Lesbók Morgunblaðsins - 04.04.1937, Blaðsíða 2

9ð
Á þessum degi komu allir munk
aruir saman, til þess að fylgja
honum til grafar. Þöglir og há-
tíðlegir, gengu munkarnir í sorg-
arfvlking eftir dalnum, hægt og
hægt, fet fyrir fet, eins og þeir
vildu treina síðustu mínúturnar
sem hinn ókunni einsetumaður
fengi að njóta, sólarljóss og lita.
Hann vissi að hann var að yfir-
gefa heiminn, að hann myndi
aldrei sjá fjöllin sem gnæfðu yfir
gröf hans. Hann vissi, að í stein-
inum mvndi hann deyja, yfirgef-
inn af öllum.
Dyrnar í byrgið stóðu opnar.
Xokkrir munkar gengu inn. Þeir
lögðu pjötluteppi í eitt hornið og
settu tvær guðamyndir upp á
sillu. Að aflokinni helgiathöfn
gengu þeir út.
Stórum björgum er nú velt
fyrir dyrnar, og þeim hlaðið fyr-
ir dyraopið i margföldum lög-
um. Fylt er í allar holur þang-
að til hvergi er neitt ljósop að
finna. Ljósið er sloknað fyrir hon-
um fyrir fult og alt. Hann er einn.
Aldrei oftar hevrir hann manna-
mál, nema hið innibvrgða berg-
mál sinnar eigin raddar. Og þegar
hann segir fram bænir sínar, hlust
ar enginn á hann. Kalli hann,
svarar honum enginn. Fyrir bræðr
unum er hann lifandi grafinn —
þegar dauður.
Þeir ganga þögulir til baka til
klaustursins, og taka upp sín dag-
legn störf. Einasta sambandið
milli þeirra og hans er að þeir
skuldbinda sig til þess að færa
honum mat daglega.
Fyrir okkur hina væri það
þungbært að þola að vera einn
dag í þessari mvrkraholu. En
Lama Rinpocke verður þar þang-
að til hann deyr. Það fer hrollur
um mann að hugsa til þessa hræði-
lega og þó að vísu háleita verkn-
aðar. Er síðasti ljósgeislinn er
slokknaður í byrginu, veit hann
að þeir eru farnir frá honum.
Hann veit, að sólin er í hádegis-
stað, en í einveru og myrkri verð-
ur langt til kvöldsins. En hann
veit ekki hvenær nóttin kemur,
því rni er hann kominn í hið sí-
felda myrkur.
Fj-rsta nóttin liður. Hann vakir,
þreifar fyrir sjer til glufunnar í
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
múrinn og rjettir fram höndina
eftir skálinni. Með krosslagðar
fætur, og rósinkraiisinn í höndun-
um hallar hann sjer upp að stein-
veggnum, liefur upp bænir sínar
og hugsar um tilveruna. Dagurinn
líður. Nýir dagar og nætur. Það
haustar. Hann heyrir ekki til
regnskúranna. Veturinn gengur í
garð, og kuldinn. \’ið fáum ei
skilið hvernig hann getur lifað í
þessum kulda. Engin hlý föt hefir
hann, engan eld til að yla sjer við.
Dagana getur liann ekki talið.
En að sumri finnur hann að eitt
ár er liðið. Seinna gleymir hann
því hve mörg ár eru liðin. Það
eiuasta sem hanu getur talið eru
kúlurnar í talnabandi lians, og
bænir sínar um leið. Með hverju
ári sem líður fjarlægist hann
meira jarðneskar endurminning-
ar sínar, og smátt og smátt
gleymir hann því, hvernig um-
horfs er úti í sólinni. Tilveran í
bj-rginu rennur út í eitt, verður
augnablik eitt í samanburði við
eilífðina.
Einmana um nætur og ár leitar
einsetnmaðurinn að svörum við
ráðgátu tilveru og dauða. Hann
þráir dauðann. Og einasta eftir-
vænting^hans er að standa á tíma-
mótum þegar stundaglas hans
rennur út. En dauðinn flýtir
sjer ekki, þegar hann er velkom-
in gestur. Ný ár líða. Endurminn-
ingar hins innimfiraða einsetu-
manns um umheiminn fölna. Hann
gleymir hinu eldrauða skini morg-
unroðans og bjarma sólarlagsins.
Og líti hann upp yfir sig, sjer
hann ekki annað en svartamyrkr-
ið, enga blikandi stjörnu.
Loks eftir mörg ár og löng er
barið að dyrum í byrginu. Það er
dauðinn sem kemur. Hann tekur
gestinum opnum örmum, vininum,
sem liann svo lengi hefir beðið
eftir. Dauðinn stígur inn fyrir
þröskuldinn. Hinn blindi einsetu-
maður, sem árum saman hefir lif-
að í algerðu myrkri, sjer nú ljós-
geisla. Hann er dáinn. Hann hefir
trúlega staðist prófraun sína.
Eftir sex daga er byrgið rofið.
Hetjan er færð í hvít líkklæði, og
sett kóróna á höfuð henni. Hárið
er langt og hvítt. Líkaminn þur
og skorpinn. Munkarnir sem fyrir
mannsaldri síðan fylgdu honum til
grafar eru nú dánir. Nýir eru
komnir í þeirra stað. Þeir bera
hann á bálköst og logarnu- taka
við bráð smni. Brátt er aðeins
askan eftir.
Hinn ókunni einsetumunkur er
kominn í helgra tölu. Hann er
laus við sálnaflakkið og horfinn í
eilífa sælu ljósheima.
Hitler græðir Í2\
milj. króna.
Heyrst hefir að Hitler muni
bráðlega sendá frá sjer nýja bók,
enda eru nú 12 ár síðan bók hans
,,Mein Kanipf" kom fyrst út. Það
var árið 1925. Þá seldust 10 þús.
eintök, á 12 mörk. Árið eftir kom
út önnur útgáfa. En næstu þrjú
ár seldust ekki nema 23 þús. ein-
tök. Þegar Hitler varð einræðis-
herra hafði alls selst 20(1.000 ein-
tök af bókinni.
En nú för salan að aukast hröð-
um skrefum. Fyrsta stjórnarár
Hitlers seldust ein miijón eintaka.
Og nú er talið að selst hafi nál. 3
milj. eintaka í Þýskalandi.
Bókin hefir verið þýdd á átta
tungumál, síðast á arabísku.
Mælt er, að Hitler hafi alls
grætt sem svarar 12^2 milj. króna
á bók sinni.
Nýjasta nýtt í golfíþróttinni
eru kylfur, með straumlínulögun.
Þannig kylfur eru notaðar víða í
Englandi og þeir, sem vit þykjast
hafa á hlutunum telja þær mjög
hentugar, segja, að með þannig
kylfum, verði höggið kraftmeira.
— Halló. Er það í hljóðfæra-
versluninni? Jeg vildi gjarnan fá
að líta á slaghörpu. Gætuð þjer
ekki sent heim nokkur sýnishorn!