Lesbók Morgunblaðsins - 11.03.1928, Qupperneq 5

LESBÖK MORGUNBLAÐSINS
77
J>að nú ekki nema sjálfsagt að vera
lipur og kurteis við manninn.
—• Já, þjer ætluðuð víst eitthvað
að finna mig —• eða var ekki svo?
spurði jeg. —• Ef það er eitthvað,
som jeg get gert fyrir yður þá er
það velkomið, svo framarlega sem
jeg get.
Ungi maðurinn á stólnum 'leit
til mín l>akklætisaugum. - Jeg veit,
að þjer getið það, ef þjer bara vilj-
ið. Jeg hefi talað við mann, sem
var í samskonar vandræðum um
daginn og jeg er nú, og þjer lijálp-
uðuð honum út úr þeim. Raimar
er það dálítið öðru vísi hjá mjer,
en jeg er viss um, að þjer getið
samt sem áður hjálpað mjer. — •—
Þjer þekkið ástina og skiljið hver
áhrif hún getur haft á menn.
Jeg kfpptist við. Hvert þó í log-
andi. Hvað var drengurinn ann-
ars að fara? Ætlaðist hann til að
jeg gerðist milligöngumaður milli
sín óg einhverrar stúlku, sem hann
var skotinn í? Mjer lá við að
skellihíæja, en þegar jeg sá alvöru-
svipinn á manninum, hætti jeg við,
og sagði blátt áfram:
— Hvernig dettur yður í hug, að
jeg þekki ástina fremur en aðrir?
— Hún Gunna segir, að þjer
hljótið að þekkja hana betur en
flestir aðrir, sva*raði hanp.
— Hver er Gunna?
— Gunna Helga, piltagullið frá
Völubergi— eins og hún er venju-
lega kölluð.
— Þekki hana ekki.
— Það er sama. Hún þekkir yð-
ur og segist vita með vissu, að þjer
sjeuð leikinn j að haga o'rðum yð-
ar við kvenfólk.
— Nú, en hvað keraur þetta því
við, sem þjer ætluðuð að tala við
mig um?
Ungi maðurinn hleypti í sig
kjarki og bar fram erindi sitt,
h'ratt og óskilmerkilega í slitrótt-
um setningum,
i— Gunna er yndislegasta stúlkan
í heiminum — stúlkan, sem jeg
elska — og vil eiga ------og þar
sem hún hefir svona mikið álit á
yður sem — — sem manni —
manni, e“r kann að haga orðum
sínum, þá datt mjer í hug að biðia
yður að-------að yrkja fjrir mig
nokkrar ástavísur til hennar,
Hann þagnaði, dró djúpt andann
og horfði á mig eins og sakamaður
myndi hörfa á þann valdsmann,
er gæti kveðið upp yfir honum
dóm, sem úrskurðaði líf eða dauða.
Aftur langaði mig til að hlæja,
en aftur liætti jeg við það, er jeg
leit á manninn.
— Þjer sjáið nú sjálfur, að þetta
er ómögulegt, svaraði jeg. — Það
á ekki við, að nokkur maður fái
annan til að skrifa fyrir sig tii
stúlku, nei, það á alls ekki við
undir neinum kringumstæðum. En
það var sama, hvað jeg sagði.
Hann lijelt áfram að nauða á mjer
— - grátbiðja mig að gera þetta nú
fyrir sig. Hann varð svo heitur og
fjálgur af ákafanum, að orðir.
komu stanslaust og reiprennandi
eins og hjá ætðum þingmanni. —
Mjer datt í hng að stinga upp á
einhverju við hann, er sýndi það
berlega, að jeg skoðaði þetta eins
og hvert annpð gaman. Það var
eina leiðin, sem jeg gat. hugsað
mjer í svipinn, út úr þessum
ogongum.
•— Jæja, sagði jeg og kastaði
vindilsstúfnum í öskubakkann. —
Úr því að yður er þetta svona
mikið áhugamál, þá skal jeg gera
það fyrir yður að yrkja dálítið
ástakvæði, en með því skilyrði, að
þjer birgið mig upp með cigar-
ettur í viku.
— Hvað reykið þjer mikið? —
spurði hann.
Hver skollinn.Ætlaði hann þá að
taka mig á orðinu í staðinn fyrir
að gefast upp eins og jeg ætlaðist
til?
— Hvað jeg reyki mikið? Tutt-
ugu á dag, laug jeg.
•— Jæja, það er ágætt, sagði
hann sigri hrósandi og stóð upp.
— Þjer skuluð fá þæ'r eftir tíu
mínútur eða svo. Verið þjer sælir
á meðan.
Svo fór hann. Nú var ekki um
annað að gera fyrir mig, en að
reyna að hnoða saman einhverri
fagurfræðilegri lýsingu á stelp-
unni, sem jeg hafði aldrei sjeð og
hinni brennandi ást drengsins á
hcnni. Það stóðst líþa á endum, að
jeg var að ljúka við þriðju vísuna
í kvæðínu, þegar hann kom aftur
með cigaretturnar.
Jeg sýndi honum nú þennan við-
brenda ástavelling, sem jeg hafði
soðið saman og. sagði, að hann
mætti gera við liann, livað sem
honum sýndist. Jeg man að síð-
asta vísan var þannig:,
Á velli rauðra rósa
reisa -vonir tjöld.
Jeg vildi’ að þú vildir koma
og vera hjá mjer í kvöld.
»
Þetta þótti honum dásamlega vel
að orði komist — alveg eins og
liann hefði hugsað ]>að sjálfur. —
Svo tók hann umslag úr seðla-
veski sínu, smelti kvæðinu inn í
það, skrifaði uta.n á og fór,------
Jeg sat eftir og horfði á tóbaks-
birgðir mínar með óblandinni
ánægju. Heimurinn var nú ekki
svo bölvaður, þrátt fyrir alt. Og
þessi ungi maður. Hann var alveg
fyrirtaks dæmi upp á ástfangna
karlmenn, því af öllu því hla»gilega
í hinni lífrænu náttúru eru ást-
fagnir strákar það langhlægileg-
asta, sem hugsanlegt er.
Mjer varð litið á klukkuna og
sá, að hún var að verða sjö. —
Það er best að fara til kvöldverð-
ar liugsaði jeg, því að maðurinn
lifir ekki á einu saman tóbaki,
hvort sem er. Á heimleiðinni mætti
jeg Jóhanni, vini mínum, þessum,
sem alta^ er að fjargviðrast út af
erlendum spillingaráhrifum og
vaxandi lausung unga fólksins.
— Hvert eru að fara? spurði
jcg.
— Heim til hennar Línu.
— Ágætt, jeg kem með. Það er
altaf gaman að spjalla við Línu, þó
að hún sje oftast næ'r með annan
fótinn í siðfræðikerfum guðspek-
innar.
— Þú hefir ekkert að gera til
liennar, svaraði Jóhann og leit. til
mín einkennilega. — Við ætlum
nefnilega að fara á kvikmvndasýn-
ingu í kvöld, við Lína.
— Hver þremillinn sjálfur, sagði
jeg. — Hvað er nú orðið af öllum
þínum bjargföstu skoðunum á því,
hvernig piltur og stúlka eigi að
umgangast hvort annað? Mig
minnir ekki betur en að þú lýstir
því yfir í fyrradag að það væri
óheiðarlegt athæfi að bjóða stúlku
með sjer á skemtanir, án þesS að
vera trúlofaður henni, og eftir því
sem jeg best veit, eruð þið Lína
ekki trúlofuð — eða hvað?
r— Nei, ekki svona algerlega,