Lesbók Morgunblaðsins - 29.11.1936, Blaðsíða 5

Svipur fóstbróðurs.
Merkileg fyrirbrigði.
PAÐ var sumarkvöld árið 1755
að Campbell af Inverawe
var á gangi á hæð hjá Cruachan.
Þá kom þar maður hlaupandi til
hans og var illa til reika. Föt hans
voru í tætlum og hann var blóð-
ugur í framan og á höndum. Var
auðsjeð á honum að hann var viti
sínu fjær af ótta.
— Bjargið mjer, veinaði hann.
Þeir eru á hælunum á mjer. Blóð-
hefnd.
Inverawe kendi í brjósti um
manninn, og lofaði að bjarga hon-
um. Og fram að því höfðu allir
í ættinni staðið við orð sín, bæði
við vini og óvini.
Inverawe fór nú með manninn
/
til jarðhúss þar í hæðinni. Bnginn
vissi um það nema hann. Munninn
var líkastur tófugreni, en þegar
inn var komið, var þar rúmgott
og þar var tær uppsprettulind.
Þarna faldi hann manninn og fór
svo heim.
En þegar þangað kom var þar
fyrir þjónn fóstbróður hans. Og
hann hafði tíðindi að segja. Fóst-
bróðirinn hafði verið drepinn.
— Sá, sem það gerði, heitir
Macniven, mælti þjónninn. Vjer
höfum elt hann hingað, en ekki
náð honum. Jeg kom til að vara
þig við að hjálpa honum, ef þú
skyldir rekast á hann.
Tnverawe varð náfölur, en sagði
ekki orð. Og þjónninn helt að hon-
um hefði brugðið svona við að
heyra lát fóstbróður síns. Hann
fór svo leiðar sinnaiv
Nú kendi Inverawe elrki lengur
í brjósti um manninn, sem hann
faldi í jarðhúsinu. Meðaumkvunin
hafði snúist upp í hatur. En hann
hafði lofað að bjarga honum, og
enginn Inverawe hafði nokkuru
sinni gengið á bak orða sinna.
Þegar dimt var orðið fór Inver-
awe með mat til jarðhússins og
fleygði honum þar inn. Kallaði
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
hann til morðingjans höstum rómi
að hann skyldi færa honum meiri
mat daginn eftir.
Hann var varla með sjálfum sjer
út af gremju og sorg þegar hann
kom heim aftur. Hann var líka
þreyttur og var að hugsa um að
best væri að sofna og gleyma. En
hann gat ekki sofnað. Kveikti
hann því ljós og ætlaði að lesa.
Um leið og hann hafði opnað bók-
ina tók ljósið að flökta eins ög
gustur kæmi á það. Inverawe leit
upp — og sá þá fóstbróður sinn
standa hjá sjer. Hann sá hann
greinilega, andlitið og blóðugt
hárið. Og hann heyrði rödd:
— Tnverawe, Inverawe, blóð
krefst blóðs, haltu ekki lengur
verndarhendi yfir morðingjanum.
Svo leystist svipurinn sundur og
hvarf, en ljósið logaði aftur glatt
og rólega.
Inverawe vildi ekki rjúfa heit
sitt, enda þótt þetta bæri fyrir
hann. Daginn eftir færði hann
Macniven mat. En um nóttina
birtist fóstbróðirinn honum aftur.
Og aftur heyrði Inverawe sömu
orðin, en nú var eins og þau væri
töluð í byrstara rómi:
— Inverawe, Inverawe, blóð
krefst blóðs, haltu ekki lengur
verndarhendi yfir morðingjanum.
EGAR dagaði gekk Inverawe
upp að jarðhúsinu og sagði
við Macniven:
— Þú mátt ekki vera hjer leng-
ur. Farðu burtu og bjargaðu þjer
eins og best gengur.
Nú þóttist Inverawe viss um að
fóstbróðirinn mundi ekki birtast
sjer framar. En sú varð ekki raun-
in á. Þegar hann var háttaður um
kvöldið stóð vofan fyrir framan
rúmstokk hans og sagði byrst:
— Tvisvar hefi jeg farið bónar-
veg að þjer. Nú er það um seinan.
Við sjáumst aftur hjá Ticonder-
oga ....
381
Inverawe fór á fætur og gekk
upp að jarðhúsinu. Macniven var
farinn ....
Upp frá því sá Inverawe ekki
svip fóstbróður síns, en hann var
þögull og einrænn eftir þetta. Oft
og mörgum sinnum var hann einn
á gangi á hæðinni hjá Cruachan
og velti því fyrir sjer sem hann
hafði sjeð og hinni einkennilegu
rödd, sem hann hafði heyrt. Og þá
sagði fólk: Veslings Inverawe, nú
er hann að hugsa um fóstbróður
sinn. Mikið hefir hann saknað
hans!
Það voru ekki aðrir en nánustu
vinir, sem vissu um það hvernig á
þunglyndi Inverawe stóð.
Árið eftir liófst stríðið milli
Frakka og Breta í Ameríku. Camp-
bell af Inverawe var majór í 42.
tvífylki og hann fór með því til
NeAv York í júní. Þaðan var svo
haldið til Albany og þar var legið
í vetrarherbúðum.
Francis Grant var ofursti yfir
herfylki Tnverawes, og Inverawe
spurði hann brátt um það hvort
hann vissi ekki hvar Ticonderoga
væri. En Grant hafði aldrei heyrt
það nafn fyr. Inverawe sagði þá
sögu sína í áheyrn margra liðsfor-
ingja. Þeir trúðu henni ekki.
ERSTJÓRNTN ákvað nú að
senda herlið gegn nýu vígi,
sem Frakkar höfðu gert hjá Ge-
orgsvatni. Vígi þetta hjet Carillon.
Einn af liðsforingjunum skaut því
þá að Grant að Carillon hjeti Tic-
onderoga á máli Indíána.
— I guðs nafni minstu ekki á
þetta við nokkurn mann, sasrði
Grant. Inverawe má alls ekki
vita um það.
Herdeildin fór á bátum yfir
Georgsvatn og lenti heilu og
höldnu hinum megin. Svo var far-
ið gangandi í gegn um skógana til
Carillon vígis. Um miðjan júlí var
áhlaup gert á það. Lensumenn
voru fremstir og þar næst skytt-
urnar. Hálendingar Inverawe voru
í varaliðinu. Áhlaupið Arar brotið
á bak aftur með dvnjandi skot-
hríð úr víginu.
Þá gátu Hálendingar ekki stilt
sig lengur, en geistust fram og
komust alveg að virkisveggnum.
Þeir fellu unnvörpum. Engir stig-