Lesbók Morgunblaðsins - 14.01.1934, Qupperneq 4
12
Ureuyur.
skoðuð sem ein af fjölskyldunm
cg naut hylii og velviidar alira.
ísumariö 1922 íerðaðist kún um
Þyskaiand tii að skoöa söfn og
listaverlí. A þeirri feró varð hún
tyrir miiaum áhruum frá list
hmna íornu Egypta. Þar sem oft-
ar varo hun ao íara íljótt yfir
sögu sakir sáorts á tíma og pen-
mgum. Kom henni þar aö gagni
su saarpa ettirtekt, sem hún er
gæöd, og gerir henni kleift að
skynja og sniija á skamri stundu.
Ano lu24 kom hún heim snögga
íero, mo ema sinn á 1U ára útivist,
meo manni sinum, Asmundi tívems
syni myndhöggvara. Tvemrnr ár-
um sioar íiuttu þau hjón tii París.
V ann hún þar fyrir sjer með
saumaskap um þriggja ára skeið.
A því^ timabiii -fór hún, ásamt
manni sinum, til ítalíu og (inkk-
lands, eins og hugur hennar hafði
steínt til frá barnæsku. Á þeirri
ferð gaf hún sjerstakan gaum
öliu því, er lýtur að einkennum
þjóöflokka, enda hafði hún byrjað
að leggja stund á þau fræði iöngu
áður en.hún sigldi.
Þau hjón komu heim árið 1929,
og síðan hefir hún lengst af hald-
ið kyrru fyrir í Reykjavík.
Alt fram á þennan dag hefir
Gunnfríður átt við vanheilsu að
stríða, sem að sumu leyti á rót
sína að rekja til ofþreytu. Hún
vann og safnaði fje einungis til
að geta ferðast og sjeð sig um.
Gft vann hún vikum og mánuðum
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
saman veik eöa iasburöa, og hún
ijet veikinui neidur euki rasaa
iwoaa*uuuum sinum. Uugur
neunar snerist aiiur uiu nio eiua:
kist. Uii verk neiinar, sior og smá,
voru saniiKoiiuo iistaverk. Auo-
sætt var a nvern tnk, ao nun
vauu sem iistanona iyrst og iremst
en ekKi sem venjuieg saumakona.
nun iagoi aital eitmvao ira sjailri
sjer í verkio, eittnvao personu-
legt og iistrænt.
1 ynr utamor sina lialði hún
nær aidrei sjeo iistaverk, maiverk
eoa noggmyndn-, og naiöi þvi æöi
iitia nugmynd um snkt. 1 iíeykja-
vik saumaoi hun eitt sinn iands-
iagsmynd meo iitum, vann aö því
hjaipariaust að mestu og liiaut
mikio ioi iyrir. Þá fekk hun löng-
un tii ao sauma andiitsmyndir, en
varö ei af. kitir utankomu sína
opnaoist iynr nenm nyr keimur,
þegar hun kyntist verkum iunna
peKtu meistara. Greip nana -þá
sterk löngun tii aö gerast málari.
itn vinir nennar aliir toidu henni
liugnvarf, kváou óhjákvæmilegt að
ganga fyrst á teikniskóia að
minsta kosti í tvö ár, og síðan
þyrfti langan undirbúningstnna,
áour en unt væri að byrja að
mála sjálfstætt eítir lifandi fyrir-
myndum.
Þótt mjer væri vel kunnugt um
áhuga Gunni'ríðar á list, þá brá
mjer heldur en ekki í brún haust-
ið 1931, þegar jeg einu sinni sem
oi'tar heimsótti þau hjón aó Lauga-
nesi og Gunni'ríóur bendir mjer á
drengshöfuð, sem hún kveðst hafa
mótað sjálf á undanförnum vik-
um, eftir lifandi fyrirmynd. Hafði
hún byrjað myndhöggvaraferil
sinn með því að gera tvær eftir-
líkingar af myndum eftir mann
sinn. Tók það hana aðeins fáeina
daga og heppnaðist svo vel, að
hún fekk dreng til að „sitja fyr-
ir“. —
Eftir hinn glæsilega árangur af
þessari fyrstu tilraun heldu henni
engin bönd. Þess var enginn kost-
ur að fá fyrirmyndir inn að Lauga-
nesi. Á hún það að þakka greið-
vikni konu skólastj. við Miðbæjar-
skólann, að hún gat haldið áfram,
því að hún bauð henni til afnota
herbergi í íbúð sinni mikinn hluta
Konumynd,
gefin Menrítaskólanum
á Anureyri.
vetrarins. Þann vetur mótaði hún
höfuömynd af stúlku og aðra af
Sigurjóni Pjeturssyni. Sætiri'urðu,
hve miklu hún iekk afkastað, þeg-
ar þess er gætt, að hún var byrj-
andi í listinni, og auk þess gat
hun ekki unmó nema stutta stund
dag hvern vegna myrkurs. Hún
taioist og oft irá verki um lengri
eoa skemri tíma.
Næsta surnar hömluðu ýmsar
ástæour því, að hún gæti unnið
að höggmyndagerð. Um haustið
fluttu þau hjón til líeykjavíkur.
Magnus Guomundsson dómsmáia-
raonerra og kona hans buou henni
þa tii alnota herbergi í húsi sínu,
og vann hun þar aö mynd, sem
hun steypti í stein um vorið og
heíir nú gefið Mentaskólanum á
Akureyri. öíðastiióiö sumar mót-
aöi hún enn eina stúlkumynd, sem
veróur steypt í stein á næstunni.
Menn verða fyrst og fremst að
gera sjer ljóst, að Gunnfríður er
gædd óvenju ríkri listgáfu, sem
hefir .gengið eins og rauður þráð-
ur gegnum alt líf hennar. Margir
af ættingjum hennar, forfeður og
systur, eru og hið mesta hagleiks-
fólk. En þetta var ekki einhlýtt.
Til að vinna bug á þeim örðug-
leikum, sem hlaðist hafa á leið
hennar, hefir þurft risaþrek og ó-
bilandi kjark. Hefir hún hvort-
tveggja frá móður sinni, sem er
afburða dugnaðarkona, og bæði
eru foreldrar hennar ágætlega
mentuð á mælikvarða bændafólks.