Lesbók Morgunblaðsins - 03.01.1926, Síða 7

3. jan. ’26.
L18BÖK MOEGTmBLÁDSTNl
7
fjósamanninn. — Hún hefir haft
vit á, sxi gamla, að setja þetta ekki
í auglýsinguna sína. — Þetta er
auðsjáanlega opinber lífsháski. .leg
er á sáma máli og drengirnir, að
það er of seint að hætta við þetta,
þegar máske er búið að heng.ja
mann og jeta.“
Þar með var yfirfjósamenskan
lijá drotningunni á Ehglandi úr
sögunni. Jón tók aftur gleði sína,
söng og prjedikaði að venju mik-
ið um kvöldið.
5. Jón reynist tvíelfdur
fjögramaki.
Þó að Jón væri fremur hniginn
á efra aldur, j>á gekk hann samt
jafnan út til sláttar með \innu-
fólkinu um heyskapartímann. —
Baulurnar hans lágu úti meiriparr
sláttar og hirtu sig sjálfar; ráku
unglingar þær af stöðli og á stöð-
ul. Það var helst á sunudögum, að
Jón gaf sig að þeim, leit yfir hóp-
inn, skrafaði við þær, klóraði þeim
og klappaði. En ýmsar lífsreglur
lagði hann fyrir unglingana, sem
ráku þær; en þær voru misjafnlega
haldnar, og mörg voru boðorða-
brotin, og sagöi Jón oft, að það
væri ekkert uppeldi, orðið á þessu
ungviði! Taldi hann tvímælalítið,
að kálfarnir, sem hann fóstraði á
hverjum vetri, væru betur uppald-
ir og siðaðir. Honum þótti „sinn
fugl fagur“, eins og mörgum fleir-
um.
Út á engjarnar var yfir læki og
ósa að fara; fór því fólkið jaínan
ríbandi á engjarnar. Jón reið jafn-
an á sama hrossinu, jarpri fullorð-
inni hrvssu; hún var stólpagripur,
stilf og þæg í meðförum; hafði
hann mikið dálæti á hryssunni;
hugði lengi, að hún væri hestur og
kallaði hana „gamla Jarp“, og fest-
ist það nafn auðvitað við hana.
Fólkið, sem til heyskapar gekk,
var 12—14 að tölu; flutti það með
sjer skyr á hverjum morgni út á
engjarnar í tveimur döllum; var í
öðrum matur handa 8—9, en í hin-
um 4—5, eftir atvikum. Heldur
mæltust piltarnir undan því,. að
reiða skyrdallana, og dæmdist það
jnfnan á Jón gamla, að reiða stóra
dallinn á „gamla Jarp“. .Tóni þótti
rið T^tt'og vildi alt til vinm, að
það kæmist með góðum skilum út
é engjarnar; enda var því á lofti
Trolle & Rothe h.f. Rvfk
Elsla vátryggingarskrilstofa landsins.
---------Stofnud 1910.------
Annast vátryggingar gegn sjó og brunatjóni mod
bestu fáarflegum kjörum hjá ébyggilegum fyrsta
flokks vátyggingarfjelögum.
Margar miljónir króna greiddar nnlendutu vá-
tryggendum I skadabœtur.
s
Látið þvi aðeins okkur annast allar ydar vá-
tryggingar, þá er yður árefðanlega borgið.
Italdið af samverkamönnum hans,
að Jón væri allra manna best til
þess fallinn, aö inna þetta trúnað-
arstarf af höndum sakir stillingar
og langrar lífsreynslu; ekkert hross
heldur á bænum, sem íæri eins vel
með skvrdallinn, eins og „gamli
Jarpur“.
Á engjaveginum var á einum
stað yfh- sljetta og harða sandeyri
<ið fara; var það altítt, að piltarn-
irnir greikkuðu dálítið sporið yfir
eyrina.
Einn morgun tókst svo óheppi-
lega til, að „gamla Jarp“ verður
fótaskortur á eyrinni, piltarnir lík-
lega riðið ógætilega undir hann.
Jón gamli hendist fram af reiö-
skjótanum með skyrdallinn í fang-
inu, lokið af dallinum og alt skyrið
úr honum og niður á sandeyrina.
Báðir stóðu ómeiddir upp aftur,
Jón og „Gamli Jarpur“ ; en skyr-
stöpullinn stóð eftir á eyrinni. Jóni
varð orðfall af þungu hugarangri
og rendi tárvotum augum yfir „sví-
virðing eyðileggingarinnar“ ; þarna
lá uppáhaldsmatur hans, nóg handa
8 til 9 mönnum, og ekki annað sýni-
legt en að hann yrði allur hundum
og hröfnum að bráð! En þaö var
sannast að segja, að það var eng-
inn sorgarsvipur á samverkafólk-
inu; piltarnir orguðu af hlátri og
skeltu báðum höndum á lærin, en
stúlkurnar. hrinu; en Jón gamli
stóð eins og saltstólpi og skildi ekki
neitt í neinu!
r b’ að átti aö gnrat Þar stóð
brífunnn í k'inni!
Dftir sllmiklar bollaleygingar
kvað ráðsmaðnrinn upp svofeldan
úrskurð, að fólkið skyldi alt halda
áfram til sinnur vinnu á engjun-
um; en Jón gamli skyldi vevða e»‘t-
ir og jeta það, sem hann gæti, at'
skyrinu; hann mundi, eins og vant
væri, hafa spón upp á vasann. Hnd-
ir þennan úrskurð beygðu allir s’g
orðalaust; og Jón fór að liefta
Gamla Jar])“ ; en hitt fólkið fór
leiðar sinnar.
Svo leið hver stundin eftir aðra;
en ekki kom Jón út á engjarnar.
Eftir hádegið kom unglingur með
kaffi lianda fólkinu. Iíann var
spurður, hvort Jón heföi ekki kom-
ið heim. — Ekki var það. — Og
ekki liafði hann heldur hitt liann
á leiðinni. Kn hann kvaðst hafa
sjeð mann álengdar við efra vaðiö
á ósnum; hefði sjer sýnst hann
sitja flötum beinum á sandinum og
vera að borða; meira vissi hann
ekki.
NTálægt nóni kom Jón loku til
fólksins. Kvaðst hann þá vera bú-
inn að borða alt skyriö upp af eyr-
inni og gang i þrifalega frá mnt sín-
um; hefði þar ekki tillingur í nef
’ sjer. En mest hefði sig á meðan
angrað aðsókn hunda og lirafna,
sem hefðu drifið aö sjer hvaðan-
æva, og gert aðsúg að sjer ineð
gelti og gargi; hefði inikill tími
farið í að reka þann óvinaher af
hönd’im sjer mefi grjótkasti. En
heldur sagöist hann vera illn lag-
aður til sláttar það, sem eftir væri
■•'"K- því sjer væri „erfitt og um-