Lesbók Morgunblaðsins - 21.03.1937, Blaðsíða 7

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
87
I dýraríki togaramanna (frh.)
Kötturinn litli, sem hvarf.
A_R sem engar kirkjubækur
eru kaldnar yfir ketti geta
f>eir ekki fengið löggild skírnar-
og fæðingarvottorð, hvað, sem á
bjátar. Og þeir, sem engin skil-
ríki hafa með höndum til að sanna
það á svörtu og hvítu, að þeir
hafi fæðst á þessari stjörnu, geta
lögum samkvæmt ekkert vega-
brjef fengið til að komast veg
allrar veraldar sem frjálsbornir
borgarar þessa heims.
Af þessu skipulagsleysi leiðir,
að hvar sem við sjáum kött höf-
um við gilda ástæðu til að efast
um þjóðerni hans og stjórnmála-
skoðanir — og fast að því fulla
heimild til að taka hann fastan
og gera við hann hvað, sem við
viljum!
Þessa heimild varnarleysisins
nota sumir sjer og sumstaðar eru
haldnir fjölmennir borgarafundir
og gerðar tillögur, og síðan samið
frumvarp til laga um að útrýma
öllum köttum úr þjóðfjelaginu.
Og svo byrja ofsóknirnar í geig-
vænleik hryðjuverkanna!
Þegar stjórnarvöldin búa þann-
ig í pottinn fyrir þjóðfjelagsþegn-
ana, hefst öngþveiti landflótta-
lýðsins og þessir skilríkjalausu og
Um þesar mundir er verið að
byggja hafnarvirki í Ólafsvík, og
er nú þegar orðin að þeim mikil
bót. Seinustu árin hefir talsvert
verið ræktað í þorpinu, og er
sennilegt að það aukist á næst-
unni.
Ólafsvík hefir ekki síður orðið
hart úti undanfarin ár, heldur en
önnur sjóþorp hjer á landi.
Það er sennilega erfitt að spá
nokkru um það, hvað bíði Ólafs-
víkur í framtíðinni, en máske
verður einhver fossinn beislaður,
svo að þar þurfi enginn framar
að sitja við lítil og dauf ljós, eða
að sækja móinn á bakinu upp á
fjall, og máske verður reist þar
fiskverksmiðja, sem ásamt sjósókn
og landbúnaðarstörfum styðji að
því að gera Ólsara sjálfstæða og
sjálfbjarga. L. K.
rjettdræpu vesalingar flýja hvert
sem þeir komast — og allir forð-
ast þá eins og heitan eldinn —
því sá, sem er álitinn skaðlegur
einu þjóðfjelagi, hlýtur að vera
það öðru.
Einn þessara skilríkjalausu emi-
granta er litli, svartbrúnótti síl-
spikaði kötturinn, sem í gær vafr-
aði hjer fram og aftur um þilfarið
og skipsklefana og malaði og
mjálmaði og strauk sjer og nudd-
aði utan í alt og alla.
Kisa kom sjer vel og allir, sem
henni kyntust, báru til hennar ó-
skiftan vinarhug. En um uppruna
hennar og hjerkomu vissu skip-
verjar ekkert og olli það þeim
miklum heilabrotum. Væri kisa af
íslensku bergi brotin hafði hún
rjett til landgöngu í hvaða ís-
lenskri höfn sem vera skyldi, og
þá var henni vel borgið. En ýms-
ar getur voru að því leiddar, að
kisa væri af breskum ættum og
hefði laumast um borð í South-
Schilds. Þó var það alveg ósannað
mál.
Menn vissu það eitt, að kisa
hafði komið um borð sem „blind-
ur“ farþegi, og leið vel og hún óx
og fitnaði og ljek á alls oddi.
Stundum var hún tímum saman
uppi í loftskeytaklefa og hlýddi
þar á útvarp og loftskeytasend-
ingu og virtist veita hvorutveggja
meiri athygli en títt er um aðra
hlustendur.
En þó alt væri lagt upp í lopp-
urnar á kisu, og hún þurfti ekk-
ert fyrir neinu að hafa, þá hafði
hún mikinn hug á því að ná sjer
í volga bráð úr þessum fugla-mý-
grút, er umkringdu hana á alla'
vegu. — Og það var þessi þrá
kattanna í heitt blóð, sem kom
kisu litlu á knje.
Einn morgun tók það að kvisast
manna á milli, að nú hefði köttur-
inn horfið í nótt — og að hverfa
af togara úti í Jökuldjúpi þýðir
í öllum tilfellum að drukkna og
liggja nár á mararbotni. — Þessi
urðu þá afdrif hennar, aumingj-
ans, sögðu memi og miklum óhug
sló á alla skipshöfnina — af því
þetta var fyrsta lífveran með
heitu blóði, sem hrokkið hafði
útbyrðis af Gulltoppi. Og það,
sem einu sinni kemur fyrir, end-
urtekur sig altaf!
Loftskeytamanninum gafst öðr-
um fremur kostur á að kynnast
kisu litlu vel, enda rekur mig ekki
minni til, að jeg hafi sjeð nokkrum
manni bregða eins við fráhvarf
■nokkurrar skepnu eins og honum
brá, þegar hann heyrði um kattar-
hvarfið! Hann leitaði fram og
aftur um skipið, en alt kom fyrir
ekki. Hún hlaut að hafa stokkið
fyrir borð, og vafalaust hefir hún
trúað því, að kettir gætu gengið
á vatninu. Svo hefir hún stungist
á bólakaf ofan í þenna jökulkalda
og brimsalta heim, skotið upp
aftur og synt uns þreytan og
kuldinn færðu hana aftur í kaf
og lokaði augum hennar í síðasta
sinn fyrir úrræðaleysi þessa heims.
Blessuð skepnan. — Ó, hvað það
var leiðinlegt!
Við þetta sorglega tækifæri
flugu mjer í hug niðurlagsorð í
minningarorðum, sem einu sinni
voru skrifuð eftir þjóðfræga ís-
lenska konu ? Þau voru á þesa
leik:
Minning hennar lifi okkur hin
um til viðvörunar!
Varastu að láta blóðþorstan
aldrei leiða þig í gönur. Það er
þjer sjálfum fyrir verstu.
— God save the catf
Meðan allir æðruðust yfir hvarfi
kisu svaf hún værum svefni á bak
við línubyssuna uppi á klæðaskápn
um hjá Gísla vjelstjóra.
— Aldrei get jeg látið mig
dreyma um að þvo gólf.
— Ekki jeg heldur, það var
konan mjn, sem fann upp a þessu.