Lesbók Morgunblaðsins - 08.12.1943, Blaðsíða 8

368
LESBOK MORGUNBLAÐSINS
að reyna hljóðfærið. Orgelleik-
arinn var eng;inn annar en Pranz
Gruber, og af tilviljun lék hann
lapið. sem hann hafði samið á jól-
nnum við sálminn eftir séra
Mohr.
..Eg: hefi aldrei heyrt þetta lag
áður.“ sagði orgelsmiðurinn, sein
var fíagntekinn af fegurð ljóðs
og lags. „Væri yður það á móti
skapi, að ég flytti það heim með
mér ? Eg er sannfærður um, að
fólkið heima myndi verða hrifið
af því.“ Gruber bauð honum að
rita það niður fyrir hann, en
Mauracher sagði að það væri
hreinasti óþarfi, hann kynni
hundruð laga utan að, og hann
gæti vel bætt við sig einu enn.
Þessi sálmur varð brátt mjög
vinsæll í þorpinu og gekk almennt
undir nafninu „Söngur af himni“.
Orgelsmiðnum var það ekki ljóst.
að hann hafði fengið glæsilega
gjöf frá þessum tveimur óþekktu
skáldum, gjöf sem allur heimur-
inn átti eftir að fá að njóta.
í Leipzig urðu börnin þess vör,
að töfrar þessa fagra sálms höfðu
mikil áhrif. Þeir, sem áttu leið
fram hjá. stönzuðu og hlustuðu
hrifnir á hina hljómfögru tóna
lagsins. Dag nokkurn kom aldr-
aður herramaður til þeirra og
kynnti sig sem F'ohlen/, hljóm-
listarstjóra konungsríkisins Sai
lands. Hann gaf þeim aðgöngu
miða að hljómleikum, sem hann
stjórnaði sjálfur í Gewandhaus
hinni fornu gildishöll klæðskera-
meistaranna í Leipzig. Börnin
nrðu himinlifandi yfir þessu
rausnarlega boði.
Þegar þau komu til hallarinnar,
sem öll var uppljómuð og full af
mönnum í fínum fötum með silki-
hatta og konum í glæsilegum og
litskrúðugum kjólum, urðu þau
feimin innan um alla þessa dýrð,
en jafnframt urðu þau fegin, þeg-
ar þeim var vísað til sætis, þar
sem lítið bar á þeim rétt fyrir
framan leiksviðið. Þau voru enn-
þá utan við sig af hrifningu, er
skelfingin dundi yfir. Því að þeg-
ar hljómleikunum var lokið kom
herra Pohlenz fram á leiksviðið
og tilkynnti að viðstödd væri
fjögur börn, sem hefðu þær feg-
urstu söngraddir, sem hann hafði
heyrt um margra ára skeið. Hann
sagði ennfremur, að ef til vill
væri ha>gt að fá þau til þess að
syngja fyrir hinar konunglegu
hátignir, konunginn og drottning-
una yfir Saxlandi, sem voru við-
stödd og aðra áheyrendur.
Veslings börnin urðu sem steini
lostin við þessa tilkynningu og
ekki bætti það» úr skák er áheyr-
endurnir tóku til að klappa af
miklum ákafa. „Við skulum bara
loka augunum og láta sem við
séum að syngja heima hjá okk-
ur,“ hvíslaði Maly litla til hinna
systkinanna.
Pyrsta lagið, sem þau sungu,
var „Heims um ból“, og þegar
lagið var á enda var dauðaþögn
í salnum eitt andartak. næstum
því lotningarfull þögn, áður en
fagnaðarlætin hófust. Þau sungu
öll kvæðin, sem þau kunnu og
síðan sungu þau aftur „Heims
um ból.“
Pagnarlátunum ætlaði aldrei að
linna, og áheyrendurnir voru enn-
þá áð biðja um rneira, þegar herra
maður í einkennisbúningi steig
upp á leiksviðið og sagði, að
þeirra hátignir óskuðu að taka
á móti söngvurunum.
„Þetta var sannarlega fagur
Þjóiminn: ð’ill herrann fá uýjar
kartöflur með buffinu.
Gesturinn: Með leyfi að spyrja
ætluðuð þér að bera fram not-
aðar kartöt’lur.
Kennarinn: Hvernig hljóðar
fjórða boðorðið?
Tommi: Þú skalt elska föður
þinn.
Kennarinn: Nú og meira ....
Tommi: Nei, ekkimeira. Mamma
er skilin við pabba og farin
til Ameríku.
Hefndarráðstöfun.
Prúin: Þetta er í þriðja sinn.
sem ég kem að þér vera að kyssa
vinnukonuna. Ef það kemur fyr-
ir einu sinni enn, rek ég hana
burtu og bý til matinn sjálf.
söngur,“ sagði konungurinn, er
börnin höfðu verið kynnt fyrir
honum. „Vér hofum aldrei heyrt
þenna jólasálm áður. Hvaðan er
hanii eiginlega?“
„Þetta er týrólskur þjóðsöng-
ur, vðar hátign,“ svaraði Joseph.
„Viljið þið ekki koma til kon-
ungshallarinnar og syngja þar á
jólunum ?“ sagði drottningin.
„Börnunum okkar mun þykja
gaman að því.“
Og þannig atvikaðist það að á
jólanóttina árið 1832, sungu Strass
er-börnin að loknum aftnnsöng í
hinni konunglegu saxnesku hirð-
kapellu í Pleissenborgarhöll:
Heims um ból helg eru jól.
Signuð mær son guðs ól,
frelsun mannanna, frelsisins lind,
frumglæði ljóssins, en gjörvöll
mannkind,
meinvill í mvrkrunum lá.
Og á þessari jólanótt kvaddi
þessi frægi sálmur börnin og
lagði af stað út í heiminn og
hefir nú ferðast í meira en hundr-
að ár, og hvar sem hann kemur
og hvert sem hann fer, vekur
hann alltaf jafn mikinn fögnuð
og unað.
En hvað þér eruð orðinn
breyttur! Svei mér ef eg þekki
yður af nokkru öðru en regn-
hlífinni, sem þér eruð með og
sem eg gleymdi hjá yður í fyrra!
- Segið þér mér, frú Jensen,
var það kaffi eða te, sem ég fékk
í morgun?
- Hvað eigið þér við?
Jú, ef það hefir verið kaffi,
vil ég heldur fá te, en hafi það
verið te. vil ég' heldur fá kaffi.
Prúin: Þetta var. meiri hávað-
inn, sem þér gerðuð í eldhúsinu
áðan, Lára.
Stúlkan: Já, en frúin getur ekki
búizt við að ég brjóti tvær krist-
alsskálar án þess að heyrist nokk-
ur hávaði.
mtHiiiuimtiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiHmiiiiiiiiiiimiiiiiiHiiiiiimiiiittiitmiiiiiiiiiiiiiii
FJ AÐRAFOK