Lesbók Morgunblaðsins - 14.02.1937, Blaðsíða 3

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
43
Smásaga
eítir
Guðrúnu
Jónsdóttur.
Sólveig þvottakona liggur á
legubekknum og hvílir sig eftir
síðasta þvottinn. Hún er þreytt,
hræðilega þreytt, það eru þreytu-
drættir um hörkulegan munninn
og hún liggur grafkyr og hugsar.
Það er sólskin úti og sólin gæg-
ist inn um gluggann til hennar.
Hún korfir á geislana og augun
fá mildari blæ. —
Sólin.--
Hún þegir enn og liggur kyr
um stund með lokuð augu. Svo
lítur hún aftur upp og horfir á
sólargeislana á veggnum. Það er
kyrt umhverfis hana, húsið ar
grafhljótt, aðeins lágur ómur af
fótataki fólksins berst inn utan
frá götunni.
Hún lætur hugann fljúga heim
að Hlíð, æskuheimili hennar. Það
er sólskin heima; — sólskin í
skóginum.--
Hún lokar augunum á ný, og
það koma drættir í kringum munn
inn. — Heima í Hlíð — Þórir! —
Nú gleymir hún alveg hvar hún
er. Þórir! — Það eru nú þrjátíu
ár síðan. Þá var hún ung og lag-
leg; nú er hún gömul og þreytt á
lífinu. Hún hefir alla æfi barist
við sína eigin hörku. En Þórir. —
1 huga hennar er hann altaf hinn
sami og hann var fyrir þrjátíu ár-
um síðan.
Hún gleymir sjer alveg við
minninguna, gleymir stund og
stað. Hún sjer hann, eins og hann
var, hraustur og djarfur. Hvernig
hann þreif hina piltana og þeytti
þeim frá sjer eins og þeir væru
fífuvetlingar. Hann var sterkur;
sterkastur allra verkamannanna
við fjárhúsbygginguna hjá föður
hennar, Pjetri gamla í Hlíð. Það
var hreinasta unun að sjá hann
vinna, og enginn söng jafn hátt
og glaðlega að loknu verki og
hann. Hann var hrifinn af henni,
og hún sá það. Hún ljest ekki vita
af því, en sá það samt; og hún
skalf af gleði þegar liann leit á
hana og hló —; og hún flýtti sjer
í burtu til þess að hlæja ekki með
honum. Og hún hastaði á sjálfa
sig fyrir þetta og rjetti betur úr
sjer; harkan fekk aftur yfirhönd-
ina. Hvað þá!. Hann er fátækur
bóndastrákur, verkamaður við
fjárhúshygginguna; hann ætti að
leyfa sjer að fella ást til mín! Það
væri þó sannarlega að bíta höf-
uðið af skömminni. Jeg, Solveig
Pjetursdóttir í Hlíð, dóttir Pjet-
urs Ólafssonar óðalsbónda, dóttur-
dóttir hreppstjórans og sonardótt-
ir Ólafs í Hlíð, sem var ríkasti
bóndinn í sýslunni á sinni tíð. Og
hann, þessi!------
Hún þuldi þetta alt upp í hug-
anum í hvert sinn og hún varð
þess vör að hún hugsaði hlýlega
til Þóris, eða viðurkendi að hann
væri myndarlegur. Það var eins og
það veitti henni meira mótstöðu-
afl. Nei, hún var ekki ástfangin í
honum, ekki minstu vitund, og
hann skyldi voga sjer----------
Svo var það eitt kvöld, að húti
gekk út og upp í skóginn í lilíð-
inni. Þá mætti hún Þóri.
„Gott kvöld“, sagði hann bros-
andi og lyfti húfunni.
Hún tók ekki undir, en stóð og
starði á hann; og hún fann til
undarlegs skjálfta og máttleysis í
hnjánum. Hann kom nær, en hún
stóð kyr og þegjandi. Þá lagði
hann handlegginn um mitti henn-
ar, og áður en hún vissi af, hafði
hann kyst hana á blóðrauðar, titr-
andi varirnar.
Hún varð utan við sig. Eitt
augnablik gleymdi hún hvar hún
var og hver hún var og lá kyr í
faðmi hans örugg og óttalaus. En
svo kom þrjóskan upp í huga
hennar. Óbreyttur verkamaður
liafði vogað að kyssa hana; Sol-
veigu Pjetursdóttur í Hlíð!
Hún blóðroðnaði og fokreiddist,
sleit sig lausa og hljóp bust með
tindrandi augum.
Um kvöldið og nóttina lá hún í
rúmi sínu og grjet af reiði og
sneypu. Og hún var sárreið í
marga daga á eftir og vildi ekki
einu sinni ganga upp í skóginn.
En skógurinn freistaði hennar
grænn og angandi af vorilmi. —
Og kossinn. —
„Nei“, sagði hún við sjálfa sig.
„Jeg skal eklri fara þangað“. —
En hún fór samt, og beið; — en
hann kom ekki.
Þá blossaði rejðin upp í henni á
ný og hún lofaði sjálfri sjer að
hún skyldi aldrei fara þangað
oftar.
Sumarið leið og hún gekk að
vinnu sinni þögul og fáskiftin.
Hún bar höfuðið hátt og lá á
hatrinu eins og ormur á gulli.
Hún hataði þennan bóndastrák,
sem hafði kyst hana á móti vilja
hennar. Hvin skyldi aldrei hitta
hann framar, aldrei tala við hann.
Hún var honum að öllu leyti
miklu fremri.
Árið leið og annað til, en aldrei
sá hún Þóri. Hann var alfluttur
úr sveitinni og enginn vissi hvert.
Solveig heyrði þetta og þagði; en
í hjarta hennar bærðist eitthvað
sem líktist niður bældum gráti —
Þórir —! Nei! Hún hristi höfuðið.
Hvað kom hann henni við?
Það liðu fjögur ár. Með hverju
árinu sem leið varð hún hörku-
legri og hörkulegri og menn
hræddust þessa hörku, þessi níst-
andi köldu augu og samanbitnar
varirnar. En í hjarta hennar var
mikil breyting á orðin. Henni var
orðið það ljóst að liún elskaði
Þóri; elskaði hann ofsalega, heitt.
Kossinn brann ennþá á vorum
hennar. Hún læddist upp í skóg-
inn og sat þar sem þau höfðu
mæst, þar sem hann hafði kyst
hana.
En hún ljet engan fá minsta
pata af því, sem gerðist í hjarta
hennar. Hún Solveig í Hlíð ætti
nú ekki annað eftir, en að láta
náungann vita, að hún elskaði fá-
tækan bóndason af öllu sínu
hjarta, og að ást hennar væri von-
laus. Fyr skyldi hún deyja.
FRAMH. Á BLS. 47.
Kossinn.