Lesbók Morgunblaðsins - 09.08.1936, Blaðsíða 6

254
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Lœvirkjatrje í Hallormsstaöaskógi.
Grímur, systurson Vjeþorms, drápu
Asbjörn jarl. Ketill keypti Arneiði
tveim hlutum dýrra en Vjeþormur
mat bana í fyrstu; enn er kaupið
;ar gert, gerði Ketill brúðkaup til
Ameiðar. Eftir það fann him graf-
silfur mikið undir viðarrótum; þá
bauð Ketill að flytja hana til
frænda sinna (í Suðureyjar), en
hún kaus þá honum að fy'gja. Þau
fóru út (til íslands) og bjuggu að
Arneiðarstöðum. — Við Grím þann,
sem nefndur er, er kent Grímsnes
syðra, því að þar nam hann land.
Það er sögn, að Austfirðinga-
fjórðungur hafi fyrst albygður orð-
ið. Munu þar hafa ráðið um bafnir
Og landkostir. „Hefir í þeim fjórð-
ungi mart stórmenni verið síðan,
og þar hafa margar stórar sögur
gerst“, segir Landnáma. Og þeim,
sem ferðast um Austurland vil jeg
ráðleggja að lesa áður Fljótsdæla
sögu, Hrafnkels sögu Freysgoða,
Vopnfirðinga sögu, Njáls sögu og
Landnámu, auk þáttanna, sem þar
gerast.
ÞAR sem sjer upp með Legin-
iim frá Hallormsstað, blasir við
læknissetrið Brekka. Marga lang-
aði til þess að skreppa þangað yfir
Löginn, því að skamt þaðan er
Hengifossá, og í henni tveir falleg-
ir og háir fossar, Hengifoss og
Stuðlafoss. Er Hengifoss með
hæstu fossum á Islandi, en hjá
Stuðlafossi er líklega hið hæsta
stuðlaberg, sem hjer er til. En vjer
fórum á mis við það að geta skoð-
að þessa fossa. Vjelbáturinn, sem
er í ferðum um Löginn, var bilað-
ur, og ekki hægt að komast þarna
yfir nema á litlum ljettibát, sem
læknirinn á Brekku á. En það
hefði orðið seinlegt að fljdja á hon-
um fram og aftur yfir fljótið alla
þá, sem hefði viljað sjá fossana.
Vonandi verður vjelbáturinn í lagi
þegar næsti ferðamannahópur
Ferðafjelagsins kemur að Hall-
ormsstað, svo að hann geti brugð-
ið sjer yfir um. Annars má geta
þess, að bílvegur er kominn frá
Lagarfljótsbrvi fram að Brekku,
en það er krókur og tímatöf að
fara hann, svo að muna mun heil-
um degi.
FRÁ Hallormsstað fórum vjer
til Seyðisfjarðar. Seyðfirð-
ingar vildu endilega fá oss til sín,
og höfðu sjálfboðaliðar þaðan unn-
ið það til að moka sundur 20 stóra
snjóskafla á Fjarðarheiði, því að
annars var hún ekki bílfær.
Á þessari leið birtist oss greini-
Iegast fjölbreytni og andstæður ís-
Jenskrar náttúru. Um miðjan dag
ókum vjer í gegn um ,'iaufgöng
Gatnaskógar, en skömmu síðar í
gegn um tuttugu snjógöng, sem
voru víða svo ðjúp, að hinir stóru
bílar hurfu þar algerlega.
Veginum yfir Fjarðarheiði er
ekki hrósandi þótt snjónum sje
slept. Það var langsamlega glæfra-
legasti vegarspottinn sem vjer fór-
um. Hinir annáluðu „vondu vegir“,
svo sem í Giljareitum, Bólstaðar-
hlíð, fyrir Hvalfjörð og í Kömbum
eru ekki neitt á móts við veginn
af Fjarðarheiðarbrún niður á Seyð-
isfjörð, og þó er hann sýnu verri
upp eftir og einna verstur í svo
nefndum Stöfum. Þar er svo bratt
að leggja verður á bílana eins og
þeir þola og má ekkert út af bera
til þess að illa fari, því að gínandi
hæð er út af veginum yíða hvar,
og vegarbeygjurnar svo krappar
Laufgöngin l
Gatnaskógi sem
vjer ókum um um
miðjan dag, og til
hœgri snjógöng á
Fjaröarheiði sem
vjer ókum um rjett
á eftir.