Lesbók Morgunblaðsins - 28.06.1936, Síða 6

206
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Vatnaborgin fagra
í þessari grein lýsir Þorsteinn Jósepsson þul, hver á-
hrif hin svissneska fjallanáttúra og vötnin þar hafa á
„farfuglana“ heóan aó helman.
liann sleppa með þyngstu hegn-
ingu hjer á landi, 27 vandarhögg,
og það varð úrslitadómurinn. En
lengi nokkuð stóð málið yfir, því
að það fór fyrir landsyfirrjett. Er
það efalaust Ólafur kunningi, sá
„Ólafur Ólafsson að austan'1, sem
einn en undir „Þjófabæn hinni
nýju“, sem Jón Thoroddsen sýslu-
maður kvað.
Eftir að Ólafur liafði lokið
fangavist sinni og tekið út hegn-
inguna, og var orðinn frí og frjáls,
er mælt að hann hafi sagt við
Jónas sýslumann, að sjer hefði
engin þægð verið í því að hann
hefði hlíft sjer við að sigla. Þykt-
ist sýslumaður við, sem von var
og sagði: „Steldu einu sinni enn.
Þá færðu að fara til Danmerkur“.
^JEINUSTU æfiár sín var Ólaf-
^ ur kunningi lengstum viður-
loða í Seyðisfirði. Það fanst mjer
áreiðanlegt að þá væri Ólafur
hættur að stela, því að hann sagði
oftar en einu sinni við mig:
„Það er axarskaft að stela, bölv-
að axarskaft; enginn verður rík-
ur á því. Jeg hefi sagt Bensa
mínum það“.
Eftir orðum hans var svo að
skilja sem þjófnaður væri óheppi-
legur atvinnuvegur, en alls ekki
að það væri ljótt, og því síður að
hann skammaðist sín fyrir
hvinnsku sína og hegningu.
TDENEDIKT sonur Ólafs ólst
upp með Katrínu móður
sinni. Þegar hann hafði aldur bg
þrek til, gaf hann sig í vinnu hjá
norskum síldveiðamönnum í Mjóa-
firði. Seinna fór hann með þeim
til Noregs, lærði þar beikisiðn og
komst að sem formaður í stórri
tunnuverksmiðju. Sagði hann mjer
seinna að sjer væri óskiljanlegt að
hann skyldi ná þessari stöðu, og
fanst mjer hann helst vilja þakka
það góðum fyrirbænum móður
sinnar á æskuárum. Hann kvænt-
ist norskri stúlku, ílendist í Nor-
egi, Jiomst í góð efni, átti fjölda
barna, var vel liðinn og þótti dug-
andi maður.
T J ÖTNIN eru sálir hvers land-
" lags. Eins og í mannssálinni
speglast þar umhverfið, fegurð
þess og tign, stemningar, takmörk
og takmarkaleysi. Á fleti vatnsins
sjáum við ský og himin, blik-
andi stjörnur, sól og mána spegl-
ast, á sama hátt og þráin til ó-
endanleikans speglast í sál manns-
ins.
Eitt af fegurstu vötnum sem
jeg hefi sjeð, og í ríkum mæli nýt-
ur ástar umhverfis síns, er Lago
Maggiore, á landamærum Italíu
og Sviss.
Lago Maggiore er næstum 60
rastir að lengd, víðast hvar ekki
nema 3—4 rastir á breidd, en 366
stiku djúpt, og á litinn er það
dimmblárra en flest önnur vötn
sem jeg hefi sjeð. Á bökkum þess
vaxa fegurri blóm, þar vaxa fjöl-
breyttari trjátegundir, þar standa
látlausari og stílhreinni kirkjur,
og þar standa fleiri hænahús en
annars staðar, sem jeg hefi komið.
Uti í vatninu rísa eyjar með
skrautlegum aldingörðum og glæsi-
legum höllum. Mjallhvít skemti-
Frá Ascona.
skip koma eftir dimmbláu vatninu
og mynda kvikar öldur, sem ber-
ast mót landi og brotna í fjöru-
sandinum.
Á bökkum þessa fagra vatns
standa fjölda mörg þorp og hæir,
bæði á ítalskri og svissneskri
grund. En eitt þeirra dregur að
sjer sjerstaka athygli manns.
Það heitir Ascona og er í
senn fiskveiðaþorp og listamanna-
bær, vitfirringahæli og skálda-
krókur. Þar búa fátæklingar, hóf-
ar og auðkýfingar, spámenn og
falsspámenn, trúarbragðahöfund-
ar og trúníðingar, og þar sjáum
við síðskeggjuð postvilahöfuð með
hár niður á herðar, eða siðabóta-
menn sem ganga naktir, sem horða
gras og drekka vatn, tilbiðja guð
og boða mannkyninu „sannleik".
Laust eftir síðustu aldamót
stofnaði Belginn Ogdenkoven mjög
einkennilegt fjelag í Ascona. Til-
gangur þess var að bæta mann-
kynið. Meðlimir fjelagsins urðu
eingöngu að nærast á jurtafæðu,
ekki neyta tóbaks eða áfengis, þeir
urðu að lifa í sem fullkomnustu