Lesbók Morgunblaðsins - 12.03.1939, Blaðsíða 7

get ekki afborið að vera án þín
oftar“. Og hann þrýsti mjer svo
í'ast upp að sjer, að mig næstum
kendi til. Við vorum heit at' ham-
ingju. — Stundum er ,je<> að
liugsa um, hvað það er skrítið, ef
hann er búinn að gleyma öllu.
Svo var það einn dag, að jeg
beið óþreyjufull eftir að hann
hringdi til rriín eins og hanu vat
* anur. Það var dálítið, sem jeg'
ætlaði að segja honum. en jeg
sagði honum það ekki, og hann
skal aldrei, aldrei fá að vita það.
En hvað jeg man vel' eftir þess-
iim degi, hverjum einasta atburði,
er skeði þenna dag, og jeg liefði
t-kki vaknað svona vouglöð um
ncrguninn, ef jeg liefði vitað
1 vað mundi bíða mín seinna um
daginn. Það var þá, sem allir
framtíðardranmar mínir hrundu
til grunna, allir fallegu draum-
arnir mínir, sem jeg var bnin að
gæla s\ o mikið við.
Jég ansaði sjálf þegar liann
hringdi. Strax begar jeg heyrði í
honum' röddina. fann jeg að eitt-
hvað hafði komið fyrir, hún var
eitthvað breytt, eitthvað öðruvísi
en endranær. Jeg fjekk þrengsli
fvrir brjóstið. Hvað liefir komið
fyrir? hugsaði jeg, en reyndi að
láta á engu bera.
\’fð höfðum ekki hist kvöldið
áður, jeg vissi að hann hafði ver-
ið boðinn út með kúnningjum sín-
um, mjer fanst það ekkert gera
til, jeg trevsti honum svo vel.
Jeg fór að spyrja hann í gamni
hvernig hann hefði skemt sjer.
%
Ilvorti hann hefði kyst nokkra og
svo framvegis, eins og þú veist
að allir elskendur gera. Og hverju
heldurðu að hann hafi svarað?
Mjer finst ennþá eins og hnífur
sje rekinn í hjaitað á mjer, þeg-
ar jeg hugsa til þess.
Hann sagði við mig: „Þóra,
jeg verð að gera þjer eina játn-
ingu, jeg' var þjer ekki trúr í
gærkvöldi. Það var — —Jeg
misti hevrnartólið úr höndunum,
jeg gat ekki hlustað á meira. Jeg'
fann brennandi tár renna niður
vanga mína. Það var eitthvað, sem
slitnaði í brjóstinu á mjer, ein-
hver strengttr. Það var þjáning
svo stór, að jeg hefi aldrei fund-
ið aðra eins. Jeg reikaði eins og
LESBÓK MORGUNBLAÐSÍNS 79
Ferð um Ódáðahraun.
(Frh. af bls. 76) var ekki. Þetta var
landmælingaflugvjelin, sem sveif
yfir dvngjunni skamt austan við
okkur, í 4000 m. hæð. Mikill var
nú nmnurinn, að svífa gegnum
loftið á örfáum mínútum vfir þær
vegalengdir, sem við, á okkar sá'.'u
og þreyttu fótum, þurftum marg-
ar klst. til þess að yfirstíga, En
báðar aðferðirnar höfðu nokkuð
til síns ágætis og jeg lield eng-
inn okkar hafi kosið að slcifta.
-¥•
í tjaldstað komum við kl. 10 f.
h. og vorum ferðbúnir þaðan kl.
3. Var nú stefnan tekin vestur
yfir hraúnin. vestan við Kollóttu-
dvngju, í Suðurárbotua. Um þá
leið skal jeg ekki fjölyrða, en jeg
lield við liöfum komist í kynni
við flestar tegundir af hraunum,
sem fyrirfinnast á landinu, sljett,
úfin. mosaváxin, gróðurlaus og
sandorpin hraun, Þannig þrömm-
uðum við áfram hvíldarlítið vfir,
að því er virtist, endalaus hraun
1 9 klst., en kl. 12 á miðnætti sá-
um við glampa af vatni fram-
dn.kkin manneskja, jeg vissi ekk
ert hvað jeg átti að gera af mjer.
