Lesbók Morgunblaðsins - 06.01.1935, Blaðsíða 6

6
LESBÓK MORGUNBLAÐAINS
íslenskt karlmenni.
Þesai saga er tekin eftir brjefi
frá manni búsettum í Kanada.
BrjefiO er skrifað til ritstjóra
„H'csf Magazin" í ágúst 1932.
Söguhetjan er Kristján Andrjes-
son Fjeldsted frá Hvítárvöllum í
Borgarfirði. Um hann og bar-
daga hans við glæpamenn, er
önnur saga í Lesbók 16. mars
1930.
Einhver frægasta löprefrlusveit
heimsins er sú, sem almennt geng-
ur unclir nafninu „hin ríðandi
uorð-vestur lö«rregla" (The North-
West Mounted Polieemen). Aðal-
starf liennar fer fram á norð-
vestur ísauðnum Kanada. Hefir þá
oft einn lögreglumaður þar eins
stórt umdærni og margar sýslur
hjer á landi. Þar verður hann að
vera alt í öllu: Læknir, hjúkrun-
armaður, sáttaseinjari, lögfræð
ingur, lögreglumaður o. s. frv.
Þegar lögbrot eru frainin í um-
dæmi hans, verður hann að hand
sama lögbrjótinn og koma með
hann á einhverja lögreglustöðina
lifandi eða dauðan.
Þó nokkrir íslendingar hafa
verið í þessari frægu lögreglu-
sveit og hafa þar getið sjer hið
hesta orð.
Fyrir nokkrum árum hætti einn
þessara íslendinga störfum fyrir
aldurs sakir. Var hann þá orðinn
þar háttstandandi yfirmaður (in-
spektör) og fær hann nú löginæt
eftirlaun. Að hann hafi ekki verið
neinn skussi eða aumingi sjest
best á eftirfarandi sögu frá æsku-
árum hans.
LTngur kom hann lieiman frá ís-
landi til Kanada og það einasta
sem liann átti til var afl og
hreysti. kjarkur og óbilandi vilja-
þrek — og svo nafn, sem enginn
enskumælandi maður gat borið
tram.
Þegar hann í fyrstu sótti um
stöðu við lögreglusveftina, leit for-
inginn á nafn hans, stundi þung-
lega, hugsaði sig síðan vel um
og sagði: ..Þetta nafn ræð jeg
ekki við, og því mun jeg hjer eft-
ir nefna þig Andérson“. Og Ander
son hefir hann heitið síðan.
Eftir að hafa tekið gott próf
Kristján A. Fjeldsted.
var houum fljótlega veitt lögreglu
jijónsstaða. Hlaut hann umdæu.i
lengst norður í auðnum Kanads.
Þar norður frá og víðar hefir síð-
an nafn hans verið á allra vórum,
svo oft hefir liann sýnt óbdandi
kjark. dugnað og hreysti í stöðu
sinni.
Nú var það eltt sinn að veiði-
maður nokkur myrti fjelaga sinn
og flýði síðan gangandi norður í
ísiun og auðnirnar. Þetta var um
vetur og frosthörkur ógurlegar.
Anderson fekk skipun frá aðal-
stöðinni um að elta morðingjann
— og því fylgdi auðvitað að koina
með hann til baka aftur lifandi
eða dauðan.
Leggur nú Anderson af stað
norður og flýtir sjer sem mest
hann má. Gengur svo dag eftir
dag, og er Anderson, þó hraustur
sje, tekinn nokkuð að lýjast í bar-
daganum við ís, storma og snjó-
þyngsli- En þungt var að ganga
á þrúgunum. Eftir langan eltinga-
leik kemur hann loks þar að, sem
morðinginn liggur dauður við
snjóslóðann, Hafði hann frosið í
hel vegna frostliörkunnar og
hungurs.
Var nú úr vöndu að ráða.
Anderson orðinn þreyttur mjög og
nærri matarlaus, en óralangur veg
ur til stöðvarinnar. En Anderson
vill þó ekki gefast upp að ó-
reyndu. Kastar hann nú líki morð-
ingjans á bak sjer og heldur heim
á leið .Var honum nú heldur
þyngra um ganginn á þrúgunum,
en sömu snjóþyngslin, frostið og
kuldinn. Þannig þrammar Ander-
son dag eftir dag með líkið á
hakinu og matarlítill. Loks kemur
að })ví að matarpoki lians er tóm-
ur. svo nú er hann matarlaus ofan
á alt annað.
Víkur nú sögunni til aðalstöðv-
arinnar. Þangað kemst Anderson
að lokum nærri að þrotum kom-
inn, og hefir nú ekkert meðferð
is nema matarpokann. Gengur
liann fyrir yfirmann sinn, sem er
nú byrstur og ávarpar Anderson
heldur kuldalega:
„Þjer áttuð að sækja morðingja,
Anderson. Vitið þjer ekki að það
er ófrávíkjanleg regla vor að
koma með þann, sem handsama
skal, dauðan eða lifandi?
„Jú, lierra“, svarar Anderson.
„Gott og vel, livar er þá fangi
vðar ?“
„Hjer“, segir Anderson, „og jeg
held að þjer getið fullvissað yð-
ur um að jeg er með rjetta
manninn". Tekur hanu síðan mat-
arpokann, livolfir úr honum á
gólfið og valt þá haus morðingj-
ans að fótum foringjans.
Anderson hafði þar með fram-
kvæmt skylduverk sitt eftir bestu
getu. Enda var hann hækkaður í
tigninni fyrir vikið.
Er það ekki eins og maður sjái
einhvern harðvítugan fornkappa
okkar Islendinga stíga fram gegn-
um aldirnar í líki Anderson? Eða
haldið þið ekki að t- d. Agli eða
Gretti hefði líkað vel tiltækið?
K. Þ.
....—
— Væri jeg í þínum sporum þá
skyldi jeg ekki vera eina stund
með honum Kalla. Hann hlær
beint upp í opið geðið á manni um
leið og maður snýr við honum bak
inu>