Lesbók Morgunblaðsins - 19.02.1933, Blaðsíða 7

Pjelag ógiftra.
í New York liafa stúlkur, sem
giftast vilja, myndað með sjer fje-
lagsskap. Þær una ekki að híða og
hakla að sjer. höndum, uns biðla
e t. v. ber að garði; seint og síðar
rneir. Þær liafa gengið undir merki
um aðalgötur borgarinnar. A fán-
anum stendur letrað. að garjial-
jómfrúi' ])ær, sem þarna sjeu á
i'erð. sjeu til með að giftast. A-
letrunin er i sjálfu sjer ekki að-
laðandi. En sjón er sögu ríkari.
Sir elsta i liópnum var 26 ára.
Formaður fjelagsins hefir talað
við blaðamenn um það hverskonar
eiginmenn fjelagskonur helst óska
s.jer. Þeir eiga að vera 30—40 ára
að aldri, háir og vel vaxnir, svip-
miklir, duglegir og færir um að
koma upp vistlegum heimilum.
Fjelagskonur mega bera áletruð
spjöld á bakinu, þegar þær eru úti
við, svo fólk geti lesið þar hvaða
aðlaðandi eiginleikum þær eru
gæddar. Á spjöldum þessumí er
sitt af hvoru. Sagt er úm aldur.
augna- og háralit, hæð og þyngd.
Ein segist vera sundkona g'óð.
önnur bókelsk. þriðja að hún sje
sjerlega gefin fýrir, heimilisverk
og sje fim við matartilbúning og
kökugerð. Ein segii’ hvaða kvik-
myndaleikarar sjeu eftirlætisgoð
hennar o. s. frv.
Uatn uarö að ðuga.
Fyrir nokkru dó kona ein í
Toulon er ákveðið hafði í erfða-
skrá sinni, að við grafreit hennar
skyldi standa borð, og á því v.ín-
flaska, til þess að þeir sem fram-
hjá færu gætu svalað þorsta sín-
um. Bæjarsjóði ánafnaði hún ríf-
lega upphæð, til þess að- standa
straum af kostnaðinum.
Borgarstjórn tók við fjonu, og'
alt var gert, sem fyrir var mælt.
Fn þeir urðu nokkuð margir sem
framhjá fóru og þyrstir voru, svo
oft varð að. hæta á pytluna. Og
ekki var örgrannt um, að róstu-
samt yrði við gröfina, því þar gaí
verið álitamál, hver ætti forrjett-
indi að vökvuninni, hver hefði
LESBÖK MORGUNBLAÐSINS 57
komið fyrst, hver væri þvrstastur
o s. frv. Horfði til vandræða.
Menri fórn að glöggva sig á
erfðaskránni. Yiti ráenn. Þar sfðð.
ao þarna ættu þvrstir menn að fá
svaladrykk. Aukaatriði var liver
drykkuririn væri. Vatn varð að
duga. Alt rólegt síðan.
Kurteisi.
Kínverskir bókaútgefendur erli
allra rnanna kurteisastir. Þegar
þeir t. d. senda hiifundi handrit,
er þeir vilja ekki gefa úi, láta
þeir fylgja, Hmmæli á þessa leið:
Yjer höfurn með ósegjanlegri
gleði fengið í hendur ■ og lesið
handrit yðar, og fulivissum, svo
sannarlega.'í sem aska feðra vorra
et" okknr heilög, ■ áð við' höfum
aldrei augum litið annað eins.
meistarayerk. Ef við gæfttnt það
új, þá yrðurn við framvegis <tð
géra s\-o miklar- kröfnr ti) út-
gáfu vori-ar. að 'ekkert, sem við
síðar fengjum í hen'dur vjeri-'hæft
lyrir- okknr til útgáfu. Þess vegna
sjáitui við okkur ekki fœrt að
gefa . úf verk 'vðár, og 'séndttm
\'ður 'því 'hið óviðjáfnahlega hand-
nt. / - ■
• •■» ^ ^.......... i
Rlt í lagi, 1
Fyt'ir nokkru kom kona ein i
ensk heim til sín frá rtalíú. Hafði
hún keypt forláta úr hjá ítölskum
úrsmið, 'er húri hafði gefið 35
sterlingspund fyrir. Fór hún með
þetta ítalska úr sitt til úrsmiðs
í Englandi. En hann sagði henni,
að hún liefði' verið göbbuð svo
um mnnaði, því úrið væri -ekki
nema í hæsta lagi pundsvirði.
Nú. varð konan æf. Hún skrif-
aði Mussolipi og sagðí m. a. að
hann héfði yfir engu að gorta,
að vera æðsti maðúr þéirrar þjóð-
ar er væri ekki annað en mis-
indismenn og prangarar. Konan
fekk svar um hæl frá Mussolini,
ásamt 34 sterlingspunda ávísun.
Sagði Mussolini, að hann von-
aðist eft-ir því, að hún dæmdi
ekki alla ítölsku þjóðina eftir
þessnm eina nianni, sem selt hefði
lirið.
Nokkru seinna fekk liún brjef
i’rá úrsmiðnnm, þar sem hann bið-
ur hána~iið hjálpa sjer úr miklum
vanda. Því nú. hafi Mussolini lok-,
■ að yerslun htnis. og hann hafi
. \ erið dæmdur í farigelsi fvrir i
svikin.

..
••■rÁ/Á.:.;. -------
Eyrnarlokkarnir. Tveir menn
komu inn í búð skartgripasala í
Prag: Yar annar þerra hershöfð-
ingi í. einkennisbúningi, liinn mjög
vel klæddur maður. Hann bað um
að fá að skoða ýmsa dýrgripi.
Hann ákvað að kaupa eýrnalokka
er kostuðu 30 þúsund mörk. er
hann kvaðst ætla að gefn konu
sinni. En lrann gat ekki keypt
lokkana, nema sýna konunni þá
fyrst. Hann fekk þyj leyfi til að
fara .með þá. En hershöfðinginn,
- vinur - hans, ætlaði að bíða á
meðan i -bjiðinni uns hann kæmi
aftur. Nú leið klnkkustund. Mað-
.urinu k.oju ekki með eyrnarlokk-
aria. Heeshpfðnginn beið í búðinni
itris ltann ált í einu segir við skart
gripasalaHn. Arið erum a.ð pretta
yðijr. — Ýið eigum enga peninga.
Maðurinn sem fór með eyrna-
lokkatta kemur ekki aftur. Það
er; . fkkert annað fyrir yðttr að
gára, en að kalla á lögregluna.
í því gekk lögreglnþjónn fram
hjá búðinni. Skartgripasalinn kall-
aði á Jögregluþjóninn. Ijögregltt-
þjónninnn tók við „hershöfðingj-
anum“ og bjóst til að leiða hann
á lögreglustöðina. En þá dettur
honum í hug að ógerlegt sje, að
leiða hershöfðingja sem fanga
eftir. götunni, I^ann kallar því í
híl,. sem fer fram hjá. og bíllinn
jer brát't úr augsýn.
Bíllinn kom aldrei á lögreglu-
stöðina, og hefir ekkert heyrst
til þei.rra fjelaga síðan.
Gajnall brúðgumi. Suður i Rú-
meníu gifti sig um daginn 102
ára gamall maður. Brúðurin 57
árum yngri. Tveir synir hans
sátu brúðkaupið, er voru 82 og
80 ára,