Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1934, Síða 14

414
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
„Og þarna snæddum við jólamatinn umhverfis trje, sem átti ekkert skylt við grenitrje, en var jólatrje engu að síður“.
að meira eða minna leyti, eftir
ástæðum.
Með þremur áratogum höfðu
þeir gert skarð í þokuna. Eftir
önnur þrjú áratog luktist þok-
an saman að baki þeirra. —
Hálfrar mílu róður eru engin
ósköp. Á fjórum stundum var
þeim ekki of vaxið að róa beint
til strandar, krækja sjer í trje-
ómynd og komast aftur út að
skipi. Gott og vel. Fjórar stund-
ir líða. Síðan fimm, þá sex ....
Ekkert, enginn. Við bíðum alla
nóttina, allan næsta dag og enn
fram á næstu nótt. Blótsyrðin,
sem jeg ljet fjúka þennan
tíma, það er best að gera enga
tilraun til að áætla tölu þeirra.
Minnist þess, að við vorum
negldir þarna um borð í togar-
anum, sem hringsólaði um akk-
erið, og áttum ekki annars úr-
kosta en að bíða eins og bjálfar.
Bara að við hefðum getað sjeð
til lands. En þessi satans þoka
vildi ekki hjaðna, heldur hielst
áfram eingöngu til að gera okk-
ur öskrandi vonda. Við hefðum
ekki getað greint hval með
unga sína 1 þrggja faðma fjar-
lægð frá skipshliðinni.
Á annari nóttu komu kapp-
arnir mínir aftur. Báturinn var
ekki fyr kominn að skipshlið-
inni en tíu hendur teygðu sig
niður til að hala þá upp.
,,Trjeð fyrst!“, hrópaði stýri-
maður hásri röddu.
Þá fyrst tókum við eftir, að
þeir höfðu trje með sjer. Og
það trje! Dvergvaxin birkihrísla
með öllum rótum og greinarnar
í hnykli. Það náði mjer í hnje!
Þeir voru laglega útleiknir,
kappamir mínir. Rennandi inn
að skinni, og glömruðu svo i
þeim tennurnar, að við held-
um, að þeir mundu þá og þegar
skirpa þeim öllum framan í
okkur. Við afklæddum þá eins
og drenghnokka, nudduðum þá
um allan skrokkinn með vín-
anda og bursta. Síðan var þeim
troðið niður í kojur sínar. Þeir
mundu vafalaust hreppa ekki
svo fá hitastig báðir til sam-
ans“.
»» ....
„Trjeð? Það gróðursettum
við í feitidunk á borðinu í há-
setaklefanum. Vjelstjórinn festi
kertastubba á greinarnar og
kveikti á þeim. Skipshöfnin öll
safnaðist saman til tedrykkju,
og skipsdrengurinn tók upp
munnhörpuna sína. Og skrítn-
ast af öllu var það, hve alvar-
legir drengirnir mínir voru, al-
veg eins og biskupar. Þannig
hafði jeg aldrei sjeð þá. Og
þarna snæddum við jólamatinn
— hin einasta jólahátíð á æfi
minni — umhverfis trje, sem
átti ekkert skylt við grenitrje,
en var jólatrje engu að síður“.
»» ....
„Hvað fyrir þá kom í landi?
Það frjetti jeg fyrst fimm dög-
um síðar, þegar hitasóttin var
runnin af stýrimanni.
Hlustið nú á: Þeir höfðu
kom’’st í land fyrir austan
Stokkseyri án mikilla erfiðleika,
eins og jeg hafði sagt fyrir.
Þeir bundu bátinn. og heldu af
stað, beint af auganu, yfir ó-
sljett snævi þakið land. Þokan
var svo þjett, að hægt var næst-
um því að bíta í hana.
Þeir gengu áfram í gráleitum
móðuhjúp, sem ekkert hljóð
náði, og snjóhryðjurnar písk-
uðu andlit þeirra. Stýrimaður
sagði mjer, að sama lykt hefði
verið af þokunni og af blautum