Lesbók Morgunblaðsins - 15.05.1938, Blaðsíða 2

LESBÓK M0RGUNBLAÐ9INS
I4t>
þá bál frani í bænum og sagðist
ætla að - bremia Víðimj'ri. Föður
lians var sagt þetta, en hann
þorði ekki að fara ðg tala við
drenginn og sendi móður þans
til þess að tala um fj-rir honum.
en ekkert dugði og varð að láta
hann fá brennivínið, svo að kom
ist vrði hjá bæjarbruna. Feðg-
arnir voru -»ð því levti ólíkir, að
Magnús var fjefastrr svíðingur,
en Sæmundur ör á fje við snauða
menn og því líkur móður sinni.
Skömmu eftir að Sæmundur
giftist og fór að búa, fór hann
með lest sína í kaupstað. út i
Hofsós.' En þegar hann kom aftur
tan Blöndúhlíð, ætláði hann j’fir
\ ötnin á Vallaferju. Þá bjó Ein-
ar Þorbjarnarson á Völlum, orð-
inn gamall maður og gætti sjálf
u'i- ferjunnar. Sæmundur var
drukkinn og heimtaði að allir
baggar sínir væru fluttir í einni
ferð, en Einar sagði, að þá jrrði
of hlaðið. Þar lenti í harki og
Ijet Sæmmdur ekki af kröfu
sinni, en Einar gamli sagðist hins
vegar ráða, hversu mikið væri
látið á ferju sina og kvaðst ekki
gegna fíflsku hans. Einar var á
floti í ferjunni, en þá hljóp Sæ-
inundur alt í einu til og þreif í
stefni hennar og hvolfdi, en
Einar fór í ána. Hann varð fj-rir
talsverðu volki, en var svo bjarg-
að af þeim. sem voru með Sæ-
mundi. Svo ljet Sæmundur alla
baggana aftur upp á hesta sina
og rak þá á sund í Vötnin og reið
síðan sjálfur á sund með alt sam-
an. Það er sagt, að hann hafi mist
klj-fjar af einum hesti, en kom-
ist heill með alt annað. — Einar
gamli á Völlum kærði síðan fvr-
ir presti sínum og taldi þetta full-
komið banatilræði við sig, en af
því að prest r var vinur begg.ja.
kom hann málinu svo fvrir, að
þeir sættust með því, að Sæmund-
ur bætti Einari einhverju fjrrir
hið óvænta bað hans. —
Sæmundur fór að jafnaði sjálf
ur eða sendi suður og vestur á
land til fiskkaupa. en þá var
vani hans að láta illa þegar hann
kom í kaupstaðinn. og hræða
Dani, sem þar voru, me.ð því að
vaða um með ópum og grenji og
var þá engu líkara en að hann
gengi berserksgang, og þá ljet
hann ekki sefast nema honum
væri gefið brennivín svo að um
munaði. — Sveinn lögmaður
Sölvason segir svo frá. að Sæ-
mundur hafi einu siuni komist í
mikið þjark og áflog við kaup-
menn suður á Ej-rarbakka, og svo
gekk þetta langt, að kaupmaður
eiun skipaði mönnum sínum að
taka hann og binda. Safuaðist þá
að honum hópur manna, en Sæ-
mundur hopaði undan, að viðar-
stafla og náði þar í raft og veif-
aði honum af svo miklu afli kring
um sig, að enginn þorði að hon-
um eða gat fest á honum liönd-
rr. I þetta skifti sóttu að honum
12 menu í einu, en allir voru þeir
fullvissir um. að ef þeir kæmu
of nærri honum, mjuidu þeir
hljóta beinbrot eða jafnvel bana.
