Lesbók Morgunblaðsins - 27.06.1943, Blaðsíða 5

LESBÖK MORGUNBLAÐSINS
197
„Nei, nei. Þú mátt ekki gera
það, lofaðu mér því. Hlustaðu
á mig í öllum guðanna bænum. I
þessi fjögur ár sem jeg hef ver-
ið með þjer hefi jeg hlýtt þjer
skilyrðislaust og þolað allt með
þögninni. Jeg hefi logið og svik-
ið eins og þú; jeg hefi lært að
líkja eftir svefni og öðrum ein-
kennum hinna skygnu. Hefi jeg
nokkurn tímann möglað, eða
kveinkað mjer hið minsta, þótt
þú stingir mig með nálum og
prjónum? Og það sem verra er:
Jeg hefi líkt eftir röddum bak
við tjöld og talið mæðrum og eig-
inkonum trú um að synir og eig-
inmenn sjeu komnir frá öðrum
og betri heimi til að ná sam-
bandi við þær. Jeg hefi staðið í
hálfrökkri klædd hvítum hjúpi
og leikið framliðna menn, sem
tárvot augu hafa þóttst þekkja
sína nánustu í. Þú getur ekki
ímyndað þjer hve jeg hefi þjáðst
af þessum óguðlega skrípaleik.
Hinn hræðilegi ótti við, að
fylking hinna dauðu sem jeg hefi
líkt eftir, rísi gegn mjer að lok-
um, verður mjer að bana. Sjáðu
hvað jeg er' orðin ræfilsleg og
tærð. En jeg er á valdi þínu, og
mun altaf verða það. Gerðu við
mig hvað sem þjer sýnist en
neyddu mig ekki til þessa, Benja-
mín. Neyddu mig ekki til að
leika konuna þína sáluðu, sem
var svo indæl og fögur. Hvað
fjekk þig til að láta þjer detta
þetta í hug? Hlífðu mjer, Benja-
mín, jeg grátbið þig“.
Prófessorinn hló ekki meira.
— Þjóninum heyrðist eitthvað
þungt detta á gólfið og dró af
því þá ályktun, að prófessorinn
hefði slegið hana til jarðar eða
hrint henni frá sjer. En hann
fór ekki inn í herbergið þar eð
enginn hringdi á hann.
II.
Þetta sama kvöld voru saman-
komnar 40 manneskjur í stofu
frú Joanne Harding og allar
störðu þær á tjald sem andarnir
líkömnuðust á bak við. Dauft
ljósker í horni herbergisins dró
fremur úr birtu herbergisins, en
lýsti það upp. Djúp þögn ríkti í
herberginu, einu hljóðin sem
heyrðist var niðurbældur andar-
dráttur áhorfendanna. Eldurinn
í ofninum kastaði óhugnanlegum
flöktandi bjarma á veggi her-
bergisins, og fáránlegar sýnir
mynduðust við skuggalega skímu
hans í hálfrökkrinu.
Prófessor Davenport var upp
á sitt bezta þetta kvöld. Anda-
heimurinn hlýddi honum sem
sínum eina rjetta húsbónda. —
Hann var hinn mikli prins sáln-
anna. Handleggslausar hendur
tíndu blóm upp úr vösum; ó-
sýnilegur andi ljek fögur lög á
slaghörpu, og húsgögnin hreyfð-
ust, án þess, að nokkur kæmi ná-
lægt þeim. Prófessorinn sjálfur
hækkaði sig um þrjú fet, og stóð
þannig í kortjer með logandi
kolamola í lófanum.
III.
En það áhrifamesta og furðu-
legasta var þó eftir. Prófessor-
inn hafði lofað þeim í byrjun
fundarins, að andi frú Arabellu
Davenport myndi líkamnast og
birtast á fundinum.
„Stundin er komin", hrópaði
miðillinn.
Og meðan hjörtu allra börðust
ákaft af eftirvæntingu eftir að
sjá líkamninginn, stóð Benjamín
Qavenport fyrir framan tjaldið.
I hálfrökkrinu virtist hinn há-
vaxni maður, með úfið hár og
. tryllingslegan svip, í senn karl-
mannlegur og hryllilegur.
„Arabella, komdu!“ hrópaði
hann skipandi með konunglegum
handahreyf ingum.
Allir bíða------
Alt í einu heyrðist hræðilegt
óp bak við tjaldið — skerandí,
hryllilegt vein deyjandi mann-
veru.
Það fór hrollur um áheyrend-
urnar, og frú Harding var nærri
fallin í yfirlið. Miðillinn sjálfur
virtist meira að segja undrandi.
En Benjamín náði sjer fljótlega,
er hann sá tjaldið hreyfast og
hann vissi, að líkamningurinn
var að birtast.
Ung kona, með sítt, ljóst hár
birtist; hún var fögur og fölleit,
klædd í Ijettan, ljósan hjúp. —
Brjóst hennar var bert og
vinstra megin á því var blæð-
andi opið sár og í því stóð hníf-
ur. Áhorfendur stóðu upp úr sæt-
um sínum og hörfuðu nær veggj-
unum. Þeir, sem litu á miðilinn,
sáu að dauðans fölvi var á and-
liti hans og hann skalf og nötr-
aði. Því að líkamningurinn var
enginn annar en hin unga eigin-
kona hans, frú Arabella, sem
hann mundi svo vel eftir, hún
hafði gegnt kalli hans. Hún gekk
í áttina til Benjamíns sem tók
fyrir augun í skelfingu til að sjá
ekki þessa hryllilegu sjón, rak
upp ógurlegt óp og leitaði skjóls
bak við húsgögnin. En hún vætti
grannan fingur sinn í blóðinu
sem streymdi úr sárinu, og
strauk með honum enni miðils-
ins sem var fallinn í ómegin, og
endurtók í sífellu sömu orðin
hljómlausri röddu, sem virtist
koma úr fjarska:
„Þú myrtir mig, þú myrtir
mig?“
Og meðan hann bylti sjer í
dauðans skelfingu og angist á
gólfinu kveiktu áhorfendurnir
ljósið í salnum.
Andinn var horfinn. En í her-
berginu inn af, bak við tjaldið,
fundu þeir lík vesalings ungfrú
Idu Soutchotte með hræðilega af-
mynduðum andlitsdráttum. —
Læknir, sem var viðstaddur, úr-
skurðaði að hún hefði dáið af
hjartaslagi. Og þetta var ástæð-
an fyrir því, að prófessor Benja-
mín Davenport var kallaður fyr-
ir rjettinn í New York, ákærður
fyrir að hafa myrt konu sína
fyrir fjórum árum í San Franc-
isko.
„Jæja, sonur sæll, þá hefirðu
heyrt söguna af föður þínum og
heimsstyrjöldinni 1914—18“.
„Já, pabbi, en hversvegna þurfti
að hafa alla hina hermennina
líka“.
Sjómaður: Vertu ekki að trufla
mig. Jeg er að skrifa kærustunni
minni.
Vinurinn: En hversvegna skrif-
arðu svona hægt?
Sjómaðurinn: Hún getur ekki
lesið hraðara.