Lesbók Morgunblaðsins - 06.09.1942, Blaðsíða 6

278
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Sjúklingur læknisins
Smásaga eftir Barbara Ann Benedict
C'ÓLK, sem hugsar mjög
mikið og gerir sjer grillur
út af öllum sköpuðum hlutum,
hlýtur allt af að líða mikið
vegna þess eiginleika. Lækna-
skýrslurnar sýna að níu af
hverjum tíu þessara manna
eiga vanda fyrir taugaáfölium.
Fimm af hverjum tíu enda ævi
sína á geðveikrahæli, og þrír af
hverjum tíu deyja ungir.
Tökum til dæmis Normu
Field. Norma var ástfangin af
ungum lækni, Ronald Reid. —
Hún hafði elskað hann í þrjú
ár. En hún hafði aldjei sagt
neinum frá því, enginn hafði
minstu hugmynd um það. Hvers
vegna? Ef til vil vegna þess, að
hún kærði sig ekki um að verða
að athlægi. Hún vissi að Ron-
ald kærði sig ekki hót um hana
og hún kærði sig ekki um að
láta gera gys að sjer.
Norma var alvöru^efin og fá-
skiftin stúlka. Skynsöm þar að
auki. Ef skynsemin hefði ekki
ráðið gerðum hennar, myndi
Ronald hafa orðið þess áskynja
að hún var hrifin af honum.
Norma skildi síst hvað kom hin-
um hjúkrunarkonunum til þess
að elta hann á röndum og sýna
honum ást sína á allan mögu-
iegan hátt. Beverley Stark þó
öðrum fremur.
Norma brosti blítt framan í
Beverley dag nokkurn, þegar
hún kom til hennar og sagði:
„Heyrðu Norma, þú ert eini
PAPEY.
svo heim berfættur á öðrum fæti.
Fleira af þessu tagi var mjer sagt
á þessum slóðum — en enn sem
komið er hafa sjálfsmorðstilraun-
ir þessara voluðu fávita mishepn-
ast. í hverju dufli eru fleiri hundr
uð pund af sprengiefni. Þykir
það ágætis uppkveikja, þar sem
það er notað til slíks!
kvenmaðurinn í þessum brjál-
aða hóp, sem hefir nokkra glóru
í höfðinu. Mig langar til þess
að biðja þig að gefa mér góð
ráð“.
„Með ánægju, Beverley",
svaraði Norma. „Mjer er sönn
ánnægja í «því. að hjálpa þjer
eins og jeg get“.
Beverley horfði rannsakandi
á hana um stund. „Heyrðu
Norma, það er eitt, sem jeg hef
oft hugsað um, en aldrei kom-
ist að neinni niðurstöðu. Hvern-
ig stendur á því, að þú ert ekki
trúlofuð? Það er fjöldi ungra
manna, sem vilja fá eiginkonu,
en ekki aðeins einhvern kven-
mann til þess að skemta sjer
með. Jeg er viss um að þú yrð-
ir llyrirmyndar eiginkona. —
Hvers vegna ertu ekki farin að
líta í kringum þig?“
„Viðvíkjandi hverju ætlaðir
þú að fá ráð hjá mjer?“ —
spurði Norma, og ljet sem hún
hefði ekki heyrt spurningu
Beverleys.
Beverley hló. „Jeg heyri að
þú vilt ekkert um einkalíf þitt
tala. Jæja þá. Það var viðvíkj-
andi honum Ronald Reid. Jeg
er ákaflega ástfangin af hon-
um. Finst þjer hann ekki dá-
samlegur?”
„Ja, jeg verð að viðurkenna,
að jeg hef aldrei litið hann þeim
augum“(i sagði Norma sakleys-
islega“.
„Jæja, hvað sem því líður“,
sagði Beverley, „þá hef jeg
sterkan grun um það, að hann
sje ekki eins hrifinn af mjer
eins og hann var. Að vísu býð-
ur hann mjer út ennþá, og kall-
ar mig „elskuna sína“, en jeg
get ekki varist því að álíta að
tilfinningar hans sjeu mest á
yfirborðinu. Hvað á jeg að
gera í þessu máli, Norma? —
Hvað mundir þú gera í mínum
sporum?“
Það kom fát á Normu.
„Jeg? Æ, Beverley, jeg veit
eiginlega ekki. Jeg býst við að
jeg myndi reyna að telja hon-
um trú um, að jeg væri held-
ur ekkert yfir mig ástf'angin af
honum. Það myndi ef til vill
fá hann til þess að finna, að
hann elskaði þig. Svo myndi jeg
— einhvern tíma seinna láta
hann komast að því, að jeg
elskaði hanp þrátt fylnr alltí
— án þess þó, að hann vissi að
jeg gerði það vísvitandi“.
Beverley ygldi sig. „Þetta
er gamalt herbragð, en það
kann engu síður að gera sitt
gagn. En hvernig ætti jeg að
fara að því, að láta hann finna
að jeg elskaði hann aftur, án
þess að hann hjeldi að jeg gerði
það vísvitandi?"
Norma hleypti brúnum. —
„Það er að vísu hið erfiðasta.
En það hlýtur að vera eitthvert
ráð til þess. Jeg held jeg verði
að hugsa málið.“
Beverley gekk burtu og
Norma sat. ein eftir. Hún sat
lengi í djúpum þönkum. Hún
fekk óviðráðanlega löngun til
þess að æpa og hrína, en stilti
sig þó um stund. En eftir dá-
litla stund, stóð hún upp, kast-
aði sjer ofan á rúmið sitt og
byrjaði að kjökra. Smátt og
smátt hækkaði kjökrið, svo að
það nálgaðist það, að geta kall-
ast öskur, en var þó næst því
að vera það sem menn kalla óp.
Frú Flanagan, sem var að
strjúka lín í hinum enda húss-
ins, heyrði hávaðann og kom
hlaupandi í dauðans ofboði. —
Þegar hún sá Normu liggja æp-
andi í rúminu, æddi hún af stað
til þess að ná í votan klút, og
heitt vatn. Hjti og kuldi drógu
ekkert úr ópum Normu, heldur
jukust þau öllu heldur um
helming.
Frú Flanagan vissi ekki