fyrstu hrifningar. —
Þeim fanst boðun Anne Spafford
vera fullnæging kristindómsins og
þau álitu, að hún ætti að koma
úr sama stað, sem trúarbrögð vor
væru runnin frá.
Fvrstu meðlimir fjelagsskapar-
ins komu til Jerúsalem árið 1887.
Þau tóku á leigu lítið, snoturt
hús við borgarmúrana, og • af þak-
svölum þess var útsýni til óasa-
hringsins, sem er eins og fögur
umgjörð um hjeraðið. Það varð
•
starf þeirra að heimsækja sjúk-
lingana í borginni helgu, að seðja
hungraða, og að taka að sjer og
hirða um munaðarlaus börn. Þau
lifðu óbrotnu lífi, höfðu samneyti
og tíðar helgistundir. Grrundvall-
arboðorð sitt og meginreglu boð-
uðu þau naumast öðrum. En öll-
um þeim, sem sóttu þau heim,
sögðu þau frá boðskapnum guð-
dómlega, sem hljómaði í evrum
skipbrotskonunnar, og kváðust
mundu bera sannleik þeirra orða
vitni til æfiloka.
Nemum staðar í svip og hug-
leiðum þetta. Virðist ekki undar-
legt, að f jelag, sem hafði það mark
mið að efla einingu í heiminum,
kaus að boða stefnu sína í verki.
pað krafðist ekki samkvæmni í
trúnni, sem menn játuðu. Það
vildi, eins og þetta þing, skapa
samfjelag kristinna þjóða í lífi
og starfi.
Það bar við öðru hverju, að
þeir, sem sáu friðinn, samlyndið
og hina þöglu gleði, sem ríkti í
þessum fámenna hóp, sannfærðust
um, að þar væri fól'k á rjettri
leið og beiddist inngöngu í sam-
fjelag Ameríkumannanna. — Það
voru nokkrir Sýrlendingar úr
hafnabæjum Palestínu, einstöku
skírðir Gyðingar, fáeinir ferða-
langa úr Evrópu og öðrum heims-
álfum; en flest voru það þó Aust-
urlandabúar, sem við bættust. —
Þannig bættust fjelaginu um 40
nýliðar, lítill hópur í sjálfu sjer,
en þegar á það er litið að þess var
krafist til inngöngu, að menn