Lesbók Morgunblaðsins - 21.02.1943, Page 7

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
55
Sannanir fyvir lífi eftir dauðann
Sbr. orðasklftl K. ísfelds og síra Kristlns
Daníelssonar í Alþýðublaðinu.
I.
að er ekki erfitt að skilja
óbeit margra þeirra á trú-
arbrögðunum, sem áhuga hafa á
vísindum. Með sigri kristindóms-
ins færðist andlegt myrkur yfir
löndin, sem verið höfðu aðal-
stöðvar vestrænnar menningar.
Trúin á það, að helgirit Gyðinga
væru guðs orð, þ. e. samin af
sjálfum Guði, reyndist hin skað-
legasta fyrir mannlega þekking-
arleit. Háskólamir í Aþenuborg
og Alexandríu, sem eldri voru
orðnir en nokkrir þeir háskólar,
sem nú eru til, voru lagðir nið-
ur, og sagnfræðingarnir nefna
aldir hinnar einvöldu trúar, bein-
línis myrkraaldimar, the dark
ages. Og þegar loksins fór að
rofa til, ofsótti kirkjan af hinni
mestu grimd mennina sem tóku
aftur að leita þeirrar þekkingar,
sem öllu maxmkyni er svo nauð-
synleg.
Til þessa, sem vikið var á, er
að miklu leyti að rekja þá ó-
beit, sem margir hafa á öllu tali
um líf eftir dauðann. Því að slíkt
hafa menn talið einungis trúar-
atriði. En það er þó misskilning-
ur. Jeg er á sama máli og A. R.
Wallace, Sir Oliver Lodge og
fleiri merkir vísindamenn, um
það, að ekki verði með skynsemd
e^ast um líf eftir dauðann. Þá
er einnig óhætt að nefna Sir
William Crookes, sem var hinn
mesti ágætismaður, og vísinda-
maður í fremstu röð. Því verð-
ur heldur ekki neitað, að sumt
sem gerst hefir á miðilsfundum,
er auðskýrt, ef menn líta svo á,
að um samband við framliðinn
hafi verið að ræða, en óskiljan-
legt að öðrum kosti. Þýskur
spíritisti, sem jeg man því mið-
ur ekki hvað hjet, segir t. d.
frá því, að af munni miðils tal-
aði eitthvert sinn einhver, sem
kvaðst hafa verið tónskáld, og
lifað á 18. öld. Sagði hann margt
af ævi sinni og verkum. Enginn
viðstaddur kannaðist við mann-
inn, eða hafði heyrt getið um
verk hans. Með mikilli fyrirhöfn
tókst þó að grafa það upp, að
flest var það rjett, sem hinn sof-
andi miðill hafði sagt um mann
þenna, svo sem væri það hann
sjálfur sem talaði.
Annað dæmi skal nefnt, þar
sem jeg þarf ekki að treysta á
minnið. Til er eftir franskan mál-
ara, P. E. Cornillier, þykk bók;
sem heitir: La Survivance de
l’Ame et son évolution apres la
mort. (Líf og þróun sálarinnar
eftir dauðann). Er margt í bók
þessari mjög fróðlegt. Þar seg-
ir (s. 494 og síðar) frá því, að
miðillinn talar eitthvert sinn svo
%
sem væri hún framliðin kona.
Segir kona þessi margt af sjer,
hvenær hún hafi dáið, hve göm-
ul, hvað hún hjet, hvar hún átti
heima, hvað hún stundaði, hvað
varð hennar banamein. Hún seg-
ir af syni sínum, manni, og
presti, sem verið hafði vinur
hennar eftir að hún skildi við
manninn. Málaranum, konu hans,
og einnig miðlinum, var þessi
framliðna kona algerlega ókunn.
Þó tókst þeim hjónunum að kom-
ast að því, að alt var það satt
og rjett, sem miðillinn hafði
sagt, svo sem kona þessi talaði
af vörum hennar: „Tout, absolu-
ment tout, est exact en tous
points“, segir Cornillier, (s. 506).
Fyrir mjög skrítna tilviljun
komst C. jafnvel að því, að það
stóð heima sem hún hafði sagt
um prestinn,
II.
Svona mætti halda áfram
lengi. En þó ríður meira á því,
að reyna að fá menn til að skilja,
hversu alt þetta mál horfir ger-
samlega öðruvísi við, þegar fund-
ið er eðli svefns og drauma.
Allir menn eru miðlar. Miðils-
ástandið er manninum eins eig-
inlegt og t. d. andardrátturinn
Hinn svonefndi andamiðill er
öðrum frábrugðinn í því, að það
má tala við hann þó að hann
sofi, og fá þannig að vita hvað
hann er að dreyma. Kemur þá
í ljós, að þótt svo virðist sem tal
að sje við hinn sofandi mann
sjálfan, þá er það í raun rjettri
draumgjafi hans, sem talað er
við. Stundum, og að vísu ekki
allsjaldan, segist þessi draum-
gjafi eiga heima í öðru húsi,
annari borg, öðru landi, jafnvel
annari heimsálfu, og hefir nokkr-
um sinnum, með eftirgrenslan
tekist að hafa uppi á draum-
gjafanum og ganga úr skugga
um, að það var rjett sem sagt
var, og að ekki var um „anda“
framliðins að ræða, heldur lif-
andi mann. Miklu fleiri eru þó
þeir draumgjafar, sem menn
hafa haft tal af á miðilsfundum,
er segjast vera framliðnir. Kem-
ur þessi miðilreynsla vel heim
við vora eigin drauma, því að
ef vjer athugum nógu vel, verð-
ur oss fullkomlega Ijóst, að oss
dreymir nálega altaf það sem er
oss ókunnugt úr vöku. Og eigi
einungis það, heldur er oft hægt
að átta sig á því, að það sem
oss dreymir, e_r ekki til á þess-
ari jörð. Eða með öðrum orðum,
að draumgjafi vor á heima á ein-
hverri annari jarðstjörnu al-
heimsins. Það er vísindaleg stað-
reynd, sem aldrei mun verða
haggað, að í svefni höfum vjer
samband við lífið í öðrum stöð-
um þessa svo furðulega mikla
heims sólna og jarðstjama. (Sbr.
kaflann „Sannfræði og vanfræði
um eðli drauma“ í bók minni
Framnýal, 1941).
III.
Jeg hefi nú í 30 ár kynt mjer
eftir því sem kostur var á, það
sem eftir framliðnum er haft
um lífið eftir dauðann, og er nið-
urstaða mín sú, að þar sje um
mjög mikilsverðan fróðleik að
ræða, ef lesið er með greind og