Lesbók Morgunblaðsins - 19.02.1933, Blaðsíða 5

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
55
Perlukafarar,
henni, þá er liTÍn hornreka í með-
vitund bæði nemenda opr aðstand-
enda. (Því er ekki annað ráð
vænlegrra til að ýta kristnum fræð-
nm smásaman íit nr barnaskólun-
um en hætta að gefa þar vitnis-
burð).
Nú er svo fvrlrlaut í öllum
kennaraekólum Norðurlanda a. m.
k. að allir kennarar, sem baðan
ótskrifíst. eiei að areta kent börn-
nm skólnhandavínnn og’ til þess
lærir kennnraefnið hnndavinnu í
kennnraskólauum (allir handa-
vinnuhennarar hafa bar kennara-
rsrdfi Neroandinn vinnur barna
bi?i í.lrvaKna,. ]öi?hnðon kerfi sem
Ihnrnoclróhim er ætlað í ö'bim
^pílUnm no> ennfromur nokkuð af
smámunnm. sem nnta má. sem
.aukavinnn h»nda flió+virkari nem
(Pndnm. .Að InVnn nám? o'e+ur keun
'prinn veitt t.ilsðnm i skéiahMnda-
\rinnn ein« nv f öðriim uámrfrrein-
■pm eVAIpos. en h?+t v°rður ekk1
eV hennm heimtað að hann kemi’
hverslrnnar hannvrðir. hann er
phki útlwður hannvrðakennari.
nie sníÓi hvaða flík sem er. bví
kennarinn er ekki sauniakona. —
JJ'nUa hefir harnið ekkert að vera
v?ð hannvrðir á, bessij stiui OÍT
heldur ekki með maVírbrotin snið.
Það síá allir. að sieu verkefnin
ósamstæð. fer allnr fiöldinn af
hörnunum á mis við bauu lær-
dóm oír bann brnska. sem ffóð og
skvnsamlep’a lönð Iiaudavinna
veitir. bví kennariun kemst ekki
vfir að kejjua 15—20 börnum
marvt á 2 stuudmn á viku. Það
er ekki tími til mikilla útbrota
eða leikaraskanar. enda eru börn-
in alveg 'iafnánægð me8 að vinna
einfalda og úbrot.na vinnu, sem
þau finna að er að gaemi.
Niðurlag.
Tveir menn komu nýlega inn
til prests eins f Prússlandi. með
stórt koffort, er þeir báðu prest-
inn að geyma fyrir sig til næsta
dags. Prestur gerði það. En síð-
ar þótti honum vissara að grensl-
asit eftir því hvað í koffortinu
væri. — Það var innbrotsþjófur
vel búinn að vopnum og verk-
l'ærum.
Perlukafara sá jeg í fyrsta sinji
í höfninni í Massaura, rjett hjá
Rauðahafinu. Jeg sat og snæddi
makkarónur. — Grikki einn sat
gegnt mjer. Hann drakk vín með
mat sínum. Hann tók mig tali. —
Talið barst að perlum. Hann var
perlusali. Tók hann brátt upn úr
vasa sínum perluöskjur. og helti
úr þeim á börðið. — Ein perl-
an var tindrandi hvít. Hann bað
mip- að bera hana nnjr að liósi og
siá hvo töfoondi föo>jjr hnn væri.
TTann hafði j-iott fvrir si°r. 1—
Pprlnn vnr rWnnndi, Ofr hvað 4tti
hún aö koota ?
— Tfimtíp •storlintromind.
-Tp<r hrnoti oo* hrintj hðfnoið.
Oriklrinn hrifcotii n°dllna af mier.
o<r stokk honni á si<r. plvo svndi
honn mier aðrar. svertnr. rau^ar.
1iós<rre»nar. Hann hafði mikinn
fiársiáð í vösjim sínnm.
-Tp<r hafði aHmar<rar norlnr í
lófannm. fíú svarta hroif mi<r
most Við hvriuðnm að kannslarra.
