Lesbók Morgunblaðsins - 14.04.1935, Blaðsíða 2

114
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
fyrir oss eins og í sœlndraumi. Og
þannig getum vjer notið hættunn-
ar og erfiðleikanna við ferðalögin,
án þess að ieggja neitt á oss.
Jeg liugsaði eitthvað á þessa
leið þegar það datt fyrst í mig
að ferðast til Islands. Eftir öllum
upplýsingum að dæma var það
óyndislegt land, engir vegir þar,
engin gistihús og ofviðri úr öllum
áttum.
Það var svo sem hvorki frægð
nje fje upp úr því að hafa — að
ferðast þangað — nema því aðeins
að jeg gæti orðið svo heppinn, að
ná í geirfugl, því að mjer er sagt,
að British Museum hafi heitið 100
Sterlingspundum fyrir hvern geir-
fugl, sem það fengi. Þarna var
happ í vændum — ekki er því að
neita, Það gat svo sem vel veríð
að mjer hepnaðist að ná í geirfugl,
og fengi þar með allan ferðako.^tn -
aðinn greiddan og þar að auki
frægð og frarna. Það var nokkuð
í áttina til þess að jafnast við þau
stórmenni, sem fórnað hafa lífi
sínu fyrir það að reyna að ná í
Do-do-fuglinn eða fuglinn Rok.
En það var sorglegt hve fáar
upplýsingar var hægt að fá um
það hvernig maður ætti að ná i
geirfugl. Jeg komst í rauninni a’h
ekki að því hvort hann væri tií,
enda þótt tveir Englendingar, sem
fóru tU íslands fyrir fáum árum,
til þess að ná í þennan dýrmæta
fugl, leituðu þar að honum árang-
urslaust í sex vikur, hafi síðan
skrifað bók til að sanna það, að
ekki sje enn vonlaust um að tak-
ast megi að finna fuglinn.
Að öllu athuguðu hugsaði jeg
sem svo, að ekki væri að reiða sig
á geirfuglinn. Mjer var því ekki
annars úrkosta, ef jeg ætlaði til
Islands, heldur en hafa teiknibók-
ina mína með mjer, og gera það,
sem aðrir höfðu látið ógert: að
gera nákvæmar teikningar af fjöll-
um, ám, hraunum, goshverum,
fólki og fatnaði. Um ekkert er
Island jafn fáskrúðugt og myndir.
Að minsta kosti gat jeg ekki feng-
ið neinar almennilegar myndir
þaðan í Kaupmannahöfn. Hinar
fáu teikningar, sem þar hafa ver-
ið gefnar út, eða birst hafa í ferða
sögum enskra og þýskra ferða-
manna gefa enga hugmynd mn
land og þjóð. Jeg gat hvergi fund
ið neitt, er gæti getið injer neinn
heuuarsvip at þessu eJdíjalialandi,
uje þjóömni, sein það bvggir. Sá
jeg því í hendi mjer, að það væri
spor í áttina til aukinnar þekk-
ingar, ef jeg gæti lagt fram fyrir
þær fimm hundruð þúsundir landa
minna, sem feröast með mjer í
lestri þessarar bókar, sannar
myndir af landi og þjóð, eins og
það kæmi mjer fyrir augu.
AJGLÝST var að gufuskipið
„Arcturus" ætti að fara á
stað frá Kaupmannahöfn 4# júní
á leið td Reykjavíkur, svo að jeg
varð að hafa hraðan á að búa mig
út tij fararinnar. Jeg hafði ekki
ánnað meðferðis en malpoka og í
honum nærföt til skiftanna og
teikniáhöld mín. Þetta hefði nú
sjálísagt verið nóg, ef jeg hefði
ekki þurft að gera ráð fyrir rign-
ingu og kulda. Mig skorti því
heist olíukápu og samfellu.
