Lesbók Morgunblaðsins - 23.05.1943, Page 7

íbúa annara jarðstjania, hafa
leitt í ljós ótvíræðlega.
Enginn vafi getur á því leikið,
að hugsanasamband á sjer stað,
og að eigi einungis geta engar
fjarlægðir hjer á jörðu komið í
\eg fyrir það, heldur jafnvel ekki
fjarlægðir himingeimsins hnatta
á milli. Og er þetta að rekja til
þess, að annarsvegar er flutn-
ingur eða „tilsending" hverskon-
ar orku, það sem kalla mætti
undirstöðulögmál sköpunarverks
ins og svo hinsvegar þess, að
i'ullkomin samstilling er mark-
mið það sem stefnt er að og
stefna ber að.
Eitthvað það þarf að koma
fram, sem öllu mannkyni geti
orðið sameiginlegt áhugamál, og
það er ekki vafi á því, að sam-
bandið við fullkomnara mannkyn
á öðrum. jarðstjörnum alheims-
ins mundi svo verða, ef hægt
væri að fá menn til að skilja
að þar er ekki um neinar firrur
að ræða eða hugarburð sem ekki
sje mark á takandi, heldur blátt
áfrám nýmæli í vísindum af allra
framfarahæfustu tegund. Og það
er víst, að mikið mundi muna
um annan eins afreksmann og
Sir Hubert Wilkins, ef hann hall-
aðist á þá sveif, einsog ekki
virðist með öllu ólíklegt að orðið
geti.
11.—12. apríl ’43.
Helgi Pjeturss,
Ungur læknir: Hvers vegna
spyrðu altaf sjúklinga þína að
því, hvaða mat þeir hafi síðast
haft til hádegisverðar ?
Gamall læknir: Það er nauð-
synleg spurning, því að á þann
hátt kemst maður að því í hvernig
efnum sjúklingarnir eru og getur
samið reikninginn eftir því.
★
Villi litli: Hvað er lögfræðingur,
pabbi?
Faðirinn: Lögfræðingur er mað
ur, sem fær tvo menn til þess
að afklæða hvern annan og hleyp-
ur síðan burt með fötin.
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Vorvísur.
Vermir höndin vinahlý
vel það dæmin sanna.
Nú er sól og sumar í
sálum flestra manna.
Því skal gleðja sinni og sál
saman ræða lengi,
binda í stuðla Bi'agamál
bæra hörpu strengi.
Lifna blómin furðu fljótt
flest að óskum gengur,
vetrar kulda næðingsnótt
nístir ekki lengur. .
Tilverunnar broshýr brá
byrtu slær á ’ ósinn.
Fjallabungum iða á
árdagssólarljósin.
Margan heyrum unaðsóm
fit við sund og gjögur,
fuglar syngja sætum róm
sumarljóðin fögur.
Blærinn hillir bjargasal
best er mundum kjósa
Fegurð gillir fjöll og dal,
firði vötn og ósa.
Gyðjan forna glæst með hár,
geisla breiðir trafið,
gjörvalt landið, unnir ár
alt er ljóma vafið.
Fóstran kæra okkar á
auð af flestum gæðum,
brjósta mikil, breið og há,
búin tignarslæðum.
Oft þó virðist ánauð vfs
á því vinnast bætur,
hún með jöklum eldi og ís
aldrei bugast lætur.
Lútum konung kærleikans
kyndum trúarneista
alt er trygt í höndum hans
honum ber að treysta.
Hannes Jónsson
frá Spákonufelli.
„Hvað mikið whiskey getur einn
Skoti drukkið?"
. „Eins mikið og honum er gef-
ið,(.
159
Fjaðrafok
Prestinum hlýtur að hafa fat-
ast eitthvað mælskan, því
að gamall maður, sem í kirkjunni
var, steinsofnaði á meðan á prje-
dikun stóð. Klerkur tók eftir
þessu, en amaðist þó ekkert við
því að svo stöddu. Næsta sunnudag(
fór alf á sömu leið. Kallar þá
prestur á dreng, sem var með
gámla manninum, inn í skrúðhús-
ið.
„Drengur minn“, sagði prestur,
þegar þeir voru orðnir einir,
„hver er þessi gamli maður, sem
þú varst með í kirkjunni?"
„Afi minn“, var svarið.
„Jæja“, sagði þá presturinn,
„ef þú aðeins heldur honum vak-
andi á meðan á prjedikuninni
stendur, mun jeg gefa þjer 25
aura á hverjum sunnudegi“.
Drengurinn fjellst þegar á þetta
og næstu tvo sunnudaga var sá
gamli vel vakandi, en þriðja sunnu
daginn sofnaði hann aftur á móti.
Presturinn kallaði þá drenginn
til sín og sagði: „Jeg er mjög reið
ur við þig, þar sem þú hefir brugð-
ist skyldu þinni. Afi þinn stein-
svaf í kirkjunni í dag. Lofaði jeg
þjer ekki að gefa þjer 25-eyring
á hverjum sunnudegi, ef þú hjeld-
ir honum vakandi“.
„JiV‘, svaraði drengurinn, „en
afi lofaði að gefa mjer krónu, ef
jeg ónáðaði hann ekki“.
★
að stóðu yfir rjettarhöld í
morðmáli. Yerjandi sak-
bornings var að yfirhey'ra vitnið.
„Hvenær var morðið framið?“
spurði málafærslumaðurinn hrana-
lega.
„Jeg hugsa-----“, byrjaði vitn
ið, en lögfræðingurinn greip fram
í fyrir honum.
„Okkur kemur ekkert við, hvað
þjer hugsið. Við viljum aðeins
fá að vita, hvað þjer vitið“.
„Nú, ef þjer viljið ekki fá að
vita það sem jeg hugsa," sagði
vitnið rólega, „get jeg alveg eins
farið. Jeg get ekki talað án þess
að hugsa fyrst — þjer athugið,
jeg e'r ekki lögfræðingur“.