Lesbók Morgunblaðsins - 19.10.1930, Blaðsíða 7

LESfcÓK MOltQtTNMiADSÖíS
327
hafsins og eftir rúmar 20 stundir
erum við aftur á Reykjavíkurhöfn.
Yið ætlum ekki að dvelja lengi,
4—ý stundir, tökum kol og fækk-
u m mönnum; ætlum að vera aðeins
12 „dekkmenn". Þegar fer að líða
að sigliugartímanum, lötrum við
niður að sjó, efalaust misjafnlega
ánægðir, en „kaldir og ákveðnir"
að gera skyldu okkar. Það er svo
ólíkt notalegri hugsun, að mega
dveljast um tíma á heimilinu sínu
um*jólin, en að fara nú að þreyta
kapp við höíuðskepnurnar í harna-
gangi sínum.
Á hinum ákveðna tíma er haldið
út úr höfninni, eftir að alt hefir ver
ir rambyggilega útbúið á sldpinu.
Það er lialdið suður fyrir land, á
fullri ferð, því að nú á að flýta
sjer að koma með íiskinn sem
nýjastan á markaðinn, en þegar
suður fyrir Reykjanes kemur, segja
höfuðskepnurnar annað. Þær fær-
ast í aukana og gera okkur ó-
kleift að sigla nema liæga ferð,
senda hverja ölduna af annari yfir
skipið, svo að ilt er að verja það á-
fölium, og gera hýbýli okkar óvist-
leg af sjó sem skolast hefir niður.
Þannig þreytum við kappleikinn
rúman sólarhring, þá fer veðrið
að lægja. Haldið er þá á fullri
ferð, og ber ekki neitt til tíðinda;
við stöndum vörðinn til skiftis;
sofum, spilum, lesum eða tölum
sanittn þess á milli, og eftir ó sólar-
hringa höfum við siglt um 1000
sjómílur og erum komnir til Hull.
Þar tekur leiðsögumaðurinn á móti
skipinu og færir það inn í kví.
Þegar skipið er fast, búum við
okkur snyrtilega, því að við erum
ísl. sjómenn og höldum á land að
hitta kunningjana, þar á meðal ef
til vill enska bjórinn. Við ætlum
að reyna að- skemta okkur eftir
bestu föngum eftir sjóvolkið. —
Þegar við höfum dvalist um tíma
í laudi lítum við niður á markað-
inu; þar er fiskurinn kominn á
laud í ótal box, sem rúma 200
ensk þund. Salan gengur vel og
við erum glaðir og reifir; eftir
rúman sólarkring liöldtim við úr
höfn í Englandi, svo sem leið ligg-
ur til íslands og eftir rúma 4
sólarhringa stígum við á land í
Reykjavik, fullir heimþrár; þ\-í að
..eiakum keirna! allra best er
lioima, heima!“ þurfum við allir að
geta sagt, því betia heimili sem
sjómaðurinn á, því styrkari fer
hann aftur á stað í baráttuna á
hafinu. —
Á líntiveiðurunum eru engin
vökulög. Hásetar verða að halda
vörð í höfn og taka á móti beitu
og koma henni fyrir í frystikassa,
sem venjulega er aftur á þilfari.
Framan af vetri er línan lögð •
fyrri hluta nætur, en þó á nokkuð
misjöfnum tíma, eftir ástæðum.
Mest er notuð 5—6 pd. líua. Milli
öngla er venjulega haft Ö2—60
þumlungar og eru þá ekki lagðar
nema 70—80 lóðir, en bætt við
eftir því, sem daginn lengir. Ein
lóð er 100 önglar, sum skip hafa
120. —
Fátítt. er að farið sje að draga
línuna fyr en orðið er það bjart, að
sjáist til næstu dufla ef lóðarás-
inn slitnar, sem oft kemur fyrir í
vondum veðrum.og sjógangi.
Á milli bóla eru 6—8 lóðir, i.jós-
dul'l er haft á þeim enda, sem
legið er við og flaggstöng á öðru
livoru bili.
Meðan línan er dregin, er skip-
stjóri eða stýrimaður í brvinni og
einn liáseta við stýrið; einn dregur
línuna á þar til gerðri vindu sem
stendur aftan við reiðann, stjórn-
borðsmegiu; annar innbyrðir fisk-
inn með krók, sem festur er á
þó m. trjeskaft ber í hann —
einu hálssker flskinn og kemur
honum íyrir í kassa og einn dreg-
ur bólfærið og „gei’ir það upp“,
en hinir allir ganga í að greiða
línuna og bæta á liana önglum
sem slitnað hafa og heugja liana
í trje -— lóðarstokk — það er kall-
að að stokka upp lóðina. Þetta
gengur vanalega jöfnum liöndum
og dregið er.
Þegar búið er að draga, er „gert
að“ og síðan beitt, að því er verið
ca. 2 st. Þá er oftast nær kominn
tími til að leggja aftur, og þá
kemur hvíldin mcðau lóðiu liggur.
Lesari minu! Þá er veiðiförin á
enda, en þú ætlar ekki aftur.
Hvernig skilningur þinn á sjó-
manninum og lífi hans er, eftir
ferðalagið, veit jeg ekki, ef til
vill er það þaunig:
Hann er yfirleitt ötull, trúr og
metnaðargjarn; glaður, á sjónum,
og opinskár, óvæginn og á ilt með
að vægja, en er sáttgjarn og li.jálp-
saiuur; kaldur liið ytra en þó ör
í lund. Ekki er liann fjelagslyud-
ur, en lægnari að koma „ár sinnj
fyrir borð“, ekki ejns sekur af
slarkinu eins og af er látið; hefir
ekki skapgerð til að dansa eins á
bak við tjöldin eins og sumar
stjettirnar, sem „heflaðri“ eru
taldar. Þetta er eftir minni reynslu
og skilningi að vera „eins og sjó-
ari“, eins og sannur íslenskur sjó-
maður. —
Maguús L^niböou.