— Sæmundur var ofurhugi mesti
og eftir því harður af sjer og
híaustur, enda talinn af ætt
Hrólfs hins sterka —
Sæmundur var mikill trúmaður
og hefir eflaust hneigst að ka-
þólskum sið, því að alla bestu
gripi sína eignaði hann Maríu
guðsmóður. Þannig var það með
bleikan hest ágætan, sem hann
átti og helgaði Maríu mej- og var
hann þvi altaf kallaður Maríu
Bleikur. Honum reið hann á
hverja ófæru sem var þegar hann
var drnkkinn, en aldrei var svo
mikill ofsi í Sæmundi í drvkkju-
slarki hans, að hann ekki væri
prúður og kyrr ef hann heyrði
tíðir sungnar eða húslestur lesinn.
Þorsteinn hjet bóndi, er bjó í
Marbæli á Laugholti og var kall-
aður svarti af því að hann þótti
nokkuð dökkleitur og ófrýnn, en
koria hans hjet Guðrún og var
fríð og bjarthærð, en það er haft
eftir henni að hún hafi haft orð
á því, „að koddinn væri mislitur“
þegar þau hjónin væru gengin í
eina sæng. — Þorsteinn var mesti
búmaður og bjó líka á góðri jörð.
Hann átti því altaf nóg hey og
lánaði oft eða seldi þeim sem
komust í vandræði — Einu sinni
var verið að messa í Glaumbæ og
var Þorsteinn „svarti“ í kirkju.
Prestur sagði þá í ræðu sinni „að
þeir hefðu alt gott, er Guði
treystu“ — en Þorsteinn sat í
kór og gall við: „og þeim sem
heyin hafa“! Að þessu var hlegið
mikið. — Einu sinni kom Sæ
mundur að Marbæli og var drukk
inn og heimtaði brennivín af Þor
steini, en liann kvaðst ekkert eiga.
Sæmundur vildi ekki trúa þessu
og ruddist inn í skemmu hans, en
þar gjörðist það sem ekki verður
sagt frá hjer, og þó að ekki j-rði
þar handalögmál fóru svo leikar
að Þorsteinn íjetti Sæmundi pott
flösku af brennivíni og bað hann
gjöra sjer gott af.
Þess er áður getið að Sæmund
ur ljet illa þegar hann kom í
kaupstaðina og þannig var það
lílra í Hofsós. Þar voru allir Dan-
ir hræddir við liann, því að hann
var svo æstur og mikill fj-rir sjer.
Það kom oftar en einu sinni fj-rir,
í Hofsós, að hann Ijet Maríu
Bleik synda með sig kringum
kaupfarið á legunni, meðan látið
var brennivín á kút hans, því að
altaf þegar hann fór í kaupstað.
hafði hann 3 eða 4 potta kút fyrir
aftan sig og kallaði þetta vasa
glasið sitt.
Eitt haust kom Sæmundur úr
Hofsóskaupstað og var unglings-
piltur með honum, er Magnús hjet
Björnsson, og hefir hann sagt
sögu þá er hjer fer á eftir. Sæ
mundur ætlaði yfir Vötnin á
Vallferju. en þau voru farin að
frjósa og komnar á þaú miklar
skarir. Hann kallaði á ferju og
kom Konráð bóndi á Völlum með
ferjuna jrfir, en með honum var
piltur. Konráð varð að brjóta
skörina til þess, að koma frain
ferjulini, en Sæmundur var drukk
inn, að vanda, og leiddist biðin
og æpti því „allósnoturlega“ á
Konráð og er sagt að hann hafi
svarað í líkri tóntegund. En er Sæ
mundur sá að Konráð var búinn
að koma fram ferjunni, hleypti
hann hann Bleik sínum í ána og
ætlaði sjer að mæta Konráði, en
þá reri hann úr vegi og sótti
drenginn, sem var með Sæmundi
og farangur þeirra. Bleikur synti
með Sæmund vestur að sköi-inni,
en gat ekki komist upp á hana af
sundinu, því að hvergi botnaði.
-Þegar þeir svo voru lentir, beiddi
Björn Konráð grátandi, að bjarga
húsbónda sínnm, en hann sagði að