Lesbók Morgunblaðsins - 15.08.1937, Blaðsíða 6

254
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
að bretta upp í klof, því að niiima
thifrar ekki. karl niiun.
Vepaviuua er eius o<r liver önn-
ur vinna, kann einhver að sefrja,
en þó livgf' jefr, að margir viti
harðla litið um ]>að, hvernig ís-
leu.sku vegirnir verða til, hve
mikla fvrirhöfn og skítkast það
liefir kostað að koma upp þessuin
veguni, sem gera eiga mönnum
kleift að komast á sem allra
styttstum tíina og með þægileg-
asta móti úr eiiuim stað í annan,
og þá vill það stunduin gleyniast.
að þar sem vegurinn liggur nú,
voru áður urðir og dý og nær
botnlausir flóar. En vegavinnu-
íuennirnir, þeir eiga margar end-
urminningar bundnar við skurði,
flög og fen, og þær rifjast upp
fyrir þeim, þegar þeir fara uin
veginn. Þeir muna eftir því, hvaða
veður var, þá daga, sem hjer var
unnið. Þarna var unnið í rigningu
og þoltu annan daginn, en hinn
daginn var glampandi sólskin og
þá fóru menn úr hverri spjör
niður að mitti og ljetu sólina skína
á bak og brjóst, sem áður voru
livít, en urðu brátt brún undan
geislum sólarinnar. Þarna fældist
einu sinni hestur og braut vagn-
inn, hjer var drukkið kaffi. Kaffið
var oft drukkið úti í vegi, sjerstak
lega þegar flokkurinn var kominn
langt frá skúrunum. Stundum
blandaðist kaffið rigningarvatni,
en ]iað varð til Jiess að kæla það.
Kaffitímanum lauk, og vinna hófst
að nýju. Sólin gekk sína leið, færð-
ist í vestrið og gaf til kynna, að
nú væri þessi dagur brátt á enda.
Það besta við hvern. dag er, að
liann kemur aldrei aftur, nema þá
í endurminningunni. Flokksstjóri
flautar. Vinnu er lokið. Það kumr-
ar í einstaka hesti, hann er farinn
að þekkja flautið og lítur bænar-
augum til „kúsksins“, eins og
hann vildi segja ,,Æ, góði, flýttu
þjer nú að spenna mig frá vagn-
inum“. Hann er feginn frelsinu.
Menn leggja frá sjer verkfærin,
og hestarnir eru teknir frá vögn-
unum, olíufötin eru hirt þar sem
þau ligg.ja, ef menn hafa þá ekki
verið í þeiin, því að ekki er gott
að vita, hvernig veður kann að
verða í fyrramálið, og nú er geng-
ið í smáhópum í áttina til tjald-
anna, til kvöldmáltíðarinnar og
livíldarinnar. Menn skrafa sanian,
og ]>að er lilegið, einhver sagði
víst eitthvað fyndið. Nú heyrist
alt í einu lmegg, fyrst lágt, en
færist svo í aukana. — Þetta er
einn strákurinn, sem hefir tekið
upp á því að hneggja alveg eins
og hestur, og gerði hann stundum
hestana alveg hringlandi vitlausa
með þessum látum. Þegar heiin var
komið, er sótt vatn í fat eða fötu,
kveikt á olíuvjeliuni og þvegið
sjer. Ekki líður á löngu áður en
kallað er: „Matur í livelli, fyrsta
holl“. Menn skunda iim í skúr, og
kvöldverður er snæddur undir
veðurfregnum eða ljettum lögum
útvarpsins, livað til þess að bæta
annað upp. Ef spáð er: „Sama
veður mun haldast næstá sólar-
liring urn alt land“, — þegar rign-
ingarbræla hefir verið í 4—5 daga,
þá gleymist það, um leið og syrpa
l.jettra laga ýtir á eftir hverjum
bita ofan í mann. Brátt eru allir
mettir. Annar hópur kemur til
þess að borða og nú er hver mað-
ur frjáls sinna ferða, og nú ríður á
að hafa sem mest upp iir kvöldinu.