Jeg var sljó og svo óendanlega
þreytt. Jeg liefði helst af öllu
viljað deyja. leggjast ofan í raka
og tnjúka moldina og sofna,
glevma. — — — Fyrst í stað
gat jeg ekkert hugsað, enga sjálf-
stæða hugsnn. Það var hvldýpis
tóm inni fvrir. Alf í einu mundi
jeg eftir brjefunum. Brjefin hans,
hugsaði jeg og æddi inn að skápn-
um, sem jeg geymdi þau í. Jeg
tók þau öll, hvert einasta, jeg
kreisti þau saman og kastaði þeim
í eldinn.
Það setti að mjer óstöðvandi
hlátur, þegar jeg sá rauðar eld-
tungurnar læsast um þau, svo var
eins og eitthvað losnaði fyrir
brjóstinu á mjer, eitthvað sem
hafði verið herpt saman, jeg hneig
niður í stólinn þarna og horfði á
þegar þau brunnu upp, öll fal-
legu orðin hans. — —
Það var blossandi bál, en það
sloknaði fljótt eins og ástin hans.
Hulda Bjarnadóttir.
u’idan, og hálftíma síðar konnim
1 ið að syðstu upptökum Suðúrár.
Voru drykkjarföng okkar þá
mjög að þrotum komin, þrátt fyr-
ir ítrustu sparsemi. Við tjölduðum
í snatri, þvoðum af okkur mesta
ferðarykið og 'pöinbuðu m silfur-
tært og ískált lindavatnið. Allan
daginn hafði verið besta skygni
og hagstætt veður.
'Á miðvikndag, 3. ágúst, kl. 8 að
morgni hjeldum við svo niður með
Suðurá og kömum kl. II í Svart-
árkot. I Svartárkoti fengum við
glænýjan silung og skýr að boíða,
og hefði jeg varla getað kosið
mjer mat, sem var meira að mínu
skapi.
Jeg hirði nú ekki að segja sög-
una lengur, því þótt við, vegna
bílbilunar, yrðum að t.jalda einu
sinni ennþá. niðri í miðjum Bárð-
ardal og liggja þar í 3 klst., kem-
ur það ekki öræfaferðinni við.
Það sýnir aðeins, að hin miklu og
hraðvirku samgöngutæki nútím-
ans eru ekki altaf öruggari í
rekstri eða ábyggilegri en þau
tæki, sem náttúran hefir lagt
mönnum til.
' Þet’ta er þriðja ferð mín fót-
gangandi þvert yfir Ódáðahraun
og vonandi ekki sú síðasta. I öll
skiftin hefi jég valið mjer leiðir,
sem eru, vægasr sagt, sjaldfarn-
ar og sem tæplegf, verða farnar á
hestum eða öðium farartækjúm.
Allar hafa þessar ferðir'verið erf-
iðar, en þrátt fyrir það mjög á-
nægjulegar, og get jeg fyrst og
fremst þakkað það góðum ferða-
fjelögum og hagstæðu ferðaveðri.
Þótt ferðalagiö gangi seint á
þenna máta, þá fvlgir því þó sá
kostur, að jeg hefi getað notið
alls þess, sem jeg sá, og sjeð eitt
og annað, sem jeg aldrei hefði
fengið að sjá, ef jeg hefði ferðast
á hestum og fylgt troðnum leiðum,
og þó veit jeg, að ennþá hefi jeg
aðeins sjeð lítið hrafl af þeim
undrum, sem Ódáðahraun geymir.
Ólafur Jónsson
Forstjóri Ræktunarfjelagsins.