Lesbók Morgunblaðsins - 03.01.1926, Side 6

6
LBSBÓK MORGUNBLAÐSINS
3. jan. ’26.
UUDÍð
• þas«u nina
innlenda fjeiagi
Þagar þjer ajó- og bruna-
tryggið.
Simí 542.
Pósthólf 417 og 574.
Simnofnii Insurance.
húsbóndans, og er þegar auðsjeð,
að honum er mikið niðri fyrir.
„Allmikið hafið þjer af blöðun-
um, húsbóndi góður,“ segir karl;
„það munu vera í þeim margar og
merkilegar auglýsingar, ekki síður
en vant er. Eða er ekki svo?
„Ójú, það er sitt af hverju í
þeim, eins og vant er,“ segir hús-
bóndinn. „En jeg hefi ekki lesið
þau öll ennþá, og síst allar auglýs-
ingarnar.“
„Já, þá er nú ekki að marka enn-
þá,“ segir karl. „Það getur þá
máske verið einhver merkileg aug-
lýsing í þeim, sem þjer eruð ekki
búinn að kynna yður. Jeg vænti
að þjer hafið ekki rekið yður á
neitt frá drotningunni á Eng-
landi?”
„Ónei! Ekki liefi jeg nú gert,
það. Það getur verið eitthvað um
hana talað í þessum nýkomnu blöð-
um fyrir því. — Hafa drengirnir
verið að tala um hana við þig
núna nýlega eða síðan að blöðin
komu V ‘
„Já, blessaðir drengirnir, þéir
vilja mjer vel; þeir sögðu mjer
strax þegar blöðin voru komin, að
drotningin á Englandi væri að
auglýsa eftir vfirfjósamanni, og til
Sannindamerkis sýndu þeir mjer
mynd af drotningunni og mjer
leist bráðvel á hana. Þetta er reffi-
legasta kona, forrík ekkja, ekki ó-
svipuð henni Björgu á Bala, nema
hvað drotningin hefir eins og grind
á höfðinu."
„Jeg held að þú sjert farinn að
hugsa upp á drotninguna á Eng-
lamii, Jón gamli,“ segir húsbónd-
ixtp. Hr' t$I J^rrPs fs’Tir
þig, gamlan og tannlausan fausk-
inn.“
„Ónei! Ekki er það nú beint
svoleiðis, þó maður viti nú raun-
ar aldrei sinn næturstað, eins og
mig minnir að' meistari Jón segi
cinhversstaðar. — En — jeg vil
vera fjósamaður hjá henni. Og nú
er jeg satt að segja kominn til að
biðja yður um að hjálpa mjer, og
skrifa drotningunni fyrir mig, og
sækja um embættið fyrir mína
hönd. Jeg hugsa að hún taki brjef
frá yður til anleiðingar. Drengirn-
ir eru búnir að setja mig inn í alt
þetta. Og satt að segja hafa þeir
ýtt undir mig að tala um þetta við
yður —“
„Jú, þessu trúi jeg vel; þetta er
svo sem eftir þeim/‘ segir húsbónd-
inn.
„Jú, þetta er eftir þeim,“ segir
Jón, „því að þeir eru kátir og góð-
ir drengir; þeir eru búnir að lýsa
þessu öllu fyrir mjer; sunnan-
drengirnir eru svo dæmalaust kunn
ugir þessu öllu. Fjósið kvað verá
fjarska stórt — mikið stærra en
allar Bakkabúðirnar — og jeg á
bara að vera vfirmaður og „re-
gera“ yfir öllu fólkinu; standa
uppi á háum palli í fínni „múnd-
eringu“ með hlaðna pístólu í hend-
inni; mjer er nú raunar hálfilla
við hana, ef skotið færi úr henni
og yrði einhverjum að slysi. Þeir,
sem moka flórinn, kváðu vera kol-
svartir eins og líkkistur, og eru
kallaðir Negrar. Svo eru aðrir, sem
sópa upp fyrir kúnum, og þeir eru
öðruvísi litir og heita Hott —Hott
— Hott —“
..TtW uwtft'i hvíti
Hottentottar/ ‘ greip húsbóndinn
fram í.
„Jú, satt er orðið,“ segir Jón,
„Hottentottar heita þeir. Svo er
allri mykjunni ekið út með járn-
brautum, og heyið kemur inn í loít-
inu í stórum körfum, og vatnið
bunar inn um fjósvegginn, ef snúið
er krana. — Það er frágangur á
þessu. — Og svo er mataræðið og
viðurgerningarnir! — Hún kvað;
kaupa alt sauðakjötið, sem flutter,’
út úr landinu; þar fær einhver góð
an bita; og hún kvað taka til sín.
alt rjómabússmjörið, sem strokkaú;
er hjer á landi; ekki þarf kannske
að jeta þurt,“
Svona ljet karlinn dæluna ganga:
og kom móður á hann, þegar hann!
mintist á kjötið og smjörið, að ó-j
gleymdu kaupinu, sem hann sagði:
að væri vegið út í gulli í punda-
tali.
Loks þraut húsbóndann þoli-»‘
mæðina, og segir hann þá við Jón^
„Æ, hættu nú þessum lestri, heillai
karl! Jeg skil ekki, livernig pilt-.
arnir hafa getað látið þetta alt!
tolla í þjer. Farðu nú niður til liús--
móðurinnar og skilaðu frá mjer, aðj
hún eigi að gefa þjer góðan skyr-
spón og kaffi á eftir. Og hjerna er
í nefið.“ — Auðsjeð var, að karli
þóttu þetta slæm málalok, en ljet
þó við svo búið standa. Húsbónd-
inn beiddi pilta sína að reyna að
plokka þessa drotningarflugu úr
höfðinu á Jóni gamla, og hjetu þeir
góðu um það.
Nú liðu nokkrir dagar, og er Jón
í daufara lagi í dálkinn; gerir hann
hvorki að tóna, syngja nje halda
tölur; en fundarhöld eru í fjósinu
í hverju rökkri. Loks kemur Jón
eitt kvöld inn fyrir til húsbónda
síns og er þá sýnilega glaður í
bragði.
„Jeg er alveg hættur að hugsa
um Englandsdrotningu,“ segirkarl,
„hún er ekki mitt meðfæri; þeir
lásu aðra grein í blöðunum út-
lendu, drengjagreyin, og þar stóð,
að ef fjósamaðurinn gerði ekki sína
„pligt“ óaðfinnanlega, þá væri
hann hengdur; þeir kváðu gera það
þarna úti á Englandi að hengja
fólk. Svo sögðu þeir, að það stæði
í blöðunum, að orð ljeki á, að Negr-
arnir og Hottentottarnir í drotn-
ingarfjósinu mundu þar að auki
4 - T .n