Lesbók Morgunblaðsins - 11.03.1928, Page 4

76
v
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
að. Snerist báturinn þá í hring.
Var nri loku fyrir það skotið, að
við kæmumst að hinu skipinu og
urðum að grípa til þess, að stýra
hátnum með skrúfunum, þannig að
láta hakborðsskrúfu snúast ýmist
hraðar eða hægar en stjórnborðs-
skrúfu.
Legar dimdi komum við úr kafi
og hjeldum þangað er herskipið
yar, sem við höfðum skotið. En
þar var ekkert að sjá. Skipið hafði
sokkið með allri áhöfn, um 100
manns. Við hrósuðum happi. Þann-
ig er lífið, og hið miskunarlausa
hernaðarlögmál: f dag þjer — á
jnorgun mjer!
Um nóttina fengum við loft-
skeyti með skipun um að halda til
Skagerak og reyna að bjarga
niönnum, sem enn hjeldu sjer þar
uppi í sjónum, en vegna stýrisbil-
xinar, gátum við það ekki, því að við
gátum ekki farið í kaf og urðum að
reyna að komast sem fyrst til
hafnar. Náðum við Helgoland eftir
þriggja sólarhringa ferð frá Firth
of Moray. Þar frjettum við hvílíka
hrakför Englendingar höfðu farið,
og að þeim hefði ekki tekist að ná
einum einasta Þjóðverja, ,en að
Þjóðverjar hefði, mitt í hinni ægi-
legu orustu bjargað 177 Englend-
ingum og fjölda sinna manna.
Jeg get ekki lýst orustunni,
vegna . þess, að jeg var þar ekki,
«n jeg skal setja hjer tölur, sem
tala. Englendingar höfðu 45 stór
herskip, en Þjóðverjar ekki nema
27. Manntjónið var sem hjer
segir:
Þjóðv. Engl.
Fallnir liðsforingjar 160 328
— sjóliðar 2385 5769
Særðir liðsfor. 40 25
— sjóliðar 454 485
Handteknir liðsfor. 3 0 Enginn
-— sjóliðar 167 —
Herskipatjón Breta var:
2 orustuskip, Warspite og Marl-
borough, gerð óvígfær,
3 orustu-beitiskip, Indefatigable,
Queen Mary og Invineible,
sukku,
3 bryndrekar, Defenee, Warrior,
Black Prince, sukku.
14 tundurspillar sukku, þar af 8
með allri áhöfn, svo engum
manni var bjargað.
Herskipatjón Þjóðverja:
1 gamalt orustuskip, Pommern,
fórst með allri áhöfn,
1 orustu-beitiskip, Liitzow, varð
óvígfært. Það var dregið til
Heigolands og sökt þar vegna
þess að ekki var hægt að gera
við það.
4 lítil beitiskip sokkin, tvö þeirra
með allri áhöfn,
4 tundurbátar sukku með allri
áhöfn.
Það má nærri geta hver fögnuð-
ui varð í Þýskalandi út af þessum
orustuúrslitum, og var því lítt
talað um okkur, þótt við hefðum
sökt einu herskipinu. Hjer við
bættist svo það, að þremur dögum
seinna fórst enska herskipið
Stöku sinnum kemur það fyrir,
að lífið sendir manni eitthvert fyr-
irbrigði, lífrænt, ólífrænt, eða
beggja blands, svo skemtilegt, að
hægt er að hlæja að því í viku á
eftir. —■ — Það er nú rúm vika
síðan þetta kom fyrir, sem jeg
ætla að segja frá, og ennþá get jeg
hlegið, þegar jeg hugsa til þess,
svo að mjer svelgist á eigareftu-
reyknum og liggur við andköfum.
.... Jeg sat heima um kvöldið
og starði liungruðum augum —
ekki á kvenmannsmynd — heldur
á tóman fílpakka. Reykingamenn
einir geta gert sjer. í hugarlund,
hvernig heimurinn lítur út í aug-
um manns, sem horfir á tóman ci-
garettupakka og á ekki fimrft auira
til í eigu sinni, þótt hann rang-
hvolfi öllum sínum vösum, þ. e. a.
s. þeim, sem ekki eru botnlausir.
Menn verða svo skapvondir, að
það liggur við að þeir fa'ri að
syngja sálma — auðvitað laglaust.
Jæja, í þessum svifum var barið
að dyrum hjá mjer. Jeg þaut á
fætur og opnaði hurðina svo hratt,
að maðurinn, sem úti var, misti
jafnvægið og lilykkjaðist inn fvr-
ir þröskuldinn. Þetta yar uugur
maður og einkar meinleysislegur
á svipinn. Annars álít jeg það
„Hampshire" á þýsku tundurdufli,
sem kafbáturinn U- 75 hafði lagt
og sá báturinn þegar skipið fórst.
Þar fórst hinn nafntogaði Kiteh-
ener lávarður, yfirhershöfðingi
Breta.
Kafbátur okkar var svo illa
til reika, að hann var sendur til
Kiel til viðgerðar. Fekk þá helm-
ingur skipshafnarinnar hálfsmán-
aðar frí.
Það er ekki rjett sem sagt hefir
verið, að kafbátar hafi tekið þátt
í sjóorustunni hjá Jótlandi. Kaf-
bátar geta ekki tekið þátt í sjó-
orustu þar sem stór skip berjast;
þeir verða að vinna út af fyrir sig.
Frh.
kurteisisskyldu mína að lýsa hon-
um ekki nánar, enda kemur það
sögunni ekki við.
— Eruð þjer Gunnar Bjarnason
frá Hvalvík? spurði hann.
— Já, hvað var það?
— Mig langaði til að biðja yð-
ur að tala við mig nokkur orð, ef
þjer vilduð gera svo yél, sagði
hann og velti hattinum milli hand-
anna.
— Sæti! svaraði jeg stuttlega og
hnykkti höfðinu í áttina til stóls-
ins.
Hann settist, en jeg gekk um
gólf og beið þess, að hann bæri
fram erindi sitt.
En hann virtist ekki vera neitt
að flýta sjer, því að langa stund
reri hann fram og aftur á stólnum
og sneri hattinum milli handanna.
Svo lagði hann hattinn frá sjer á
borðið og tók upp vindíaveski. —
Nú, hann á þá til að fceykja, hugs-
aði jeg og fekk strax betra álit á
manninum.
— Jeg má víst ekki bjóða yður?
sptirði hann og rjetti veskið að
mjer.
— Jú, þakka yður fyrir, svaraði
jeg. Svo kyeiktum við báðir í vindl-
unum og reyktum ákaft. Skapið í
mjer batnaði stórum og mjer fanst
—■——-
Tr nloinn.
Eftir Böðvar Guðjónsson frá Hnífsðal