Lesbók Morgunblaðsins - 07.02.1937, Blaðsíða 3

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
35
Smásaga
eftir
Alexander
Bunham
. — Keith!
Henry Wilson kallaði á mannirm,
sem sat í lierberginu við hliðina á
svefnherbergi hans. Svo fjell hann
útaf á koddann. Andlit gamla
mannsins var hrukkótt og skorp-
ið, augun innfallin. Gráar hær-
urnar sýndust dökkar í saman-
burði við líkbleikt andlitið. Hon-
um var þungt um andardrátt.
Keith Wilson stóð hljóðlega á
fætur úr hægindastólnum, og gekk
að sjúkrasænginni. Hinn reyndi
læknir sá skjótt, að nú átti frændi
hans skamt eftir ólifað. Hann
hlustaði hjarta sjúklingsins.
— Jæja, Keith, sagði 'öldungur-
inn.
Keith Wilson rjetti úr sjer.
— Það verður klukkutími „ða
svo.
— Klukkutírni, tók gamli mað-
urinn upp eftir honum. — Það er
lengra en jeg bjóst við. Jeg veit
að lijartað er brúð að A’era. Hanu
opnaði augun og borfði rannsak-
andi á bróðurson sinn. — Klukku-
tími er ekki langur. En ýmislegt
má þó gera áður en haun er lið-
inn.
— Hvað ætlaðir þú að segja?
— Jeg er að hugsa um Georg.
Þii veist hvernig hann fór að því.
að missa arf sinn. Hann hleypti
sjer i skuldir — og stal frá mjer.
Jeg sendi hann á brott — og gerði
nýja erfðaskrá.
Keith Wilson þagði.
— Keith — hjelt gamli maður-
in áfram. Símaðu til Devensey
málafærslumanns og biddu hann
að koma. Jeg verð að gera ykkur
jafnhátt undir höfði, Georg. Þeg-
ar menn standa við dauðans dyr,
þá finna menn best til skyldu
sinnar. Jeg ætla að skrifa nýja
erfðaskrá. Jeg skifti arfinum á
inilli ykkar Georgs. Símaðu því í
málafærslumanninn. En flýttu
þjer. Þú getur sjálfur skrifað
jiangað til hann kemur, eftir
minni fyrirsögn. Þjónarnir geta
verið vitni. En — því hreyfir þú
þig ekki, Keith?
Hörkubros ljek um varir Keith.
Og hann sagði:
— Jeg skal-segja þjer eins og
er frændi, hvað jeg var að hugsa.
Samkvæmt fvrstu erfðaskrá þinni
átti Georg að erfa alt, nema að-
eins lítinn hluta, sem átti að renna
til mín. En þegar þú varst ósátt-
ur við Georg, þá skrifaðir þú aðra
erfðaskrá, þar sein þú arfleiddir
mig að öllu. Jeg get ekki tekið
þátt í því, að þessu verði rift. Jeg
er mjög skuldugur orðinn — —
Gamli maðurinn lá uin stund
hreyfingarlaus, og horfði hvast á
bróðurson sinn. Og hann brosti
hæðnislega út í annað munnvikið,
er hann aftur tók til máls, og
sagði:
— Jeg hefði gaman að vita
hvernig þú komst að því, hvernig
seinni erfðaskráin er.
— Jeg heyrði af hendingu þeg-
ar j)ú sagðir Devensey málafærslu-
manni frá þessu. Jeg heyrði nægi-
lega mikið til þess að komast að
raun um, að allur arfurinn átti
að renna til mín, samkvæmt seinni
erfðaskránni. Jeg hevrði líka að
þú geymdir þessa erfðaskrá
hjerna einhversstaðar heima hjá
þjer.
Gamli maðurinn svaraoi ekki,
en brosti hlákulega framan í
frænda sinn.
Keitli Wilson varð orðfall.
„Þú svarar ekki, sagði hann.
En jeg veit, að gengið er frá þess-
ari erfðaskrá; hún er undirrituð
og vottfest, og er hjer á heimilinu.
Og því segi jeg þetta? Af því að
mjer dettur í hug, að þú kunnir
á síðustu stundu að brevta þessu
— eða máske eyðileggja þessa
erfðaskrá.
„Vertu ekki svona ákafur,
Keith“, sagði sjúklingurinn. —-
Náðu fyrir mig í portvínsflösku
í skápnum þarna. Hún er ineð
gulum miða. Það er gamalt og
gott vín. Rjett að taka hana nú.
Þetta verður það síðasta sem jeg
drekk, og er best að hafa það
eitthvað gott.
Keith Wilson náði í flöskuna og
tvö glös. Hann skenkti í glösin og
studdi frænda sinn meðan hanu
drakk.
Svo þögðu þeir stuudarkorn.
„Því ætti jeg að eyðileggja
erfðaskrána?, sagði svo sjúkling-
urinn.
— Vegna þess að þú varst aldrei
sannfærður um sekt Georgs, svar-
aði hinn. Allar líkur bentu til að
hann væri sekur. En })ú varst
aldrei viss.
— Hjálpaðu mjer ögn, bað
gamli maðurinn. Jeg vil ekki láta
neitt af þessu góða víni fara til
spillis.
Keith Wilson hjelt glasinu upp
að vörum hans — og sagði:
— Þú verður að hlusta á mig,
frændi. Alla mína æfi hefi jeg
unnið og þrælað. En ólánið hefir
altaf elt mig. Og jeg er kominn
í skuldir. Þessvegna hefi jeg orðið
að gera mjer vonir um —“.
— Já, greip gamli maðurinn
fram í. Þú hefir gert ráð fyrir
að Georg væri sekur. Viðurkendu
að þú hafir gert svo. Reyndu
ekki að skrökva að mjer.
Keith Wilson beit á vörina.
— Jeg álít að Georg sje sak-
laus, sagði hann — Jeg vil ekki
að þú deyir í þeirri trú, að hann
sje glæpamaður.
Veikt bros ljek um munn og
varir sjúklingsins.
„Kveiktu í sígarettu“, bað hann
nú. Blástu reyknum yfir rúmið
mitt. Það væri svo gott að finna
ilminn úr góðri sígarettu.
Keith Wilson kveikti í sígar-
ettu er hann tók úr veski sínu,
og bljes reyknum vfir gainla
manninn.
— Nei, þessi lykt líkar mjer
ekki, sagði hann. Jeg þoli ekki
lykt af Austurlanda sígarettum.
Gættu að hvort ekkert er eftir í
sígarettuöskjunni þarna á borð-
FRAMH. Á BLS. 38.
Erfðaskráin.