Lesbók Morgunblaðsins - 03.01.1926, Side 8

8
3. jan. ’26.
„FERÐAMINNINGAR“
Sveinbjarnar Egilson.
pað hefir verið drepið á það
hjer í blaðinu, að þessar „Ferða-
minningar“ Sveinbjarnar væru
sjerstæðar í bókmentum þjóðar-
innar, og fyrir margra hluta
sakir hin merkilegastu bók. Hafa
aldrei á vorri tungu verið skrif-
aðar aðrar eins ferðalýsingar. Ber
margt til þess. Þarna segir frá
einn hinn allra víðförlasti ís-
lenskra sjómanna, sem komist hef-
ir í margra raun, lifað mörg æf-
intýri og sjeð hefir lífið, bæði á
sjó og landi, í hinum ólíkustu
myndum þess. En þó sjómanns-
náttúran sje honum í blóð borin,
þá er hann meira en venjulegur
sjómaður. Hann er mentaður mað-
ur, kann að athuga, veit skil á
ýmsu því, er margir sjómenn
stranda á til fulls, og hann stefn-
ir í raun og veru hærra, hefir
auðugra ímyndunarafl en allur
þorri þeirra manna, er ala aldur
sinn á skipsfjöl.
Fagrir staðir, mikilfenglegar
byggingar, mannlífsdreggjar stór-
borganna og allur svipur þeirra
er honum meira íhugunar- og
lýsingarefni en venjulegum sjó-
manni.
En við þetta bætist sá mikli
kostur, að Sveinbjörn hann að
skrifa. Honum kippir í kynið.
Hann er sumstaðar Gröndalskur
í lýsingum sínum, hispurslaus og
einlægur, djarfur og hiklaus. Yera
má, að einhverjum finnist hann
of bersögl í lýsingum sínum. En
bersögli hans hefir áreiðanlega
mikinn kost í för með sjer. Því
einmitt í henni felst margt, sem
til varnaðar má vera íslenskum
sjómönnum.
Það eru sjerstaklega þeir, hver
og einn einasti, sem ætti að lesa
þessa bók með athygli. Því til
þeirra talar hún fyrst og fremst.
Hún gæti orðið þeim nokkurs-
kohar uppeldisrit, jafnframt því
að vera þeim einhver hinn allra
ákjósanlegasti skemtilestur.
Jeg er illa svikinn, ef íslenskir
sjómenn, hvort sem þeir eru í
förum innanlands eða utan, hafa
ekki bæði gagn og gaman af
henni.
Eb hún nær til fleiri en sjó-
LEflBOK MOBGUHBLAÐSINS
r~" 1 ' g=a—=acac:--v : ■ ■ -x-;. .■ ■ ■
Vigfús Guðbrandsson
klseöskeri. Aðalstrseti 8'
Ávalt byrgur af fata. og frakkaefnum.Altaf uý-efni með hverri ferfi
AV. Saumastofunni er lokað kl. 4 e. m. alla laugardaga.
Efnalaug Reykjavikur
Laugaveg 32 B. — Sími 1300. — Símnefni: Efnalaug.
Hreinsar méð nýtísku áhöldum og aðferðum allan óhreinan fatnað
og dúka, úr hvaða efni sem er.
Litar upplituð föt, og breytir um lit eftir óskum.
Eykur þægindi! Sparar fje!
mannanna. Jafn snjallar lýsingar,
og skemtilegar frásagnir eins og
i henni eru, hafa allir gaman af
að lesa.
Það er ekki tilgangurinn með
línum þessum, að rekja efni þess-
ara „ferðaminninga". Það er
ókleift. Þar kennir svo margra
grasa. Hitt er ætlunin, að benda
mönnum á sjerstaka bók, merki-
lega bók — einmitt nú, þegar
höfundur hennar er kominn í
frásögn sinni að tímamótum æfi
sinnar, þar sem hann hefir nú
tckið sjómannapróf og getur því
farið að skipa fyrir í stað þess
að hafa þurft aðeins að hlýða.
pessu síðasta hefti „Ferðaminn-
inganna“ fylgir mjTnd af Svein-
birni. Mun mörgum þykja gam-
an að sjá framan í hann, þennan
gamla farandsjómann og æfin-
týramann, sem marga hildi hefir
Skrí tlur.
Vel af sjer undið.
Hæstarjettar málafærslumaður
hafði nýlega unnið mál. Honum
hafði með mælsku sinni og snið-
ugum lagakrókum tekist að fá
braskara dæmdan sýknan saka.
Og einn af embættisbræðrum
hans spurði hann harla kímileitur:
— Segið þjer mjer eitt, er til
nokkurt mál, sem er svo gruggað
og saurugt, að þjer -fáist ekki til
að taka það að yður.
— Það er alveg undir kringum-
stæðum komið, kæri kollega!
s\araði hæstarjettarmálaflutnings-
maðuritttt. Segpð þjer mjer bara
fyrst, í hverju þjer hafið gert
yður sekan!
Yfir miklu að gleðjast.
Maður úr fjarlægu hjeraði var
að halda fyrirlestur í Reykjavík
og var mjög andstæður allri bók-
legri mentun. „Aftur til náttúr-
unnar!“ klifaðist hann á í sífellu.
Hann hámaðist á móti öllum æðri
skólum og kvaðst prísa sig sjálf-
ar. sælan fyrir, að hann hefði
hverki tekið gagnfræðapróf nje
stúdentspróf.
Þegar fyrirlestrinum var lokið,
gekk einn saf áheyrendunum til
hans og spurði:
— Á jeg að skilja yður svo,
að þjer sjeuð glaður yfir van-
þekkingu yðar ?
— Já ef þ.jer viljið líta svo á
það.
— pá vil jeg aðeins leyfa mjer
að gera þá athugasemd, að þjer
hafið yfir miklu að gleðjast.
Fimtíu af hundraði.
Maður kom inn í skóarabúð,
sem hann var vanur að skifta við.
— Eru stígvjelin mín ekki bú-
in? spurði hann.
— Því miður er skóverslunin
orðin gjaldþrota og allri vinnu
hætt.
— Hvað kemur það mjer við?
Jeg vil fá stígvjelin mín!
— Þjer getið, hvernig sem velt-
ur, ekki fengið nema annað
þeirra. Það kemur varla til mála,
að þrotaúið geti greitt meira en
50%.
UafoldarprtntsmlVJa h.f.