Lesbók Morgunblaðsins - 29.11.1925, Blaðsíða 3

29. nóv. ’25.
LBSBÓK M0RQUNBLAÐSIN8
3
Uonið
þassu «ina
innlenda fjelagi
Þegar þjer sjó- og bruna-
tryggið.
Simi 542.
Pósthólf 417 og 574.
Sfmnefnii Insurance.
skyldu hverfa frá fyrra líferni
sínu, flytja til nýlendunnar í Jerú-
salem, fá henni allar eigur sínar
í hendur og liía ströngu og lát-
lausu lífi, vekur það furðu, að að-
sóknin skyldi þó ekki verða minni.
Mesti liðsauki vestmanna-ný-
lendunnar kom þó ekki frá Palest-
ínu, heldur, þó undarlegt megi
virðast, frá Svíþjóð. I Nás-sókn
og Dölum höfðu nokkrir bændur
myndað trúboðsfjelag líkrar teg-
undar. Prá löndum sínum, sem
flutt höfðu til Chicago, fengu
þeir frjettina um Ameríkumenn-
ina, sem flutt höfðu til Jerúsalem
til þess að lifa þar lífi einingar og
fullkomnunar, eins og menn gerðu
í öndverðri kristni. Og þeir urðu
-gagnteknir af þrá eftir að samein-
ast þeim. Þeir seldu eignir sínar,
yfirgáfu óðal og ættjörð og fóru
til Jerúsalem. Þetta gerðist 1896,
þegar Ameríkumennirnir höfðu
verið í Jeriisalem í 15 ár. Sænsku
útflytjendurnir voru 40 talsins, en
í þeim hóp voru bæði börn og
unglingar.
Verða menn ekki forviða á
þessu 1 Nýlendan í Jérúsalem var
aðallega skipuð fólki frá sömu
þjóðflokkum, sem saman eru komn
ir á þessum fundi. Þangað komu
fámennir flokkar lengst úr vestri,
efst úr norðri, til þess að vinna að
einingunni, í samvinnu við nokkra
austurlandabúa. par, eins og hjer,
mætti engilsaxneskt framkvæmda-
þrek austurlenskri dulspeki og
germönskum innileik. Þar eins og
hjer hlýddu kalvínstrúarmenn,
Lútherstrúarmenn og grísk-ka-
þólskir á hrópið um einingu, en
þjóðirnar frá suðurlöndum höfð-
ust ekki að. Er þetta ekki tákn
þess, að þeir, sem hjer eru saman-
komnir, eigi að leggja grunninn
til hins mikla bandalags, er vekja
skal bróðurhugann meðal krist-
inna þjóða og hefja samstarfið
innan kristninnar?
En við skulum halda áfram:
Strax frá byrjun hafði nýlendan
sjerstöðu meðal kristnu safnað-
anna í Jerúsalem. Pjelagsmenn
Jhöfðu ávalt talið það skyldu sína
að sýna kristilegt hugarfar og
lialda fast við einingarboðorðið
gagnvart austurlandabúunum, er
þeir umgengust. Þeir höfðu orðið
varir við háðglósur Gyðinganna
og Múhameðsjátenda um hinar sí-
feldu deilur, sem tvístruðu kristn-
um mönnum, og vildu gefa betra
eftirdæini. Fjelagarnir, sem voru
mentaðir, rjettsýnir og friðsamir
menn, hafa ávalt notið virðingar
mikillar meðal innfæddra borgar-
búa, ekki aðeins hinna fátæku.
Tignustu Araba- og Gyðingafjöl-
skyldurnar í borginni leituðu ný-
lendumennina uppi og gerðust
vinir þeirra. Hins vegar varð
mörgum kristnum manni nýlendan
frá upphafi hneyxlunarhella. —
Menn gátu ekki skilið, hvað þessi
leikinannasamkunda, sem aldrei
hafði starfað neitt að kristniboði
og var vinsamleg andstæðingum
kristindómsins, hafði í Jerúsalem
að gera. Fjelagarnir voru ásakaðir
um ósæmilegan liínað, og menn
reyndu að vinna þeim mein. —
Reyndu að gera þeim ókleyft að
lifa í Austurlöndum.
Er nokkur sá hjer staddur, sem
efast um, að þessi fundur verði
fyrir hinu sama! Er það ekki víst,
að bestu menn kristninnar fagna
slíkum fundi sem þessum og árna
honum góðs? En er hitt ekki jafn
víst, að mestu andstæðingar hans
eru í herbúðum kristninnar, og
að þaðan munu þær raddir koma,
sem túlka á verri veg tilgang
hans og reyna að eyða ályktun-
um hans?
Jeg þarf varla að taka það fram.
Að minsta kosti er það öllum ljóst,
að nýlendan í Jerúsalem fjekk
ekki að þróast í friði, heldur urðu
þar alvarlegar deilur innbyrðis.
Hættulegasta deiluefnið var það,
að fólkið hafði tekið upp fulÞ
komna aíneitun allra lífsþæginda.
Það mátti ekki taka við greiða
fyrir nokkurt verk, jafnvel það,
sem uunið var fyrir óviðkomandi
ríkisfólk. Að því er snerfi samfarir
karla og kvenna voru strangar
reglur settar. Þetta alt hafði í för
með sjer fátækt, óánægju og ýms-
ar óþarfar deilur, einkum eftir að
börn fjelagsmanna urðu fullvaxta.
En ráðandi menn fjelagsins kom-
ust smámsaman á þá skoðun, að
afneitun lífsþæginda væri ekki
nauðsynleg, og hefir nú verið horf
ið frá því. Þess er krafist, að fje-
lagarnir lifi rjettlátu og kærleiks-
ríku lífi, en þeir eru ekki bundnir
neinurn bönduin, sem stríða á móti
mannlegu eðli. Þeir mega taka við
launum, og síðan hefir starfsgleði
verið ráðandi í fjelaginu. Fjelags-
menn mega gifta sig og hafa lieim-
il; út af fyrir sig utan stórhýsis
þess, sem er aðalstöð fjelagsins,
og vegur fjelagsins og velgengni
hefir farið sívaxandi. Fjölmargir
Svíar, þar á meðal jeg, hafa heim^
sótt fjelagið og talað um það síð-'
an með aðdáun og virðingu. Það
ber vott um innilegan, kristilegan
anda og óbifanlega einingu, um
samlíf, sem í insta eðli sínu er
alvöruþrungið, en þó svo ríkt og
gæfusamt. Mjer finst, að fundur-
inn megi ekki láta undir höfuð
leggjast að veita þessu athygli.
Fundurinn vill koma á kristnú
lögmáli í viðskiftum þjóðanna. En
þetta verður að ‘gerast með varúð
og þess verður að gæta, að ríkin
eru lifandi verur með sjereðli, sem
ekki er hægt að breyta og ekki
(Framhald á 6. síðu).