Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1934, Qupperneq 21

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
421
Á seinni árum, eða síðan stríðinu lauk, hefir fjöldi Gyðinga
flust til Palestínu. Hefir verið straumur þangað frá öllum lönd-
um. En þessir heimkomnu synir eru miður velkomnir. Einkum
hafa verið settar ramari skorður við innflutningi þeirra, síðan
Gyðingar voru flæmdir frá Þýskalandi tugum þúsunda saman.
— Hjer á myndinni sjest lögregluþjónn í Jerúsalem vera að
rannsaka einn innflytjandann.
og opnar þær. Úti heyrir hún
flöktið nokkru greinilegar, og
þegar hún teygir út hendina,
falla kaldar og votar flyksur
á hana.
Það snjóar. Og einmitt í
kvöld. Og þegar byrjað er að
snjóa, má búast við að því
haldi áfram, þangað til hálfur
bærinn fer í kaf.
Magnhildur stendur grafkyr
og hugsi.
— Er þetta svar til mín?,
spyr hún.
Það er fallinn nógu mikill
snjór til þess, að erturnar og
grjónin, sem Urður stráði á
leiðinni, sjást ekki framar og
Urður getur ekki vísað þeim
veginn.
Þó að hún hrestist og fengi
meira vit, gat hún eiðs síns
vegna ekki sagt meira en hún
hafði þegar sagt í dag.
Það leit út fyrir, að ræningj-
arnir mundu sleppa. Það var
ekki um neina ferð að tala dag-
inn eftir til ræningjabælisins.
Magnhildur beit á vör og
hlustaði á snjóflyksurnar falla.
Ekkert er eins hljótt og sef-
andi, ekkert sem kyrrir skapið
betur. Það er flökt hinna minstu
vængja. Friðarkveðja frá himm
jólanna.
Hún gengur inn í stofuna og
lokar hurðinni hægt á eftir
sjer. Svo tekur hún biblíuna
ofan af hyllunni og blaðar dá-
lítið í henni.
— Ekki svo mikið sem þetta
vildir þú leyfa, segir hún. —
Ekki einu sinni þetta. —
Kristindómurinn
í Rússlandi.
Ríkisforlagið rússneska hef-
ir nýlega gefið út bók, er nefn-
ist: „Baráttan gegn trúarbrögð-
unum samkvæmt fimm ára á-
ætluninni," og er þar sagt frá
árangrinum af guðleysis-barátt-
unni. Ekki þykir hún hafa bor-
ið þann ávöxt, sem til var ætl-
ast. Frá því er sagt, að hjá
fólkinu á sameignarbúunum,
sem er alt í orði kveðnu kom-
múnistar, verði vart sterkrar
trúhneigðar, meira en 90% af
því hafi guðræknis-myndir á
heimilum sínum og við þær
myndir fari stöðugt fram bæn-
argerðir.
Höf. kannast við það, að enn
hafi ekki tekist að útrýma guðs-
trúnni úr rússnesku þjóðarsál-
inni. Meðal annars er svo kom-
ist að orði í bókinni: „íhalds-
starfsemin hjá kirkjulýðnum er
stöðugt að færast í vöxt, alls
staðar sjer þess vott, að til-
raunir til þess að hindra sósí-
alistiska uppbyggingarstarfið
hepnist, trúarbrögðin vinna á,
en vantrúar-starfseminni hrak-
ar að sama skapi.“
Slíkur vitnisburður frá kunn-
ugum kommúnista er eftirtekt-
arverður. Hann staðfestir þá
sannreynd, að trúnni á Guð
og kærleikanum til kirkjunnar
verður ekki útrýmt með of-
beldi.
En ytri kjör safnaðanna eru
ekki glæsileg. Þar sjást nú ekki
prestar í skrautlegum skrúða,
heldur klæðast þeir Ijerefti,
vinna og svelta, eins og aðrir.
Og guðsþjónumar eru með öðr-
um blæ en áður var; söfnuð-
irnir kjósa sjer forstöðumenn,
sem fara með bænimar, lesa
úr ritningunni og taka til alt-
aris. Trúaða fólkið heldur hóp-
inn í smásöfnuðunum í ein-
drægni, eins og var í fyrstu
kristnu söfnuðunum. Það bið-
ur, bíður og vonar. — Kirkja
Rússlands er ekki úr sögunni.
(Heimild fyrir þessu er blað
danska prestafjelagsins, 12.
okt. 1934).