Lesbók Morgunblaðsins - 29.11.1925, Blaðsíða 8

títrjs
LBSBÓK MOBOUMBLAÐSHfS
29. nóv. ’25.
8
Jeg er á því, að konur verði
að ganga í hjónaband með þeim
ásetningi, að láta sjer þar alt
sem best lynda. Umfram alt má
hún ekki vænta þess, að mað-
urinn beri hana sífelt á böndum
sjer. Karlmenn þreytast fljótt á
því að tilbiðja konur^ sínar.
Konurnar verða að sýna meiri
eftirlátssemi og nægjusemi en eig-
inmennirnir. Ekkert er eins frá-
fælandi fyrir karlmennina eins og
reigingssvipur kvenna. Þeir æskja
eftir því sem gagnstætt er.,
Menn kunna að kalla þessar
skoðanir í anda hins gamla tíma.
Rjett er það. En þess ber að
gæta, að mannlegt eðli er með
sama hætti og það hefir verið
alla tíð, frá því á dögum Adams
og Evu, þrátt fyrir allar ný-
móðins umbreytingar.
Venjulega eru það andstæður er
mætast i hjónabandinu, maðurinn
og konan, sem fella bugi saman
eru ólík að skapferli. En þannig
befir það verið frá aldaöðli.
Oftast nær koma karlmenn inn
í hjónabandið þannig, að þeir eru
vanir dekri og eftirlæti úr heima-
bvisum. Það tekur konuna oft
nokkurn tíma að fá þá til þess
að venja sig af því, að skoða
heimili sitt í öðru ljósl en for-
eldrahúsin.
Öðru máli er að gegna með
krnuna. Hún lætur fljótt' af
stássmeyjarsiðum. Hið nýja heim-
ili verður henni alt í öllu, ef
hún þá skilur hlutverk sitt.
Konur eisa auðveldara nieð að
fella sig við hreytingar á lífsskil-
yrðum, þ. r. a. s., ef þær finna
yl ástar hlýja heimili sitt,
En verði eiorinmaðurinn þurku-
legur og skevtingarlaus 1 um-
gengni, eða komí það fyrir, að
Jiann verði ósanngjarn og ofstopa-
fullur í heimílí, þá fer með kon-
urnar eins og viðkvæmar jurtir,
sem fölna í vorhretum. Tilveran
öll verður eyðileg og hinar feg-
urstu og hestu tilfinningar hverfa
fyrir fult og alt.
Fjármálin eru oft viðkvæm á
heimili nýgíftra hjóna. Sje maður-
inn ekki eyðslusamur, noti hann
ekki peninga að óþörfu handa
sjálfum sjer, verður húsmóðirin
að gæta hófs í kröfum sínum.
Konur, 'sem aldar eru upp í alls-
rægtum, eiga oft erfitt með þetta.
Því margt vantar oftast nær í
nýstofnað heimili. En hjer verður
húsmóðirin að gæta sín. Hún
verður að hafa það hugfast, að
kaupa aldrei neitt eða óska aldr-
ei eftir neinu, nema þvi, sem nauð
synlegt er, og taka þá altaf það
til fyrst, sem nauðsynlegast er.
Oft fer öll heimilisánægja for-
görðum, fyrir þá sök eina, að
húsmóðirin linnir ekki látum að
heimta peninga, til þessa og hins.
En til hvers eru fínir stólar í
stássstofunni, þegar maðurinn
berst í hökkum til þess að afla
þess, sem nauðsynlegra er en
skartið og glysið?
Lífshamingjan fer ekki eftir
því, hve íburðarmildð heimilið er,
og fagurt á að líta. Hún byggist
fyrst og fremst á því, oð við-
halda góðri líkamsheilsu og jafn-
vægi hugans. En einmitt þetta
tvent fer oft forgörðum, vegna
þess, að nú á tímum er minna
hirt um það en margt annað.
Að lokum þetta:
Fólk á að gifta sig á unga
aldri og njóta vorsólarinnar á
meðan andleg og líkamleg heilsa
er best, og meðan menn geta hleg-
ið og notið gleðinnar í fullum
mæli með börnum sínum.
• (Lausl. þýtt.)
S m æ 1 k i.
Of mikil hagsýni. — Hvers
vegna jeg sagði honum Þorsteini
uppf 'Jú, það skal jeg segja þjer.
Mjer þótti hann heldur mikill
kaupaloki. Hann sendi sem sje
fyrirspurn til allra prestanna í
bænum og bað um lægsta tilboð
fyrir að gefa saman hjón.
Á kvenrjettinda-öldinni Konan
(við mann sinn): Heyrðu mjer,
elsku Gunnar! Hvað hefir þú hugs
að þjer að gefa mjer á afmælis-
daginn þinn?
Dansleiks-trúlofun. — Hvernig
í ósköpunum gat þjer dottið í hug
að fara að biðja hennar?
— Það skal jeg segja þjer. Við
höfðum dansað saman alt kvöldið,
og seinast hafði jeg ekki annað
umræðuefni.
Á stefnumóti. — Nú er jeg bú-
inn að bíða hjerna í f jóra klukku-
tíma — hún ætlar líklega að gabba
mig, — en sje hún ekki komin
eftir tíu mínútur, þá fer jeg bara
mína leið.
Á bílféHS. — Nú erum við kom-
nir upp í 90 kílómetra.
— Já, og ef við höldum svona
áfram, þá komumst við bráðum
upp í himininn!
Honum þótti það vissara. —
Hvers vegna hefir þú tekið speg-
ilinn burt úr bílnum?
— Af varkárni. Konan mín á að
aka.
Tvísýnt. Móðirin (við kornung-
an son): — Þegar þú ert orðinn
stór, ferð þú með mig á dansleik ?
— Já, ef jeg þá ekki verð að
fara með móður einhvers annars
drengs.
Á hafnarbakkanum. Maður, sem
hefir verið bjargað frá druknun,
segir við mann, sem gengst fyrir
samskotum til björgunarmannsins
hjá áhorfendunum:
— Þjer skuluð, svei mjer þá,
ekki vera að safna saman í björg-
unarlaun handa honum! Því hon-
nm hefði aldrei dottið í hug að
kasta sjer í sjóinn til að bjarga
mjer, ef jeg hefði ekki skuldað
honum tíu krónur.
Heppni. Menn sátu og hjöluðu
um að taka hlutina með ró.
— Jeg get nefnt dæmi upp á
það, sagði Jón. Jeg var hjá hon-
um Guðmundi 1 gær. Þið vitið,
hvað hann er oft utan við sig. Og
þegar hann var búinn að kveikja
sjer í vindli, stakk hann þeim
endanum, sem hann hafðí kveikt
í, upp í sig. Hann þeytti vindl-
inum frá sjer, svo að neistarnir
flugu út í loftið, og hann skældi
sig og æpti ámátlega. En konan
hans! Hún sagði bara rólega og
brosandi:
— pað var, sveí mjer, heppni,
góði minn, að þú skyldir upp-
götva það svo snemma.
t»afol(larpr#nt»mlSJ» h.f.