Lesbók Morgunblaðsins - 03.03.1940, Síða 6

70
LESBÓK MORGH7NBLAÐSIN8
sjelegasta og ógreinilegasta er rit-
hönd Adolf Hitlers, en svi íburð-
armesta rithönd litla austurríska
kanslarans, Dollfuss. Þegar hann
skrifaði }>að í Vín skömmu áður
en hann var myrtur, hló hann
vfirlætislega og sagði um leið:
„Jeg er lítill inaður vexti, en
jeg skrifa stóra stafi“.
Síðar, meðan á þessari Lundúna-
dvöl Gandhis stóð. átti jeg tal við
hann í íbvvð hans í Knight Bridge.
Hann heilsaði mjér með hinni ein-
kennilegu Hindviakveðju. sem felst
í því að lvfta höndum með lóf-
ana saman eins og í bæn. Hann
settist á gólfið. og til þess að
bvrja með tók jeg mjer sæti á
stól, en settist síðan á gólfið við
hliðina á honum.
Meðan að Gandhi, þessi rýra og
brúna niaiinvera, talaði. þevtti
hann án afláts rokk sinn með hin-
■ivin beinabervi fingrum sínum.
Þegar jeg bar upp fvrir hann
spurningar, sem hann þurfti að
hugleiða nánar, slitnaði stundum
þráðurinn sem hann spann. Og á
meðan hann fjekkst við að hnýta
hann saman gafst honum tóm til
að hugsa sig um svarið.
Gandhi er sá persónuleiki sem
mjer hefir virst mest heillandi
allra þeirra frægu manna, sem
jeg hefi hitt. Og nm leið einn
hinn dularfylsti. Hann talaði
hægt, með áherslum á ágætri
enskvv (hann lagði í æsku stund
á lögfræði í Englandi), en drap
nokkuð í skörðin vegna þess, að
hann vantaði margar tennur.
Augu hans voru hálflukt og að-
eins öðru hverju mætti jeg hinum
mildu bnínu augum hans, er hann
leit upp til þess að leggja áherslu
á eitt eða annað í máli sínu. Ann-
ars líktist hann helst innþornaðri
hnetubrvvnni múmíu, en augu hans
voru gáfuleg og tindruðu af gletni.
Sköllótt höfuð hans var eins og
egglaga og brún húðin lá í hrukk-
um um hrufótta kúpuna. Yfir-
skeggið lafði í tjásum niðvvr yfir
tannlausan munninn.
„Tndland á lengsta samstæða
menningartímabil heimsins“, sagði
hann um leið og hann sneri rokk-
hjóli sínu. „Þegar naktir villimenn
bygðu Evrópu áttum við glæsilega
menningu. Við hvorki óskum nje
Frá Álandseyjum.
—
i
Frá Álandseyjum. Þessar eyjar voru ein orsök þess að Rússar fóru
í stríð við Finna. Álandseyjarnar hafa mikla hernaðarlega þýðingu.
þörfnumst vjelamenningar Evrópu.
Við viljum aðeins þroskast í sam-
ræmi við uppruna okkar og þjóð-
areðli. Þjóð mín er að uppruna
samstæð, fyrir mjer vakir að vekja
hana til afturhvarfs, til síns upp-
runalega eðlis. Vjelamenning nú-
tímans hentar okkur ekki. Við
þörfnumst ekki vjela hennar og
klæða nje tóbaks hennar og
brennivíns“.
Á meðan að Gandhi dvaldi í
London að þessu sinni sat hann
miðdegisboð hjá amerísku blaða-
mönnunum þar í borginni. Hafði
hann lofað að halda þar ræðu. í
fylgd með honum var dóttir ensks
aðmíráls, sem aðhylst hafði hreyf-
ingu hans og gengið í „Ashram“
hans. Hvvn hafði tekið upp sið-
venjur Hindúa í klæðaburði.
Á borðum voru einungis jurta-
rjettir framreiddir án feiti úr
dýraríkinu. Þegar Gandhi reis úr
sæti sínu hóf hann mál sitt á
þessa leið: „Jeg hefi ekkert nýtt
eða markvert að tjá yður, í raun
rjettri er engin ástæða til þess að(
skrifa niður það sem jeg segi. Jegli
hygg að blaðamönnum sje holt að
temja sjer rósemi hugans við og
við. Mjer finst að í dag ættum
við að halda þöglan dag. Þess
vegna bið jeg yður að skrifa ekki
niður það, sem jeg nvv ætla að
segja hjer“.
Enda þótt að við værum einmitt
hingað komnir til þess, ljetum við
allir að þessari kyndugu ósk
Gandhis.
Þessi kynlega, dularfulla mann-
vera virðist nú vera niðri í öldu-
dal í hafróti mannlífsins.
En trú mín er sú, að sagan
muni skipa honum við hlið mikil-
menna þessarar aldar. Þjóð hans.
sú þjóð, sem hann lifir og starfar
með, hefir gefið honum nafnið
Mahatma — hinn hugumstóri.
(Lauslega þýtt).
— Eruð þjer hjeðan úr bænum?
— Já, að nokkru leyti.
— Hvað meinið þjer með því,
að nokkru leyti?
— Þegar jeg kom hingað fyrir
Í10 árum vóg jeg 50 kíló, nú er
jeg 95!