Vinur minn, Södring skipstjóri,
mátti ekki heyra á það minst, að
jeg færi að kaupa þetta. Hann
kvaðst eiga svo mikið af þessu
drasli frá sínum fyrri sjóferðum,
að hann gæti útbúið 12 menn að
minsta kosti. Hann sagði að jeg
skyldi bara koma heim með sjer
og líta á þetta, og ef ekki væri
of mikið lýsi á görmunum, þá væri
mjer velkomið að hirða þá alla.
Þetta væri gamlir leppar, síðan
hann var á hvalveiðaskipi. Og
þótt þeir væri löðrandi í lýsi, þá
væri það bara betra, þeir væri þá
vatnsheldari.
Jeg reyndi að malda í móinn,
en það var þýðingarlaust — við
vorum báðir gamlir hvalvéiða-
menn, skipstjórinn og jeg, og
þegar tveir hvalveiðamenn hitt-
ast, þá er það helvíti hart ef þeir
geta ekki komið sjer saman eins
og tveir góðir skipsfjelagar í
siglingunni á lífsins sjó!
Við slíkum röksemdum gat jeg
ekki sagt neitt annað en það, að
jeg skyldi þiggja fötin, Svo fór-
um við heim til skipstjórans.
Hann hvarf þar inn í einhverja
kompu, en kom þaðan að vörmu
spori aftur, klyfjaður, og með
honum kom vinnukona hans,
klyfjuð líka. Þarna komu þau
með sjóhatta, tjargaðar kápur og
lambhúshettur, loðna sauðskinus-
jakka, samfellur, milliskyrtur, sjó-
brækur, klofhá sjóstígvjel og
peysur. Ennfremur stórar hankir
af tjörguðum snærum, sveðjur í
leðurskeiðum (og voru blöðin enu
svört eftir hvalspik), sjónauka og
áttavita.
„Taktu þetta alt“, sagði skip-
stjóri, „það er dálítil grútarlykt
að þAÚ, en það gerir ekkert til —
bara betra þegar inaður fer til ís-
lands. Þú venst lyktinni áður en
þú kemur til Reykjavíkur, og hún
er heilnæm — sjerstaklega heil-
næm. Af engu þrífst maður jafn
vel“.
Jeg fór að vinsa úr — sauð-
skinnsjakkann og ýmislegt annað
nauðsynlegt.
„Hvaða vitleysa er í þjer mað-
ur 1“ þrumaði skipstjóri. „Hirtu
það alt. Þú munt komast að raun
um að þú hefir þörf fyrir það. Og
þykist þú ekkert hafa með eitt-
hvað að gera, þá hentu því hisp-
urslaust fyrir borð, eða gefðu það
einhverjum sjómanni“.
Á þenna hátt var jeg útbúinn
til ferðarinnar.
^^EÍCTURUS er lítið skrúfu-
*■ skip. Eigendur þess ■ eru
Messrs. Koch and Henderson.
Skipið hefir nú verið í ferðum
milli Kaupmannahafnar og íslands
í sex ár. Danska stjórnin greiðir
eigendum ákveðna upphæð á ári
fyrir póstflutning, og skipið flyt-
ur mikið af fiski og ull frá ís-
landi. Það fer sex ferðir á hverju
ári og kemur við í Skotlandi í
hverri för. Fyrst kom það við í
Leith, en nú er Grangesmouth
viðkomustaðurinn, því að sú höfn
liggur miklu betur við heldur en
Leith.
Ferðakostnaður með skipinu er
mjög í hóf stilt. Fargjaldið er
aðeins 45 dalir (um 28 dollarar),
fæðiskostnaður 75 cent á dag og
lítilsháttar þjórfje handa brytan-
um. Ferðin fram og aftur, sem
venjulega er 11 daga, kostar því
tæplega 40 dollara, Jeg get þessa
til leiðbeiningar fyrir þá vini
mína, sem kynni að langa til þess
að fara í skemtilegt ferðalag með
litlum kostnaði. En — eins og jeg