Þegar ekki er leiðindaveður, ])á
fara meun stundum í handknatt-
leik fvrir framan tjöldin eða í
hnefaleik. En völlurinn er ósljett-
ur og blautur, og kvöldið er fljótt
að líða. Nokkrir karlar sitja inni
í tjöldum, reykja pipu sína og
spjalla um hitt og þetta, eins og
gengur og gerist, en inni er hlust-
að á útvarpið: Dettifoss kom til
Hamborgar í gærkvöldi, og Sel-
foss er í Antwerpen, hvað eins
og menn varði um það, og enn
eru þeir að myrða hver annan
suður á Spáni. Það vekur umtal
í skúrnum, livernig skyldi þetta
enda ? Það veit enginn.' Svo
keinur erindi og fuga í g-moll
eftir Baeh og einhver segir: „Skák
og mát, þarna varstu klaufi, komdu
í aðra“. Kvöldkaffið er horið á
borð. Þeir, sem hafa verið úti í
tjöldum, korna inn og fá sjer mola-
kaffi, leggja niður umræður um
einhverja hryssu norður í Skaga-
firði, sem var svo góð til undan-
eldis, en hv.ergi var ormaveiki á
dagskrá. Gott er að fá sjer kaffi-
sopa á kvöldin, en sumir segja,
að menn eigi þá erfiðara með að
sofna, svo að nokkrir vilja heldur
drekka soðið vatn. Strákarnir taka
kannske upp á því að stríða ein-
um karlinum, bónda að norðan,
sem auðsjáaulega hefir einhvern-
tíma verið strítt áður. En alt er
þetta í mesta meinleysi, og úr
öllu verður skellihlátur.
Einhver stingur upp á því að
fara í kefladrátt, og tveir setjast
á gólfið með kefli á milli sín,
toga og toga og auðvitað vinniir
annar þeirra, þó að báðir hafi
sainkvæmt lögmáli eðlisfræðinuar
togað jafnt í keflið, og nú -skorar
sá, sem tapaði, á liinn aftur. Þeir
fá bóndann til þess að fara í
kefladrátt og set.ja einn allsterk-
an á móti honum. En haun læt-
ur bóndann viljaiuli draga sig.
og karlinn verður ákaflega mikið
upp með s.jer. Þetta var annars
allra skynsamasti karl, og fylgdist
hann vel með í landsmálum, var
víðlesinn og vissi margt. Einn bíl-
stjórinn býðst til þess að fara í
kefladrátt við hvern, sem þori,
og nú dregur hann keflið úr hönd-
um tuttugii manna í röð. Já, þeir
eru ekki neinir ónytjungar bílstjór
arnir, og þarna eru sjómenn, sem
ekki vilja vamm sitt vita, nei,
þeir liggja líka í því fj'rir bílstjór-
anum. Nú fer að líða á kvöldið.
Þulur útvarpsius býður góða nótt,
en rjett á eftir heyrist: Radio
Róma Napoli, og menn tínast í
tjöldin með morgunkaffið í fang-
inu, en sumir sitja enn inni í skúr
og hlusta á erlendar útvarpsstöðv-
ar. Þegar út er komið, tekur við
svanasöngur á heiði. Svapir syngja
á örlítilti tjörn skaint frá. Þeir eru
liálf feimnir við þessi hvítu tjöld
og kumbaldalegu skúra og ekki
hvað síst við þessar skrítnu verur,
sem læðast aftur og fram, svo að
stundum líkist söngurinn fremur
gargi, en þegar þeir eru ótruflað-
ir og ekkert annað rýfur þögnina,
}>á slá þeir á sína fegurstu strengi.
Hinir djúpu, angurblíðu brjósttón-
ar berast að eyrum manns og alt
inn til hjartans, því að: „frá nátt-
úrunnar hjartarót þeir hljóma,
með hreim af brimi, straumi og
fossaglaum".
Stundum rýfur fleira kvöldkyrð-
ina en svanasöngur: Góðlátlegt
jarm ánna, sem vilja líka láta taka