Lesbók Morgunblaðsins - 05.07.1942, Blaðsíða 7

LÍSSBÓK MORGUNBLAÐSINS
215
heldur erindi og að lokum þessa
ósk um ,,vorwárts“ landinu til
handa.
Ef til vill eru erindin illa
þýdd — um það er mjer ekki
kunnugt; en þegar menn fá í
upphafi eingöngu jarðfræðilegt
sjónarmið í meðvitund sína,
mundu menn tæplega óska hrær
ingu ,,Vorwárts“ til handa landi,
sem áður hefur verið skekið af
jafn mörgum skaðvænum jarð-
eldum, sem orka upp á við,
hreinum eldgosum. Og ef til
vill enn meira út til hliðar.
Það er ervitt fyrir ráðherra
að vera skáld. Það ætti að vera
auðveldara skáldi að vera ráð-
herra.
Jeg hefi heyrt úr ýmsum átt-
um, að Hannes Haístein sje
ágætur og gagnmentaður mað-
ur og skáld gott. En þýska
kvæðaþýðendur ætti að lífláta
við hægan eld.
Nú, en jeg er heiðingi, sem
allir vita!
Við förum inn til gullsmiðs
og kaupum hvor sína svipuna,
það er keyri með silfurbúnum
spanskreyrslegg. Það er metnað
ur hvers Islendings að eiga fall-
ega svipu. Við keyptum margt
í þeirri búð. Calle Daniel keypti
fallega biblíu frá 17. öld, hana
lætur hann auðvitað leggja í
kistu með sjer. Jeg keypti fall-
egan hníf og Wulff keypti lít-
inn útskorinn kistil, alt fyrsta
flokks. Við urðum ákafari og
keyptum alt fjemætt, sem mað-
urinn í búðinni átti. Jeg eign-
aðist annan kistil og eina svipu
í viðbóty við keyptum gamla
skartgripi og bækur. Við keypt-
um nærri því alt í búðinni. Og
eigandinn Var þarna rólegur
og seldi og seldi.
Hann vildi ekki hafa neitt
eftir handa sjálfum sjer. Þetta
köllum við heimspekingar
ósíngirni.
Þegar við komum út á göt-
una, mættum við áftur mann-
inum með nefið. Hann virtist
ekki vita af því sjálfur, en bar
það fyrir sjer eins og merki —
og skautst inn í gistihúsið okk-
ar, sennilega til þess að láta það
stækka.
Akureyri er fræg af hávöxn-
um reynitrjám. Fyrir utan hús
eitt óx reyniviður nálega jafn-
stór þeim, sem faðir minn gróð-
ursetti heima fyrir 30 árum.
Og jeg get skilið, að það hlýtur
að gleðja menn, sem ekki hafa
skóg, að sitja í forsælunni undir
þessum reynitrjám.
Við förum inn í tvær versl-
anir, Edinborg og Hamborg. —
Þar fæst alt. Þar er á boðstólum
dýr heimavinna og ljelegar
erlendar vörur. I annari versl-
uninni keypti jeg gamlan bauk,
silfurbúinn. Það er fullyrt, að
Svíar hafi fyrrum drukkið úr
hornum. Þessir niðjar Norð-
manna taka í nefið úr hornum.
Þeir nota eða rjettara sagt not-
uðu einnig drykkjarhorn. Jeg
eignaðist eitt slíkt á Siglufirði.
Ástríður í Möðrudal
Guðmundur Friðjónsson sendi Lesbók eftirfarandi
grein um Ástríði í Möðrudal, í tilefni af kafla er hjer
birtist nýlega úr ferðasögu, og fjallaði um Aðalbjörgu
Sigurðardóttir.
T eg las með mikilli eftirtekt og
J ánægju Lesbókar frásögnina
um þá heimasætu, sem tekin er af
vörum útlendings, sem vissi hvað
hann söng. Svo má að orði kveða,
að Aðalbjörg í Möðrndal hafi
verið nágrannastúlka Bjarts í
Sumarhúsum, því að það er opin-
ber leyndardómur, að fyrirmynd
H. K. L. að Bjarti bjó í Vetur-
húsum í Möðrudalsheiðinni og hjet
Bjami. Svo vissir eru gárungar
um þetta, að þeir kölluðu Bjarna
Bjart í Sumarhúsum, þegar hann
var fluttur niður í bygð og varð
fyrir ákalsi gárunga á förnum
vegi. Bjarni er enn á lífi, því
nð hann var eigi jafnaldri Aðal-
bjargar í Möðrudal. Þess vegna
drep jeg á þetta, að mannlýsingar
breska ferðalangsins og skáldsins
sem segir sögu Bjarts og Napó-
leons, sem kom á fjórum fótum
sunnan yfir Klofajökul, morandi
í lús, stinga mjög í stúf hvor
við aðra.
Breski maðurinn rennir hýru og
glöggu gestsauga til lífsins sjálfs
og leiðir lesendur sína inn í heil-
næmt andrúmsloft fólks, sem aldir
aldanna hafa fóstrað við móður-
brjóst náttúrunnar. Þar gengur
dóttir strjálbýlisins til beina, feim
in og kurteis, ósmurð í framan
og alls ekki opinmynt, með hár-
fljettur sem liðast um herðar og
bak. Og faðir meyjarinnar er bóka
vinur, veðurglöggur og athugull
á allar lundir, húsfreyjan kosta-
rík og drotningar-ígildi. Þessi
skilningur útlendingsins á stöðu
og aðstöðu fólksins í strjálbýlinu
ornar huga vorum, sem lítur um
öxl og skimar í 80 ára fjarska,
inn í þá tíbrá, sem hvikar yfir
lífrænum sviðum hálfgildings ör-
æfa. Margt hefir gerst í Möðru-
dal sem þjóðtrúin hefir haft á
spöðunum. Þar var Möðrudals-
Manga, og þar bjó klerkur með
gýgi eða álfkonu, svo að árum
skifti. En Aðalbjörg þessi hin
væna lifði þar í því andrúmslofti
sem vjer drögum að oss og öndum
frá oss í raun og veru. Hún var
þar heimasæta og giftist þar og
dó þar.
Ritstjóri Lesbókar, sem náð hef-
ir í þessa dýrmætu ferðaminning
Bretans, lætur þess getið, að hann
viti ekki annað en þetta um Aðal-
björgu.