Lesbók Morgunblaðsins - 14.02.1937, Blaðsíða 7

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
47
inn mun verða — eða gæti a. m.
k. orðið — langtum furðulegri en
jafnvel hinn Ijómandi skáldskap-
ur Wells. Það sem þarf er að íbú-
um annara jarðstjarna, sem langt-
um lengra eru á leið komnir til
fullkomnunar, gefist kostur á að
rjetta oss hjálparhönd. En til þess
að það geti orðið,þarf að haga mun
öðruvísi til lijer á jörðu en nú
er. Upphafsatriði er það, að menn
færi út líffræðina á þann hátt
sem jeg hefi svo oft minst á, og
skilji hver nauðsyn er á samþætt-
ing lífsins hjer á jörðu við hið
fullkomnara líf annarsstaðar í al-
heimi. Munu fljótt verða slíkar
framfarir, sem nauðsynlegar eru
til þess að hið bjargandi samband
geti tekist, þegar þegin verða
byrjunaratriðin. Horfurnar eru
að vísu nú ennþá miklu ógur-
legri en vorið 1914, þegar jeg
sagði fyrir hin geigvænlegustu
tíðindi, ef þessu máli yrði ekki
sint. En hinsvegar hefir nokkuð
verið greitt fvrir, og líkurnar til
þess, að takast muni að afstýra
voðanum, sem stefnir til þess að
spilla svo högum mannkynsins,
að ekki verði framar úr bætt, eru
nú mun meiri en þá.
1. febr.
Helgi Pjeturss.
„ÁRAN“: ÚTGEISLUN-
IN FRÁ LÍKAMA
MANNSINS.
Enskur vísindamaður, dr. Kiln-
er, starfsmaður við St. Thomas
spítala í London, hefir í mörg ár
rannsakað útgeislunina frá hinum
mannlega líkama, sem kölluð er
„ára“. Geislabauga þessa hefir
hann getað slsoðað með því að
setja í augu sjer efni, sem heitir
Dicyanin.
Segir hann að geislabylgjur
þessar sjeu hundrað miljónasti
partur úr millimetra að lengd, en
stystu bylgjur, sem ná til jarðar
frá sólinni, eru af sömu lengd.
Kilner er sannfærður um, að
hann hafi sjeð hugsanabylgjurn-
ar. Næsta sporið er að geta tekið
mynd af þeim, segir í erl. blaði.
——<m»——
KOSSINN.
FRAMH. AF BLS. 43.
Þegar fjögur ár voru liðin frá
því að Þórir fór; fór faðir Sol-
veigar „á höfuðið“. — „Hvað er
að heyra þetta! Hann Pjetur ríki
í Hlíð. Það er ómögulegt“. En
heimurinn hjarði nú samt, þó að
Pjetur vrði ekki eins heppinn.
Hann fórst af sly'si uppi í Fellum
í kindaleit. Einhver hvíslaði ,,að
það hefði varla gengið eðlilega
til“; en enginn þorði að segja það
upphátt um föður Solveigar. Allir
voru hræddir við hana.
Hún flutti til Reykjavíkur. Hún
átti ekkert eftir af öllum auðnum;
hún var orðin svo fátæk að hún
varð að vinna fyrir sjer meðal
ókunnugra. Það var erfitt fyrir
hana, jafn stórlynd og hún var.
En þrjóskan hjelt henni uppi —
og minningin um kossinn; honum
gat hún aldrei gleymt. Henni fjell
illa við húsmæðurnar, sem liún
vann hjá og hætti því að vinna
hjá nokkurri sjerstakri; þvoði að-
eins þvotta hjer og þar. Það gekk
betur; þá þurfti hún ekki að
beygja sig eins undir annara vilja.
En það sleit kröftum hennar í
öll þessi ár, næstum þrjátíu, sem
hún hafði þvegið fyrir aðra. Nú
var hún orðin svo gömul og útslit-
in að hún þoldi ekki eiuu sinni að
þvo fyrir sjálfa sig. Hún hafði
verið dugleg þvottakona og liafði
altaf fengið næga vinnu og hún
var sívinnandi. Það fje, sem af-
gangs varð, frá daglegum þörfum
hennar ljet hún í bankann. Nú
átti hún allálitlega fjárupphæð og
þurfti ekki að vinna tins mikið.
Hún var, hvort sem var, orðin svo
slitin, að hún gat það tæpast.
í öll þessi ár liafði minningin
um Þóri vakað í huga hennar.
Það komu aldrei neinar aðrar
minningar sem gætu skygt á hana.
Hún varð dýrmætasta eignin henn-
ar, og eftir því sem árin liðu varð
hún henni æ dýrmætari og dýr-
mætari. Hún hugsaði til þess með
klökkva. Hún hafði ekki lifað
margar sælustundir; í rauninni
aðeins þessa einu. En hún þafði
líka átt þá stund, hún og engin
önnur. Það var hið eina, sem rjett-
lætti æfi hennar og alt það myrk-
ur og allan þann kulda, sem hún
hafði orðið að búa við. Það varð
hennar eigin heimur, bjartur og
fagur, innilega blíður og ástljúf-
ur, vordagur uppi í grænum, ilm-
andi skóginum.
Hún liggur á legubekknum og
grúfir höfuðið niður í koddann;
hana svíður í augun af tárunum.
Svo rís hún upp og tárin glitra í
augunum, hörkulegum og köldum.
Hvað er þetta! Var hún að
gráta? Hún Solveig frá Hlíð! Nei,
það er þó ómögulegt.
En það er nú satt, eigi að síður.
Hún er ekki jafn köld og hún
sýnist vera; ekki þegar hún er
ein með minningunum. Þegar hún
talar við aðra eru augu hennar
hörð og köld; en þegar hiin er
ein er liún gömul og einmana, og
hún þráir hamingju; þá hamingju
sem henni aldrei auðnaðist að
njóta.
Eins og til dæmis í dag. Hún
er svo þrevtt. Þreytt á vinnunni
og þreytt á lífinu. Og hún á að-
eins eitt, sem hún getur huggað
sig við í raunum sínuin:
Kossinn! —
Guðrún Jónsdóttir.
JÓN STERKI.
FRAMH. AF BLS. 45.
Jóni þetta þóf, og árangurslausa
strit. Tók hann þá kaðal og batt
undir höndur sjer, og Ijet sig svo
síga niður á skerið, tók sjór hon-
um vel í buxnastreng á skerinu.
Þegar Jón hafði fótað sig vel á
skerinu, setti hann bak og herðar
að kinnung skipsins, en tók báð-
um höndum á stefni skipsins, og
hrynti svo skipinu piður af sker-
inu, eins og smábátur htfði verið.
Gamlir sjómenn í Vogunum, sem
voru sjónarvottar að þessari ótrú-
legu aflraun Jóns Daníelssonar,
sögðu bæði föður mínum og Jóni
föður Sigurjóns frá þessu, og
undruðust, sem eðlilegt var yfir
aflrauninni. En mörgum árum
seinna, þegar Jón var orðinn blind
ur, og faðir minn heimsótti afa
sinn, og þessi aflraun barst í tal
hjá þeim, sagði gamli maðurinn
við föður minn: „Ójá, frændi, jeg
tók víst í það eina skifti á öllu
því, sem jeg átti til bæði í herðum
og höndum“.