Lesbók Morgunblaðsins - 28.08.1938, Blaðsíða 7
LESBÓK morgunblaðsins
271
«|fc.
*
Til vinstri: Á leið yfir Skeiðarárjökul. Að ofan:
Jaki á sandinum; miða má stærð hans 'við fólkið,
sem stendur hjá honum. .
hús. Þó eru þeir hálfir sokknir
í sand, eða meira, og sólin hefir
verið að hræða þá í alt sumar.
Þeir hafa því ekki verið nein smá
smíði þegar hlaupið skildi við
þá. Umhverfis þá hafa myndast
djúpar kvosir með kviksyndi.
Sums staðar eru jakarnir alveg
horfnir í sandinn og ekki eftir
annað en þessar sandbleytukvosir.
Það eru þær, sem hættulegastar
eru vegfaranda. Smám saman
skeflir þurum sandi yfir kvos-
irnar eða pyttana og myndar
hann þunna skán ofan á þeim.
Ekki sjest fyrir hvar þeir eru,
en ef einhver ríður út á þá, sekk
ur hann þar niður og er dauðinn
vís. Þannig fórst einu sinni mað
ur frá Skaftafelli, er hann reið
dálítið út fyrir slóðina. Sökk hann
niður ásamt hestinum, og kom
hvorugur upp aftur.
Á miðjum sandinum er sælu-
hús. Þegar það var reist, var því
valinn hæsti staðurinn. En síðan
hafa hlaup farið báðum megin
við það og hækkað upp sandinn,
svo að7 nú stendur sæluhúsið í
lægð. I sæluhúsinu er gestabók
og þar rituðum vjer öll nöfn vor
til minnis um fyrstu skemti
ferð Ferðafjelagsins um þessar
slóðir.
Ekkert stingandi strá sjest á
öllum sandinum vatnanna milli.
Leiðin liggur skamt frá jökul-
sporðinum og er hin ömurlegasta
sem hægt er að hugsa sjer. Stefn-
an er á Lómagnúp, þetta fagra
og sjerkennilega fjall, sem end-
ar í geisiliáum lóðrjettum hamra-
vpory
v co o •
Hannes á Núpstað kom á móti
oss austur yfir Núpsvötnin til
þess að fylgja oss yfir þau. Yeitti
^kki af því. Voru Núpsvötnin bæði
ijót og leið yfirferðar, og lang
versta vatnsfallið, sem vjer þurft
nm að fai’a yfir á allri leiðinni.
varð að selflytja fólkið yfir og
fara ýrnist niður eða upp eftir
fljótinu í krákustígum til þess
,ð finna besta vaðið. Tók yfir-
ferðin því all langan tíma. Gunn-
ar Gunnarsson skáld kvað svo
eitt sinn:
Skjökti jeg yfir Skeiðarársand
og skemti mjer eftir vonum,
og er nú kominn lífs á land
úr ljótu Núpsvötnonum.
Það voru blessuð viðbrigði áð
hafa jökulinn að baki sjer og ríða
aftur yfir grænar grundir undir
himingnæfandi fjöllum. Á Núp
stað. er einkennilega fagurt. Þar
gistum vjer öll um nóttina í besta
beina, og hafði fólkið þó ekki get-
að búið sig neitt undir komu
vora, því að ætlunin hafði verið að
gista á Kálfafelli. Þangað átti
bíll frá Reykjavík að koma á móti
oss. Lengra komast bílar ekki,
því að Djúpá, sem fellur skamt
fyrir austan Kálfafell, er óbrúuð
og ófær bílum.
Frá Núpstað heldum vjer árla
morguns. Farið var dálítið upp
með Djúpá til að skoða hana þar
sem hún fellur í fossi og þröngum
gljúfrum og er all hrikaleg. En
það stóðst á endum að bíllinn var
kominn að Kálfafelli er vjer rið-
um þar heim. TTrðum vjer nú að
kveðja hestana okkar og gerði
margur það með söknuði, því að
ólíkt skemtilegra er að ferðast á
hestum heldur en bílum, að þeim
alveg ólöstuðum.
Og þar sem vjer stigum á bílinn
læt jeg ferðasögunni lokið.
★
Jeg liefi lítið minst á fólkið,
sem vjer kyntumst í þessari ferð.
Ymsir hafa spurt mig að því, hvort
það sje ekki hjárænulegt og ó-
framfærið og ben utan á sjer öll
merki fásinnis og einangrunar.
Svarið við þeirri spurningu er
þvert nei. Fólkið er blátt áfram
Núpstaður.