Lesbók Morgunblaðsins - 27.10.1935, Blaðsíða 4

LESBÖK MORGUNBLAÐSINS
Hjúkrunarkvennaþing fyrir Norðurlönd var fyrir nokkru
haldið í Kaupmannahöfn. Ingiríður krónprinsessa var forseti þings-
ins og er þessi mynd tekin er hún setti það. Bins og kunnugt
er, er prinsessan útlærð hjúkrunarkona.
340
ur þar, að safnið sje mjög merki-
legt. og margt spánnýtt fyrir Is-
land. og eitthvað spánnýtt fyrjr
vísindin, og það er nú meira“.
ólafur naut sín aldrei til fulls
sem náttúrufræðingur. Hann
skorti bæði tíma og fje til að geta
unnið að þeirri fræðigrein, svo
um munaði, og mun það hafa ver-
ið ein af þyngstu áhyggjum hans.
Þegar hann gat gefið sig við
náttúrufræðilegum athugunum,
jurtasöfnun og öðrum rann'sókn
um, var hann ánægður og glaður
eins og barn. Þá fór hann ein-
förum upp um fjöll og út á ystu
annes. með grasatöskuna sína.
Hann handljek jurtirnar með ná-
kvæmni vísindamannsins og mildi
elskhugans.
Úti í náttúrunni eða inni í bóka
safninu — þar undi Ólafur Da-
víðsson sjer best. Þetta voru þau
tvd starfssvið, sem heilluðu hann
mest, enda var hann uppalinn við
þetta tvent — bækurnar og
blómin.
IV.
Fvrstu árin, sem ólafur var í
Höfn. lögðu foreldrar hans hon-
um alt það fje, sem þau gátu, en
síðari árin mun hann hafa orðið
að bjarga sjer sjálfur, og átti þá
oft erfitt, þótt hann aldrei kvart-
aði.
Hann var nægjusamur og ger-
sneyddur öllu yfirlæti. Þó að
hann væri hneigður til drykkjar,
neytti hann ekki áfengis svo tim-
unum skifti, og vann þá baki
brotnu. Oft var hann þó fljótur
að brunninum, ef svo bar undir,
en það sakaði ekki, því bæði var
hann gætinn og stálhraustur; og
svo var hann aftur jafnfljótur að
skrifborðinu, og þá þaulsætinn.
Heimskingjar einir, sem ekkert
skildu, sögðu hann drekka sjer
til dómsáfellis, en vinir hans,
þroskaðir menn og saklaus börn,
ásökuðu hann aldrei. heldur
elskuðu hann og fögnuðu komu
hans, hvernig sem á stóð.
Hann vann sitt verk, krafðist
einkis af öðrum, og tók ékki neitt
frá neinum. Hann lifði sínu eig-
in lífi, og hafði til þess fullan
rjett. Og nú er svo komið, að hon-
um heyrist aldrei hallmælt, en
allir, sem best þektu hann, minn-
ast hans með aðdáun og söknuði.
Ljúfari mann gat ekki í um-
gengni. Venjulega var hann sam-
ur og jafn, hógvær og yfirlætis-
laus. Sjaldan var hann fjörugur,
en þó skemtilegur og skrafhreyf-
inn við þá, sem hann gaf sig á
tal við, og þá sífræðandi. án þess
þó að revna að sýna yfirburði
sína. Komið gat þó fvrir, að hann
talaði fátt eða ekkert dögum sam-
an. Eins gat hanil verið stuttorð-
ur og skjótorður, og eru mörg til-
svör hans landfleyg. Hagmæltur
var hann vel, en lagði litla rækt
við þá gáfu.
Best undi Ólafur sjer í fámenni.
Foreldrum sínum og systkinum
unni hann hugástum, annars átti
hann fáa aldavini, en var mein-
laust til flestra. Og þó voru til
menn, sem hann vildi hvorki
heyra nje sjá, — helst ekki vera
undir sama þaki og þeir. Voru
það einkum uppskafningar og
stertimenn, því ekkert var hon-
um fjær en drembilæti og hje-
gómadýrð. Þegar Ólafur neydd-
ist til að vera samvistum við
slíka menn, var hann þur og
þyrkingslegur, og undi sjer illa.
Aldrei mat hann menn eftir stöðu
þeirra og lærdómi, heldur leit-
aði að manngildi þeirra, og mat
þá eftir því.
Sjálfur var hann fjarri því, að
leitast eftir mannvirðingum, og
skrifaði aldrei með það fyrir
augum, að uppskera þakkir eða
fjármuni, heldur af því, að hon-
um var það eiginlegt að vinna,
hann hafði ást á starfinu, á þjóð
sinni og fræðum hennar.
Tveir vinir ólafs kváðu eftir
hann látinn, sjera Matthías og
dr. Jón Þorkelsson. Kvæði þeirra
beggja eru ekki aðeins listaverk,
heldur einnig aðdáanlega góðar
og sannar lýsingar á Ólafi. Sá
maðui', sem jafnvitrir menn
kveða um jafn innilega og fag-
urt, hlýtur að hafa verið gædd-
ur óvanalegum gáfum og mann-
kostum.
Islenskum þjóðfræðum er vegs-
auki að verkum og nafni Ólafs
Davíðssonar. Og sögur um ýms
atvik úr lífi hans berast ennþá
mann frá manni, og eru að breyt-
ast í þjóðsagnir og æfintýr.