Lesbók Morgunblaðsins - 06.09.1942, Blaðsíða 7

1
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
219
hvað hún átti til bragðs að taka.
Skyndilega datt henni það
snjallræði í hug, að sækja
lækni. Meðan hún var að bíða
eftir því, að þenni væri svar-
að á símstöðinni, sá hún af til-
viljun miða á símborðinu, sem
á var letrað: Dr. Ronald Reid,
Highland 220—R. — Um leið
heyrðist rödd símastúlkunnai':
„Hvaða númer vilduð þjer fá?“
og þá svaraði frú Flanagan:
: Highland, 220—R.“
Þegar dr. Reid kom, fimm
mínútum síðar, heyrði hann óp
Normu alla leið út á götu. —
Nokkrum augnablikum síðar
stóð hann við rúmstokk hennar
og hristi höfuðið. „Taugaáfall“
— sagði hann við hina dauð-
skelkuðu frú Flanagan. „Gerið
þjer svo vel að hita ofurlítið
vatn handa mjer“.
Frú Flanagan kinkaði kolli
og snaraðist fram í eldhúsið.
Dr. Reid settist niður á rúm-
stokkinn, og tók annari hend-
inni utan um úlflið Normu. en
með hinni strauk hann enni
hennar. Það smádró úr ópum
Normu.
Eftir dálitla stund heyrðist
aðeins til hennar lágt kjökur,
og orð og orð á stangli. — Dr.
Reid hlustaði með athygli og
undarlegur svipur færðist yfir
andlit hans. Einu sinni roðnaði
hann. Hann þakkaði guði fyrir
það, að Norma var þögnuð,
þegar frú Flanagan kom inn
með vatnið.
„Hún er með óráði“. sagði
hann. „Jeg ætla að gefa henni
einhver róandi svefnlyf, og
mjer þætti vænt um ef þjer vild
uð sitja hjá henni það sem eftir
er dagsins".
Daginn eftir kom dr. Reid
aftur til þess að vitja um líðan
sjúklingsins. Norma hafði fulla
rænu, en var lasburða. Lækn
irinn stóð við hjá henni öllu
lengur en hann var vanur, þeg-
ar venjulegir sjúklingar áttu í
hlut. Hann ráðlagði henni
langa hvíld, og vissar fæðuteg-
undir.
Tveim dögum síðar kom
hann aftur og sagðist vera bú-
inn að finna rólegan stað handa
henni meðan hún væri að jafna
sig — lítið gistihús uppi undir
fjalllendinu. Hún þyrfti ekkert
að gera þar nema bara hvíla
sig. Hann myndi ef til vill —
bætti hann kæruleysislega við
— líta til hennar einu sinni á
dag til þess að vita hvernig
batanum miðaði áfram.
Norma var send á þennan
umrædda stað, og dr. Reid kom
til hennar daglega — oft kom
hann seinni hluta dagsins og
fór ekki fyr en seint um kvöld-
ið. Hann sagði, að honum geðj-
aðist vel að staðnum, og auk
þess hefði hann gaman af því
að Norma sýndi honum alla
fallegustu staðina í landareign-
inni.
Einn þessara daga— þegar
hann hafði komið snemma —
en var ekki farinn að sýna á
sjer fararsnið kl. 11 um kvöld-
ið. Þá stóðst hann ekki mátið
lengur.
„Norma“, sagði hann. „Jeg
get ekki beðið lengur með
það, sem jeg ætla að segja
þjer. Jeg vildi gjarnan hafa
beðið þangað til þú værir alveg
búin að ná þjer eftir veikindin,
en jeg get það ekki“.
,,ó“, sagði Norma óstyrk,
„mjer er alveg batnað. Hvað er
það? “
br. Reid ræskti sig og aðdá-
unarglampa brá fyrir í augum
hans. „Sannleikurinn er sá,
Norma, að jeg elska þig. Satt
að segja hef jeg verið ástfang-
inn af þjer í meira en ár. Þú ert
svo ólík hinum stúlkunum —
svo rólynd og fáskiftin. Jeg —
það er að segja—“. Hann þagn-
aði, ruglaður, og Norma sagði
skjálfrödduð „já?“
„Jæja, þú skilur — æ, hvað
á jeg að segja, Norma — jeg
hjelt að þjer þætti ekkert vænt
um mig — og þessvegna sagði
jeg þjer það ekki. En þegar þú
varst veik, með óráði — þá
sagðirðu — viðurkendirðu, að
þú elskaðir mig líka.“
Norma roðnaði og leit und-
an. Dr. Reid horfði á hana um
stund — síðan tók hann utan
um hana og kysti hana. Það lá
við, að það liði yfir Normu af
fögnuði.
Eftir dálitla stund sleppti
hann henni aftur. „Ástin mín“,
sagði hann. „Geturðu ekki fyr-
irgefið mjer það, að jeg skyldi
ekki geta haldið tilfinningum
minum í skefjum lengur?“
Norma kinkaði kolli. „Jeg
held að jeg gæti fyrirgefið þjer
hvað sem væri. Enda skil jeg
þetta ofur vel, því að það kem-
ur einnig stundum fyrir mig,
að get ekki ráðið við tilfinning-
ar mínar.“ Hún brosti og hugs-
aði um ráð, sem hún hafði gef-
ið Beverley Stark — en notað
sjálf, orsökin til þess að papp-
írsmiði með nafni Dr. Ronald
Reid lá — af tilviljun!, — fyr-
ir framan frú Flanagan, og að
hún talaði af sjer, þegar Ron-
ald áleit hana með óráði!
Smælki
Eftir kvöldverðinn.
Nokkrir karlmenn sátu eftir
kvöldverð í heimboði og röbbuðu
um alla heima og geima. Loks bar
ástina á góma.
— Jeg viðurkenni, sagði hús-
bóndinn, að jeg hefi kyst margar
stúlkur á æfinni, stúlkur í Ind-
landi, fegurðardrotningar á Spáni
og Ítalíu og franskar ungmeyj-
ar, — en jeg fullyrði það, að best
fellur mjer að kyssa konuna
mína!
Ungur gestur hallaði sjer fram
á borðið og sagði með ákefð:
— Það veit sá sem alt veit,
að jeg er yður sammála!
★
Drykkjumaðurinn við vin sinn:
— Jeg talaði lengi yfir hausa-
mótunum á gestgjafanum á Rauða
ljóninu í gær. Jeg hugsa, að við
höfum talað saman í hálftíma.
— Og hvað hafðir þú til að
segja við hann? spurði vinurinn.
— Meira en nóg. Satt að segja
var það aðallega jeg, sem hafði
orðið. En hann hlustaði með at-
hygli. Jeg skelti á hann hverri
röksemdinni á fætur annari.
— Jæja, hvað sagði hann, þegar
þú laukst máli þínu
— Hann sagði „Nei“.