Lesbók Morgunblaðsins - 27.03.1927, Blaðsíða 6

94
LESBÓK MORGUNBLAÐSIN.S.
*'<nrr> *• - *' -■* *.**•’' ’* ** •*-*" -*
Kirkjnrnstin mikla i Kirkjnbæ
í Færeyjum.
inn fyrir stofuþröskuldinu. — Phö
liti helst út fyrir, að Revkjnvíkur-
stúlkau vseri búin að stínga öllu heim-
ilisfólkinu í vasa sinn.
pað fór að verða óyenju gestkvæmt
í Firði; allir áttn þangað erindi.
Ef smala vantaði kind, þá var auð-
vitað að leita hennar að Firði. Ef
ungn mennirnir fóru í tryppaleit, þá
var að spyrjast fyrir um þau í Firði.
Og konurnar á bæjunum í sveitinni
tóku að ranka við sjer, að það vícíí
mesta minkum að því, að þær hefðn
svo lengi gleymt og trassað, að heiin-
sækja blessaða ekkjuna í Firði, þessa
gönílu og góðu trygðavinkonu þeirrn;
og svo lögðu þær í heimsóknir og
orlof.
Og hver sem að Firði kom hafði
sína sögu að segja.
„Hún er djeskoti lagleg“, sögða
ungu mennirnir.
„Nógu er hún snoppufríð", sögðu
ungu stúlkurnar.
„Hún skyldi ekki vera flagð í
fögru skinni“, sögðu gömlu konurnar.
Hið eina, sem bændurnir liigðu til
málanna, var það, að þeim hraut
máske af vörum: „Skyldi hún kunna
að taka á hrífu?“
Bak við alt þetta duldist sá megin
sannleikur, að Reykjavíkurstúlkan
„stakk út“ allar stúlkurnar í sveit-
inni, og það mátti búast við, að sú
synd hefði með tímanum þungan og
langan hala.
Smám saman fór svo, að öil
sveitin skiftist í tvo flokka utan
um stúlkuna úr Reykjavík. Ungu
piltarnir voru allir með henni, en
alt ■ eða flest kvenfólk sveitarinnar
á móti henni. Bændurnir gömlu voru
flokksleysingjar, og flestir niðursetn-
ingarnir með þeim. Gömlu bændunum
stóð orðið alveg á samá um allar
fallegar stúlkur; allar þess háttar
tilfinningar voru steindauðar hjá þeim
fyrir löngu, druknaðar í þrældómi og
basli; og yfir sögunum um postu-
línsketti og danska hundshausa o. fl.
þ. h. hristu þeir bara höfuðin þegj-
andi. ,
Fjarðarhreppur átti kirkjusókn að
Dal. Kirkjan var orðin ljeleg, prest-
urinn gamall og kirkjurækni fremur
þverrandi; fátt oft við kirkju, þótt
messað væri.
(Framhald.)
—-----» » »
Nokkru eftir áramótin síðustu kom
norski prófessorinn Joh. Meyer fram
með þá uppástungu, að Færeyingar
hæfust handa og fullgerðu dómkirkju-
byggingu þá hina miklu, sem byrjað
var á, á 13. öld í Kirkjubæ í Fær-
eyjum af Erlendi biskupi, en honum
entist ekki aldur til að ljúka við.
Vill Meyer prófessor, að Norðmenn
hlaupi undir baggann, og styrki
Færeyinga í orði og á borði með
viðgerð og fullgerð kirkjubyggingar-
innar.
Uppástunga þessi hefir vakið hina
mestu eftirtekt í Færeyjum, svo sem
eðlilegt er. En mikið fje þarf til
þess að fullgera kirkjuna í þeirn
stíl, sem hún átti að vera upphaf-
lega. Og munu Færeyingar efast um,
að þeir geti nokkurntíma lagt fram
af eigin rammleik það fje, sem til
þarf.
Uppástungan hefir og ekki fallið
dauð til jarðar í Noregi. Meðal
annars hefir eitt blaðið, „Gula Tid-
end“, leitað álits fjölda Norðmanna
um þetta efni.
Meðal þeirra, sem svara er Sinu-
ing Larsen byggingameistari. Hann
kveður það lengi hafa vakað fyrir
sjer, að þetta endurreisnarverk ætti
Rýkur um hauka!
pað var í litlu þorpi, að eldur
kom upp um kvöld og slökkviliðið
var kvatt á vettvang. pegar það kom
á brunastaðinn, var þar svo mikjl!
að virina, og hafi lmnn átt tal um það
við Joannes Paturson, kongsbónda í
Kirkjubæ. Paturson haldi því fram,
að kirkjubyggingin muni hafa lifandi
gildi í ýmsum efnum fyrir Færey-
inga. pessi helgidómur mundi minna
á fortíðina og hvetja til dáða í nú-
tíðinni.
Paturson hefir lagt til, ef Norð-
menn vildu rjetta hjálparhönd, að
þeir gæfu allt trjeverk til kirkjunn-
ar og allan kostnað við kirkjuhvelf-
inguna, því þar sje um mesta og
kostnaðarsamasta verkið að ræða.
Eins og kunnugt er, og sjest á
mynd þeirri, sem hjer er með, þá 'ér
allmyndarleg kirkja nú í Kirkjubæ,
og er það steinkirkja, og mjög göm-
ul, frá því um 1100. Yirðist því ekki
nauðsynlegt, vegna kirkjuleysis, að
endurreisa eða fullgera hina kirkju-
bygginguna, sem Erlendur biskup ljet
byrja á. það er alt annað, sem
mælir með því, ef kleyft væri fjár-
hags vegna.
parna er um að ræða merka, forná
rúst að heilagri kirkju, sem botið
gæti, þegar hún væri komin upp,
þeim tíma, sem byrjað var á henni,
fagurt vitni um trúarlegan áhuga og
ást á guðs húsum.
reykur, að ekki sá í húsið, sem var
að brenna. Slökkviliðsstjórinn kvéik-'
ir þá í pípu sinni og segir: —• Við
verðum að bíða eftir að þessi revkur
minki dálítið, s'vó við getum sjéð
hvað við eiguin að gera.
Smælki