Lesbók Morgunblaðsins - 02.06.1935, Blaðsíða 4

172
voru mestu œrslabel*íir og ljeku
við livern sinn fingur.
Þegar kvölda tekur liejdur
hver lieim til síu. Jeg er einn eft-
ir, sit á steinsnös og horfi út á
liafið. Jeg sje hvernig bárurnar
leika sjer eins og lítil börn, þær
nudda sjer viðkvæmt og blítt upp
að klöppunum, og sogast svo liá-
tíðlega en þó ástúðlega til baka
— Þær koma svo aftur á nýjan
leik, og kasta þvölum og mjúk-
um kossi á steinana, og flýta sjer
svo feimnislega aftur á brott. Sól-
in brosir að öllu þessu, en roðn-
ar þó við um leið; hún er að
hverfa við sjóndeildarhringinn. —
Skýin eru eins og eldslogar. —
Hafið vaggast hljóðlega, — svo
kemur sólarlag.
Það er farið að kólna, og
næstum komið myrkur.----------Jeg
held af stað heimleiðis, en sje þó
tæplega veginn, og fer því liægt
og gætilega.
— Mjer dettur uæturdrotning-
in í hug> og elskhugi hennar —
tunglið. — Kannske ætlar það að
svíkjast um að koma á stefnumót-
ið? ... Er jeg hafði staldrað lítið
eitt við hjá næturdrotningunni.
kom tunglið samt ripp. — Tvær
gríðarstórar rósir voru út-
sprungnar. — Jeg beið meðan aðr-
ar tvær breiddu úr sjer, þær
teygðu sig í áttina til tunglsins, —
daggperluimar glitruðu dásam-
lega í bikurunum. — Freistingin
var mikil, mig langaði tU að ræna
þjer, yndislega blóm — en jeg
var svo hugfanginn af fegurð
þinni, að jeg gat ekki fengið það
af mjer. — Jeg ljet mjer nægja
að anda að mjer ylminum, og helt
því næst leiðar minnar .
Jeg var á heimleið þetta fagra,
tunglbjarta kvöld. Jeg kom upp á
hæð nokkra og sá þar tvo negra-
drengi, sem voru að gæða sjer á
stærðnr tröllepli (melónu) og varð
þeim heldur en ekki bylt við, þeg-
ar þeir urðu mín varir. Tóku þeir
til fótanna og lögðu á flótta, og
datt mjer í hug að þeir myndu
líklega hafa hnuplað ávextinum
úr einhverjum ' garðinum þar í
grendinni. Þeim hefir þó líklega
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
litist þannig á mig að jeg myndi
vera útlendingur, því bráðlega
komu þeir aftur í áttina til mín,
til að vitja leifanna af tröllepl-
inu, sein þeir liöfðu skilið eftir í
fátinu sem kom á þá, þegar þeir
urðu mín varir. Jeg hafði tal af
þeim. Sá eldri var 12 ára gamall.
Hann kom td mín, og spurði hvort
jeg liefði komið frá New York
með stóra gufuskipinu; og er jeg
játti því, spurði hann mig livort
jeg þekti þá ekki föður sinn, sem
væri í New York. Jeg kvaðst ef-
ast um.að svo væri, og sagði lion-
um að New, York væri svo stór
borg, að langt væri frá því, að
þar þektu allir hvor annan, eins
og til dæmis hjer í Hamilton. Er
jeg spurði hann nánar hvern-
ig í málinu Iægi, sagði hann mjer
að faðir sinn *hefðí farið til New
York þegar Tommy, yngri bróð-
irinn fæddist. Eftir það hafði
svo ekkert til hans spurst, enda
var liann óskrifandí. Eftir þetta
hefðt svo móðir sín eignast tvö
börn, og væri hún nú veik.
Nú voru drengirnir að hugsa
um að fara til New York, einkum
fýsti þann eldri þó fararinnar,
hann hafði heyrt að þar væri svo
auðvelt að afla fjár og fraina, og
svo ætlaði liann líka um leið að
hitta föður sinn að máli. — Jeg
ráðlagði honum að fresta New
York ferðinní að sinni, og gaf
báðum dréngjúnum fáeina skild-
inga. — Svo kvaddf jeg þessa
dökku Itunningja mína.
Árla morguns, fáum dögum síð-
ar, lagði „Bermudia“ af stað frá
eyjunum, sömu leið sem við liöfð-
um komið. — Fram hjá skerjum
og eyjum, fram hjá höfðanum, þar
sem jeg hafði svo oft setið í
draumkendri leiðslu. Yið vorum á
leiðinni til New York.
Það var aðeins sólarhrings sjó-
ferð eftir til New York. — Um
hádegisbibð tók jeg eftir tveimur
negradrengjum sem voru bundn-
ir á úlfliðunum við björgunarbát-
inn á efsta þilfai-inu. Jeg þekti
þégar að þetta voru kunningjar
mínir. Það stóð á saina hversu
vingjarnlega jeg spurði þá um á-
stæðurnar fyrir þessari ómannúð-
legu refsingu, að þéir skyldi vera
bundnir undir opnum liimni, í
sólarglóð hitabeltisins. — Þeir
svöruðu mjer engu. Sneri jeg
mjer þá til stýrimannsinls, og
spurði hann hverju þessi meðferð
sætti.
„Þessir þorparar“, sagði hann,
„fundust í morgun niður í kola-
rúminu, og þar sem þeir hafa
bæði haft, vont loft og litla sól
tvo síðustu sólarhringana, fanst
mjer rjett að bæta þeim það upp
áður en þeir verða afhentir lög-
reglu Bandaríkjanna í hendur,
þegar við komum til New York,
fyrir það að ætla að stelast með
skipinu“.
Jeg fór niður, og ætlaði að
sækja þeim éitthvað að drekka,
en þegar jeg kom aftur til baka,
var búið að flytja þá, og setja þá
í einhverja aðra prísund, og fekk
jeg ekki að vita hvert •
Vesalings einfeldningarnir! —
Aumingja negradrengirnir! — Þá
var lengi búið að dreyma um að
ná þessu þráða takmarki. — Þeir
liöfðu brunnið af von og þrá. Þeir
ætluðu til New York til að finna
pabba sinn.
Þráin hefir að síðustu orðið svo
mögnuð og sterk, að hún hefir
orðið skynseminni yfirsterkari. —
Og seinustu nóttina sem skipið
lá á höfninni í Hamilton, hafa
negradrengirnir læðst, hikandi og
með hjartslátt, um borð í ókunna
skipið, og fundið felustað í kola-
rúminú. — Þar hafa þeir þjáðst í
tvo sólarhringa, af liungri, þorsta
og hita. — Og svo þegar þeir
fundust, voru þeir fyrst hýddir,
og því næst bundnir uppi á þilj-
um undir hinum brennandi geisl-
um hitabeltissólarinnar.
— Aumingja drengirnir! Þeir
þektu ekki lífið — þeir þektu
ekki mannvonskuna.
Næsta morgun, þegar póstskipið
„Bermudia“ varpaði akkerum
fyrir utan innsiglinguna í New
Yörk og beið eftir að fá tollvérði,
lækna og lögregluþjóna um borð,
sá j,eg negradrengina aftur.
Þeir horfðu löngunarfullu
augnaráði til frelsisgyðjunnar,