Nv fiaska var uöntnð. Við hiold-
um áfram að nrútta Jim verðið
Tfus ie<r stóð imn o<r sa<rði að nej-]-
jjrnar væru of dvrar fvrir ímV.
Þá tók Grikkinn uerlnna svörtjj
milli fin<rrH sier. osr sa<rði : TiVrjr
hessa nerin ej* ekkort vorð of hatt.
TTjín hófir kostað bi’iii mannsbf.
— Þriú inannslíf? sagði jeg. —
TTl*orni<r máf bað sko?
Grikkinn játaði bví. og sasrði
mier söeuna, meðan hann vafði
perlurnar í umbúðirnar aftnr.
Kafarar allmargir voru á perlu-
veiðaskipi frá Halulak. Þeir voru
við köfun hjá perlurifi einu ná-
læart Afríkuströnd.
Enn þeirra. Somalinegri, var
stokkinn fyrir borð og kafaði nið-
ur að perlubankanum. Hafði hann
þar komið auga á nokkrar perlu-
skeljar. Greip hann hendinni eftir
stórri skel. En skelin skelti skelja-
hramminum utan um fingur kaf-
arans. í sama vetfangi rak hann
fótinn í stóran skelfisk, er greip
utan utn fótinn og hjelt honum
föstum eins og í skrúfstykki. Kaf-
arinn gat sig ekki hrevft.
Hinir kafarariiir koniu hver af
öðrum upp á yfirborðiðið. Þeir
teiguðu að sjer loftið. Enginn
þeirra vissi um afdrif lvins týnda
fiolsfi<n beirra. Nokkrar mínútur
liðu. Þá kváðu við ón frá negr-
unijTri. Tvejr beirra stevntu sjer
úthvrðis til hp«s nð leita að hiiulm
tvnda. Mfið hnffnnj sínum onoijðti
írolp ninnn n (»<»• l(>«u ðu
fA+inn. on npdndroliiin Inonðjj Ijpjr
fvá siávorhotr»!”nn( Kofora.rnjr
ov-n+n iiorj á v?ð. jinnnr beirra
hiolt á 1’hinn. Alt í einii sáu beil'
óomnr forlíki sv’ífn nð sior í vatn-
inn — fidnnndi h nlrnrlskin ft. pj*
í voffono>i hroif Vofornnn nnnan.
TTinn Vnmst með líkið unp í vatns-
hnnðið.
Eiolno>nr beirra. sem í skininu
vi”*” tovnðu svartn arma vfir borð
sloWinn oií náðu í kafarau'i
sem unn kom með líkið. Rrátt
sán hoij* hlóðnákir í siónum, o'*
stnfnðij frá bráð háknj-Isiris. Oo
skinverínr lustu upp hinu veniu-
lona aðvörnnarópi, svo fiolaga”
heirra á hinum kafaraskipunnm
fenffiu^vitneskju um hver hætta
væri í nánd.
Húli. húh. liúli, húh! hljómaði
yfir sióinn.Osr brátt heyrðist hróp-
ið endnrtekið á hinum skipunum.
en andlit, sein angistin uppxnáluð
komu upp í vatnsborðið hveiú af
öðru við skipinu, og allir flýttu
sjer í danðans ofbcði að forða
lífi og limum.
Enginn vogaði að grenslast eftir
því frekar hver afdrig hans urðu,
sem í hákarlskjaftim.m lenti.
— Og þriðja m.-nnslffið? —-
spurði jeg.
Þegar kona Somali kafarans, er
lenti í hákarlinum, spurði af-
drif manns síns, ’nælti hún ekki
orð af vörum. Ekki hriikk tár af
augum hennar. Dauðinn hafði hitt
hana í hjartastuð. Hún gekk hægt
heimleiðis í kofann sinn. Þar
liöfðu þau átt heima ungu hjónin
í þrjá mánuði. Hifn tók veiðihnif