Lesbók Morgunblaðsins - 22.01.1933, Blaðsíða 5
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
21
Syðrt tóftalelfarnar, sjenar frá norðurenda, Letrskálln mtkla hœgra megtn, neðst.
gati og virðast það hafa verið
kljásteinar, 2 jaspismolar, nokk-
urir tinnumolar, ferstrendur
steinn úr blágrýti, en rauðbrúnn
að lit, dálítið boginn, mjórri í
annan endann, en á hinum ská-
flötur; virðist bafa verið notaður
sem sleggja, og þá bundinn á
skaft; lítil livít tala, með gati á
miðju, úr steini eða brendum leir;
örvaroddur, mjög bólginn af ryði;
nokkrir naglar; met úr blýi og
bronsi, 86y2 gr. að þyngd, grafið
haglega í keltneskum stíl; þrænskt
brýni; brot af snældusnúð úr
grænleituni steini og er flötur
um augað og ganga sex garðar
út frá honum og niður á bekk,
sem verið hefir umhverfis neðst.
Flestir þessir munir fundust í
suðurenda hússins. ..Þar voru
einnig eldstæðin og þar virðast
heimamenn einkum hafa hafst við.
Sá endinn hefir verið eldahúsið. en
hinn fremur skáli eða svefnhús.
Þótt ekki yrði vart milliveggjar,
er skift hafi þessu húsi eða bæ í
tvö minni hús, kann hjer samt
að liafa verið skilið sundur í tveut.
nefnilega með skjaldþili."
En merkilegustu munirnir, sein
fundust þarna, voru leirker tvö,
gerð úr óbrendum leiri. Stærra
kerið var í norðurenda, hjer um
bil kringlótt, um 1% m. að þver-
máli. Er á því flái allmikill, en
dýptin er í miðju 25 cm., sljett
að innan. Ætlar M. Þ. að í því
hafi verið geymt neysluvatn. —
Innar af syðstu dyrunum fanst
annað leirker úr sama efni. Var
það undir kola- og öskudrefjum
og hafði verið fvlt með smá-
steinum og mold. Það var ofur-
lítið sporöskjulagað, 1%—1 y% m.
að þvermáli, en 48 cm. á dýpt.
Er lögun þess lík og á leirkerinu,
sem fanst á Bergþórshvoli 1927.
Matthías segir svo um Bólstað
eftir þessa rannsókn:
„Gerð þessara bæja er mjög
fornleg og virðist engin ástæða
til að bera nokkrar brigður á, að
þeir sjeu liinn forni biistaður Arn-
kels goða. Bæjarleifarnar koma
einkar vel heim við söguna, að
Bólstaður hafi orðið auður
skömmu eftir fráfall Arnkels, og
að þar hafi enginn maður bygt
síðan. Hinir fundnu forngripir, og
sömuleiðis eldstæðin, bera einnig
vott um hið sama, að þetta sje
alt frá fornöld. Að sönnu er margt
aí þessu, svo sein steinar og járna-
brot, þess liáttar, að eins vel
gæti verið yngra, en það, sem
helst eru mannaverk á, og þau
með sem minstum skemdum, ber
einna best vitni um háan aldur,
svo sem kerin, grefið, metið, sörv-
istalan, örvar-oddurinn o. fl;“
Er þvi hjer eitt dæmi enn feng-
ið um áreiðanleik fornsagna vorra.
Að lokum tekur Matthías það
fram, að nú sje ekki sýnilegur
vottur fleiri tótta eða liúsaleifa á
Bólstað, en þessara tveggja, sein
rannsakaðar voru í fyrra sumar.
(Eftir Árbók F ornleifafjelags-
ins 1932).
Á brúðkaupsdegi sínum fekk
ung kona skeyti frá presti, sem
var vinur hennar, og var það svo
hljóðandi: „Jóh. IV. 18.“ Hún
fletti þegar upp í Jóhannesar guð-
yijalli, eh greinin, sem hún lenti
á var þessi: „Þú hefir átt fimm
menn, og sá, sem þú nú hefir. er
ekki þinn maður.“ Brúðurinni
varð svo mikið um þetta. að það
leið yfir hana. En þegar hún
raknaði við. datt einhverjum í
hug að spyrjast fyrir um það. á
s’mastöðinni hvort skeytið gæti
vorið rjett. Kom þá í ljós að síin-
ritarinn hafði slepf oinum staf
úr. Rkeytið átti að vera þannig:
..Jóh. I. Tlr. 18.“ Og þegar nú
var flett upp í fvrsta pistli Jó-
hannesar, þá kom þessi grein:
„ótti er ekki í elskunni, heldur
útrekur fullkomin elska 6ttann.“