Lesbók Morgunblaðsins - 07.05.1933, Blaðsíða 5

hann kvartaði um það, að leið-
angurinn bærj en<ran árangur. Þar
sem Pizarr® kunni ekki að lesa,
varð Tafur að segja honum frá
innihaldi þess, sem var all-hvassyrt
í lians garð.
Ekki stoðuðu neinar bænir og
ekki stoðuðu heldur fullyrðing-
in um að í fárra mílna fjarlægð
væri áreiðanlega voldugt og auð-
ugt ríki, — E1 Dorado eða Gull-
landið.
— Skil.jið eftir annað skipið og
eitthvað af matvælum. sagði Piz-
arro í bænarrómi; — -Jeg ábvrg-
ist j^ður góðan árangur. Gerist
fjelagi minn, þá skuluð þjer verða
ríkur, frægur um öll lönd.
En það kom fyrir ekki; sendi-
maður lijelt fast við þær fyrir-
skipanir, sein hann liafði fengið.
— Jeg get skilið, að löngunin
í auð og völd hafi blindað yður,
og jeg dáist að hugdirfsku vðar;
en mjer ber að framfylgja skipun
vfirboðara míns. Skulum vjer því
legg.ja af stað, og þjer komið um
borð ásamt förunautum yðar. —
Enda eruð þjer nú of gamall til
að takast á hendur frekari leið-
angra.
— H,ugur minn eldist ekki,
lierra Tafur. Látum þá hermenn-
ina ráða, livað þeir gera. En jeg
fer hvergi.
Þegar kvöldsett var orðið, söfn-
uðust allir saman og ávarpaði
Pizarro menn sína í þeirri hinstu
von, að þeim þá kynni að snúast
hugur.
— Hlustið á mig. Meðal ykkar
ei svikari, sem ritað hefir land-
st.jóranum, don Pedro de los Ríos
brjef, þar sem hann kvartar yfir
mier og því glapræði, sem þessi
leiðangur s.je- Hvað hefi jeg gert
svo að jeg verðskuldi slikar ákæ’--
urt Hefi jeg ekki fvrstur ykkar
fengið að kenna á örvum Indíán-
anna? Hefi jeg ekki liðið með ykk-
ur liungur og þorsta? Hefi ieg
ekki særst s.iö sárum ? Hefi jesr
oðeins verið foringi vkkar. og
ekkj líka bróðir og fjelagi? Rang-
ur og ósanng.jarn liefir þessi ákær-
andi minn verið, en jeg fyrirgef
honum, vilji hann aðeins halda á-
fram með m.jer ....
Rödd frá hermönnunum greip
fram í:
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
— Við kærum okkur ekki um
að týna lífinu fyrir nokkra gull-
mola. — Og þá tóku allir undir og
lirópuðu:
— Til Panamá. til Panamá!
— Þið skuluð allir komast þang-
að. verið bara rólegir, sagði Taf-
ur. —
Þá dró Pizarro sverð sitt úr
slíðrum, brá því leiftrandj .hratt
með hetjulegum tilburðum og skar
línu í sandinn frá austri til vest-
urs. Augu hans tindruðu eins og í
vitfirringi og rödd hans hljómaði
sem herlúður:
- Ií.jer. sagði liann og benti i
norður. — liggur leiðin til Pan-
amá, til örbirgðar og vansæmdar;
en þessa leið, bætti hann við og
benti til suðurs. — fara menn til
Perú, verða ríkir og útbreiða
trúna á hinn sanna guð. Kjósi nú
liver, sem vill heita góður Spán-
verji, þá leiðina. sem honum fell-
ur betur. — Að svo mæltu rjetti
hann úr' sjer. og með tignarlegu
yfirbragði steiir hinn liugprúði.
"öfugi. ofstækisfulli riddari yfir
línuna. Einn af hermönnum hans,
Grikkinn de Candia. fann endur-
fæðast í briósti sjer hetjuanda
Hómerskvæðanna, osr steig hann
lika yfir línuna; þá Ruiz st.ýri-
maður og loks tíu aðrir. sem heill-
nðnst af fordæmi fvrirliða síns.
Pi/arro stóð mitt í þessum fá-
menna hóp, hreyfingarlaus og
drembilegur. eins og hann biði
hess, nð myndhöggvari mótaði í
rtein hina aðsópsmiklu persónu
Iians.
— Þarna sjáið þjer. herra Taf-
ur, tók hann til máls: — fáir er-
um vjer, að vísu. einir þrettán, en
trúin gerir oss sterka og hún mun
flytja oss vfir f iöllin. sem aðskilja
o.c's frá Perú. Gleðiist. vinir og
trúir hermenn konungsins herra
vors. því enda bótt þið farist í
loitinni. hafið þið þó altaf sigrað
það. sem ölhi er sterkast: dauð-
r-n nrr glevmskuna-
Þessir brettán menn voru stað-
ráðnir í að snúa ekki afGir
heldur halda áfram leiðangrinum
og sóru þeir að láta eitt yfir alla
ganga. Sendj Pizarro stýrimann-
inn Puiz aftur til Panamá í bví
• kvni að skýra þeim Luque og Al-
magro frá því, sem gerst hafði.
133
Lawrence ofursti
er talinn mesti atfintýramaður
heimsins. Nú ætlar amerískt kvik-
myndafjelag að fara að; geral
mynd af liinum merkilegu æfin-
týrum hans í stríÖinu, þegar hann
yar í Arabíu, kom þar í veg fyrir
hið heilaga stríð Múhamedstrúar-
manna og vann arabíska höfð-
ingja til fylgis við bandamenn. —
Myndin sýnir Lawrence í arabisk-
um búningi.
og hvetja þá til að styðja leiðang-
ursmenn eftir föngum. Skilnaðar-
stundin var dapurleg. Þeir, sem
fóru, kvöddu hina tólf lirærðir í
huga, því að þeir þóttust vissir
um, að þrjóska þeirra og fífl-
dirfska mundi verða þeim að bana-
Tafur get ekki annað en dáðst að
hugrekki þeirra og fjelst á að
miðla þeim nokkru af vistum sín-
um. —
Þegar galeiðurnar hurfu sýnum
Ú1 við sjóndeildarhringinn, fjellu
tólfmenningarnir á knje í fjörunni
og endurnýjuð'U heit sitt í Krists
nafni, um að standa saman sein
einn maður og gefast ekki upp,
uns takmarkinu væri náð. f kviild-
kyrðinni ómaði beitstrenging
þeirra með annarlegum, hátíðleg-
um blæ og blandaðist brimhljóð-
inu. Og eldrauð sólin hvarf í hafið
eins og hún fyriryrði sig fyrir að
vera vitni slíkrar sjálfsfórnar.
Þannig hófst liinn sigursæli
Perúleiðangur Spánverja.
Þ. Þ. þýddi úr spænsku.